Potterowskie: Korytarz

"Są w życiu chwile, w których trzeba podjąć ryzyko i dać się podnieść szaleństwu."

– Paulo Coelho

kwiecień, 1997

Astoria po cichu wymknęła się z pokoju wspólnego. Muzyka przestała docierać do jej uszu, a zastąpiła ją cisza, z czego dziewczyna była zadowolona. Miała dosyć hałasu oraz kolegów, którym procenty alkoholowe odebrały wszelki rozum. W takich momentach panna Greengrass wolała opuścić pomieszczenie, aby w samotności powłóczyć się po szkolnych korytarzach.

Idąc ciemnym korytarzem, słyszała dźwięk kapiącej wody po ścianach, a do jej nozdrzy docierał zapach stęchlizny. Astoria czasami nienawidziła mieszkać w lochach. Marzyła o Krukońskich i Gryfońskich wieżach, tam bezproblemowo mogłaby patrzeć przez okno na piękny krajobraz szkolnych błoni. W Ślizgońskich pokojach można było tylko czuć nieprzyjemny zapach smętnej wody oraz spoglądać przez zaczarowane okna na głębiny jeziora. Dlatego dziewczyna dość często opuszczała lochy, aby w spokoju usiąść na parapecie, otworzyć okno i poczuć na swojej skórze przyjemny wiatr, ciesząc się niesamowitym widokiem. 

Mijała po drodze tylko nielicznych uczniów. Do niektórych osób uśmiechnęła się, gdy spostrzegła znajomą twarz, lecz nie przystanęła, aby chwilę porozmawiać. W obecnej sytuacji nie miała na to ochoty.

Niepokoiło ją, co działo się w świecie czarodziejskim. W Proroku Codziennym przeczytała, że dochodziło do coraz to częstych ataków na mugoli. Czuła w głębi duszy, że zakończy swoją edukację na czwartym roku i ojciec odeśle ją, Daphne oraz jej matkę za granicę, by tam przeczekały wojnę, która zbliżała się małymi kroczkami. Astoria nie chciała opuszczać Anglii, ale gdy ojciec będzie jej kazał opuścić kraj, nie będzie miała wyboru. Nie mogła się sprzeciwić woli Nestora Greengrassa. Wiedziała doskonale, że robił to dla ich dobra.

Sunęła się bez celu po korytarzu, kiedy nagle zauważyła, jak na jednym z parapetów siedział Ślizgon i smętnie spoglądał przez okno. Astorii wydawało się, że z czymś się borykał. Zdziwiło ją to, bowiem myślała, że owy uczeń Hogwartu nie posiadał żadnych kłopotów i żył własnym życiem.

Greengrass przeszła obok niego, ale zawahała się na chwilę i cofnęła się o krok, spoglądając w szare tęczówki Ślizgona. Mimo iż na korytarzu panował półmrok, doskonale je dostrzegła – chłopak lustrował ją wzrokiem, a na jego twarzy pojawił się krzywy grymas.

– Wszyscy w pokoju wspólnym cię szukają – oznajmiła.

Ślizgon prychnął, kiedy usłyszał jej słowa.

– Nie obchodzi mnie to – rzucił, po czym wbił wzrok w szybę, w której Astoria dostrzegła odbicie jego twarzy. – Potrzebuję spokoju.

– Przekazuję tylko informację, więc rób z nią, co zechcesz – rzekła oschle. Ruszyła dalej, lecz głos chłopaka spowodował, że znów stanęła i odwróciła się do niego.

– Czekaj, skoro tu już jesteś i oboje poszukujemy spokoju, to może się do mnie przyłączysz?

– Skąd wiesz, czego chcę, Malfoy?! – powiedziała, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Ślizgon milczał, unosząc lekko lewy kąciki ust w typowy dla niego sposób.

– Ja tylko zaproponowałem ci, abyśmy wspólnie pomilczeli – odparł, wzruszając ramionami. – Przecież ty też chcesz całkowitego wyciszenia, prawda? Inaczej byś się tak nie tułała po korytarzach.

Astoria była pod ogromnym wrażeniem tego, że Draco zdołał prześwietlić ją na wylot. Opanowaną miała oklumencję, więc z pewnością nie wdarł się do jej umysłu. Zresztą, nie wiedziała nawet, czy chłopak potrafił czytać w myślach.

Przystała na propozycję Malfoya i przyłączyła się do niego, siadając na drugim końcu parapetu – odległość pomiędzy nimi była niewielka, więc dziewczyna poczuła się trochę nieswojo. Astoria zauważyła na twarzy Dracona przebiegły uśmieszek, jakby był zadowolony z tego, że dopiął swego i namówił ją do spędzenia tego czasu w jego obecności.

Oboje w milczeniu spoglądali przez okno, podziwiając błonia Hogwartu. Astoria musiała przyznać, że Draco wybrał sobie niezłą miejscówkę na rozmyślenia. Widok stąd na szkolny krajobraz był piękny, kąciki ust samowolnie unosiły się do góry.

– Mogę cię o coś zapytać? – odezwał się po dłuższym czasie, przerywając nostalgiczną ciszę. Astoria spojrzała na chłopaka i lekko kiwnęła głową. Nie wiedziała, na co się pisze, ale głowa jakoś sama zgodziła się na to, aby Draco zabrał ponownie głos. – Co byś zrobiła, gdybyś musiała zrobić coś, czego nie chcesz, lecz jeśli tego nie zrobisz, mogłaby spotkać cię kara?

– Hm, dość skomplikowane to pytanie – powiedziała po chwili lekko skołowana. – Nie wiem, co bym poczęła.

Draco westchnął ociężale, zamykając oczy.

– Borykasz się z takim problemem? – odważyła się zapytać. Malfoy otworzył z powrotem oczy i spojrzał uważnie na dziewczynę.

Czuła, że w pytaniu Malfoya kryło się wiele tajemnic. Teraz rozumiała, dlaczego chłopak siedział tutaj na parapecie i rozmyślał nad swoim życiem. Jakieś dziwne uczucie sprawiało, że zaczęła współczuć Draconowi – a bardzo rzadko się to zdarzało.

– Niestety – wymamrotał, uciekając wzrokiem. Jego szare tęczówki lustrowały obecnie widok zza okna. – Wojna powoli się zbliża i wiem, że jeśli… tego nie zrobię, mogę spotkać się z poważnymi konsekwencjami.

W głosie Dracona wyczuła smutek, a jednocześnie odniosła wrażenie, że chciał w tych słowach odnaleźć dla siebie cień ratunku. Astoria nie spodziewała się, że kiedykolwiek ten zimny, drwiący ze wszystkiego nastolatek, może znaleźć się w tak beznadziejnym położeniu.

Mimowolnie przybliżyła się do Ślizgona i ujęła jego dłoń w swoją, chcąc tym gestem dać mu otuchy. Draco nie odtrącił dziewczyny. Wiedziała, że tego nie zrobi, bowiem potrzebował w obecnej chwili trochę wsparcia. I tak chłopak nie znał jej imienia, więc z pewnością następnego dnia zapomni o tym, że siedział na parapecie z jakąś Ślizgonką.

Nagle Malfoy niespodziewanie wyswobodził ręce z jej uścisku. Przybliżył się do niej, aby zatopić dłonie w brązowych włosach dziewczyny i z wielką zachłannością pocałować jej usta. Astoria na chwilę poddała się pieszczocie, ale w porę się opamiętała. Odsunęła się od Malfoya, po czym wstała z zamiarem opuszczenia tego miejsca. Ale mimo to, nadal stała odwrócona do niego tyłem.

– Całujesz mnie, a nawet nie znasz mojego imienia – odezwała się, po czym odważyła się odwrócić do Dracona i na niego spojrzeć. Ślizgon uśmiechał się, nie wypowiadając żadnego słowa. – Czemu milczysz i głupio się uśmiechasz? – spytała podirytowana.

– Nic… tylko… – urwał, przygryzając dolną wargę. – Po prostu potrzebowałem na chwilę czyjejś bliskości – powiedział w końcu.

Astoria poczuła, że się czerwieni. Nie ze wstydu, lecz z wściekłości.

– Po prostu potrzebowałeś czyjejś bliskości?! A że ja się pojawiłam, to po prostu to wykorzystałeś?! – wściekła się.

– Wiem, że to może źle wyglądać, ale nie chciałem…

– Nic już nie mów, Malfoy! – przerwała mu, grożąc palcem.

Draco zeskoczył z parapetu. Podszedł do niej, lecz ta oddaliła się. Odwróciła się napięcie, chcąc udać się z powrotem do lochów.

– Skąd ta pewność, że nie znam twojego imienia, skarbie – usłyszała jego głos za plecami. Słowa chłopaka sprawiły, że znów się zatrzymała, lekko przekręciła głowę, by spojrzeć na Ślizgona. – Wierz lub nie, ale ja nie zapomnę tego co się między nami tutaj stało. Krótko, ale się stało – odezwał się, a po chwili Astoria zorientowała się, że Draco znalazł się tuż obok niej. Przekręciła głowę, aby uniknąć wzroku chłopaka. Wyraźnie czuła jego oddech na swojej szyi. – W obecnych czasach takie chwile są potrzebne. Całując cię, zapomniałem na ten moment o problemach, więc… dziękuję. – Greengrass wyczuła, że ostatnie słowo powiedział z wielkim trudem. Ale w jego ustach i tak brzmiało to prawdziwie, bo rzadko je wymawiał.

Z nieznanym jej powodów odwróciła się do chłopaka. Czuła, że jego słowa są prawdziwe, i skarciła siebie w duchu za to, że tak na niego naskoczyła, lecz nadal nie powiedział, jak ma na imię. Zrobiła jeden krok do przodu, a to sprawiło, że dzieliła ich w tym momencie niewielka odległość od siebie. O dziwo, Astorii tym razem to nie przeszkadzało.

– W takim razie powiedz mi, jak mam na imię – powiedziała dobitnie prosto w jego usta. Draco uśmiechnął się, oczywiście na swój malfoyowski sposób – drwiąco i uwodzicielsko. Jego ręce znalazły się na jej włosach, które odgarnął do tyłu, po czym bez żadnych słów znów musnął wargami usta dziewczyny. Sama nie wiedziała, dlaczego z taką łatwością poddała się i z równą zachłannością oddała się pocałunkowi. Był namiętny oraz pełen pasji, o wiele dłuższy niż ten pierwszy. Astoria miała wrażenie, że wszystko wokół nagle staje się szare i nieistotne. Zapomniała o rzeczywistości, zatraciła się całkowicie w objęciach Dracona. Miała to gdzieś, że ledwo go znała – chciała poddać się szaleństwu chociaż raz.

Po chwili oderwali się od siebie, oddychając głęboko.

– Z pewnością tego nie zapomnę – wyszeptał cicho, spoglądając w jej orzechowe oczy. – Dobranoc, Astorio.

Uśmiechnął się do Ślizgonki, po czym wyminął ją, zostawiając dziewczynę totalnie wyprowadzoną z równowagi. Stała nieruchomo, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, jakie słowa wypowiedział Draco.

Znał jej imię. Astoria uśmiechnęła się perliście i dziękowała w duchu Merlinowi, że chłopak tego nie zobaczył.

Wiedziała, że nie zapomni tego, co zdarzyło się między nią a Draconem.

___

Zaległości na Waszych blogach nadrobię na tygodniu.