Pod osłoną nocy: Prolog - Nowy rok

„Niebezpieczeństwem jesteś w dzień, ale złem jesteś w nocy.”

Adam Lambert – Evil In The Night

styczeń, rok 2000

Gdy na zegarach wybiła północ, paryżanie z wielkim entuzjazmem powitali dwudziesty pierwszy wiek. Nowe stulecie. Na niebie rozgromił się huk petard, ludzie zaczęli świętować, krzycząc wniebogłosy i podziwiając kolorowe iskry, które znikały z każdą sekundą, gdzie na ich miejsce pojawiały się nowe. Mieszkańcy nieprzejmowani się paskudną pogodą – mróz sięgał aż dziesięciu stopni – i z radością składali sobie życzenia oraz pili szampana.

Tylko jeden osobnik nie odczuwał w ogóle zimna. Mężczyzna stał na wzgórzu, z dala od ulicy, na którym ludzie witali nowy rok. Ale mimo wszystko ich wyczuwał. Słyszał każdą myśl, a co najważniejsze, czuł w nozdrzach ich tętniącą w żyłach krew. Postać westchnęła ociężale i zamknęła oczy, by opanować pragnienie. Czuł, jak jego ciało wewnątrz płonęło, kiedy włączył mu się instynkt łowczy.

Żył jednak już na tyle długo, że umiał nad sobą panować.

Czekał cierpliwie.

          Wkrótce zauważył, że ludzie zaczęli się rozchodzić z placu, na którym świętowali nadejście nowego roku. Procenty alkoholowe sprawiały, że niektórym włączał się bardzo dobry humor, ale także niektórym zły. I na te drugie zachowanie czekał najbardziej.

Lubił w sobie tę nadprzyrodzoną moc, czytając ludziom w myślach. Wtedy miał pewność, że zabija złych. Choć nie mógł czuć się całkowicie bez winy – jako nowonarodzony krwiopijca nie panował do końca nad swoim pragnieniem. Miał na rękach krew niewinnych ludzi i z tą świadomością będzie musiał żyć po wieczność. Nie wymaże już tego z pamięci.

Bezszelestnie zjawił się na jednej z ciemnych uliczek. Wytężając zmysły, słyszał wyraźne kroki zbliżających się ludzi, a także ich myśli, z których po chwili wychwycił ważne dla niego wspomnienia u jednego z mężczyzn.

           – Witaj, Nick – uśmiechnął się krzywo, poznając imię swojej wypatrzonej ofiary, która znęcała się psychicznie i fizycznie na małżonce.

Mężczyzna mknął w stronę wampira, jakby był zahipnotyzowany, podążając prosto w jego diabelskie sidła. Po chwili jednak osobnik skręcił w inną uliczkę, magia prysła niczym bańka mydlana. Ale on w ogóle się tym nie przejął, znalazł się przy swojej ofierze w mgnieniu oka. Wyczuwał teraz mocne pulsowanie tętnicy szyjnej u mężczyzny, pożądanie krwi wzrastała z każdą sekundą.

Nie wahając się przed niczym, błyskawicznie zaatakował ofiarę, ściskając mocno jego kark i wyostrzając swoje kły. Lubił, gdy w oczach ofiar widział przerażenie i bezradność. Skrzywił się, kiedy zorientował się, że osobnik nie był świadomy, że został zaatakowany. Mężczyzna był kompletnie pijany, w ogóle się nie szamotał, a jedynie mamrotał półsłówkami, nawet nie otwierając oczu. Westchnął zrezygnowany, po czym wbił głęboko swoje zęby w szyję ofiary, pijąc łapczywie jego krew.

Potwór natknął się na jeszcze większego potwora. Choć miał wątpliwości, czy to dobrze, że nazwał się tym większym potworem. On nigdy nie krzywdziłby żony, jak to robiła dotychczas jego ofiara. Uczono go, by mieć szacunek do kobiety. Cieszył się, że ten mężczyzna już nigdy nie skrzywdzi Michelle –  kobieta pojawiła się w jego myślach, kiedy sączył krew ofiary. Widział jej smutne, zapłakane oczęta. Zraniona i bezradna, kuląca się do ściany. Czuł jej strach, przez co zakuło jego serce.

Wkrótce porzucił martwego mężczyznę do śmietnika. Tam, gdzie znajdowało się jego miejsce.

Kiedy zmierzał w stronę domu, nagle w swoim umyśle usłyszał głos, którego tak dawno nie słyszał. Przystanął, wsłuchując się w szept osobnika.

"To już czas, bracie. Wybiła twoja ostatnia godzina."

Chciał go za wszelką cenę zlokalizować, ale nie był wstanie tego zrobić. Krążył po całej okolicy, chcąc się z nim skomunikować, lecz na próżno. Zniknął bez śladu.

Wiedział, że już czas.

Czas zmierzyć się z przeznaczeniem.

___

Mam nadzieję, że Prolog do mojego mini opowiadanie jest dobry (liczę na Waszą pomoc w sprawie błędów). Pisany był później niż części opowiadania, bo wpadłam na pomysł, by trochę temu opowiadaniu dodać tajemniczości, z racji tego, że w pierwszej części cofniemy się o kilka lat wstecz.