Pod osłoną nocy: 01. Początek nowego życia

„Ostatniej nocy umarłem w moich snach, idąc ulicami.”

Adam Lambert – Ghost Town

Rok 1996

Mówiło się, że życie wampira po jakimś czasie stawało się nie do zniesienia. Życie ponad wiek w tajemnicy i ukrywania się w mroku. Sam na świecie, bez żadnego towarzysza, skazany jedynie na siebie. Czy czułem się samotny? Tak, potrzebowałem z kimś porozmawiać, usłyszeć w końcu swój głos, który zamarł, odkąd mój mentor zostawił mnie zupełnie samego.

W roku 1895 roku, dokładnie czwartego lutego, wampir Charwich stworzył mnie krwiopijcą. Pamiętałem ten dzień, jakbym przeżył go wczoraj. Ulice Londynu były wtedy pokryte śniegiem, policzki piekły od mrozu – zawiązałem się grubym, bawełnianym szalikiem prawie po sam koniec nosa, lecz to i tak nic nie dawało. Nie przypominałem sobie, by w Londynie kiedykolwiek panowała tak sroga zima. Tamtego dnia zasiedziałem się w bibliotece. Czytanie o XVII-wiecznej Francji bardzo mną pochłonęła, że aż straciłem poczucie czasu. Nim się zorientowałem, była już ósma wieczór i niestety, ten błąd kosztował mnie spotkaniem z wampirem.

Dopadł mnie, kiedy szedłem pustą uliczką, która była moim skrótem do domu. Siatka zawsze tarasowała mi drogę, więc musiałem wziąć rozpęd, by się na nią wdrapać i przejść na drugą stronę. Zeskoczyłem, lecz zamiast poczuć twarde podłoże pod nogami, czułem, jak silne ramiona pochwyciły mnie do góry. Krzyknąłem z przerażenia, łzy cisnęły mi się do oczu z powodu silnego wiatru, a mój szal rozwinął się i powoli zaczął spadać w dół. Niebawem poczułem, jak zęby intruza wbijały się w moją szyję. Trzymał mnie mocno w powietrzu i pił łapczywie moją krew. Traciłem zmysły, wszystko zaczęło mi się rozmazywać przed oczami.

Kiedy oderwał się od mojej szyi, puścił mnie, jakbym był nic niewartą szmacianą lalką. W całym wnętrzu czułem potworny ból, gdy bezwładny wylądowałem na ziemi. O dziwo, nie był to śnieg tylko piasek, a do moich uszu docierał dźwięk fal. Przetoczyłem się na plecy i zmusiłem się do otwarcia oczu – zobaczyłem morze, a po sekundzie zauważyłem mojego oprawcę, który zasłonił mi widok na piękny krajobraz. Pochylił się nade mną, uśmiechając się złowieszczo. Przez moje plecy przeszedł zimny dreszcz, gdy spostrzegłem, że jego twarz umazana była moją krwią. Osobnik wytarł ją ruchem ręki, po czym kucnął tuż obok. Spoglądał na mnie tajemniczo. Ja nie mogłem patrzeć na jego czerwone ślepia, więc zamknąłem oczy.

             – Jesteś już taki słaby, Sollynie – usłyszałem go po chwili. Uniosłem powieki i spojrzałem na niego, zaskoczony tym, że znał moje imię. – Twoje serce bije bardzo powoli, a oczy są tak przerażone. Wielokrotnie widziałem ten obraz strachu malowany na twarzy u moich ofiar.

Słysząc jego słowa, czułem, że czekała mnie śmierć. Znienacka przed moimi oczami pojawiły się obrazy z przeszłość. Co zrobiłem dotychczas w swoim życiu, jakie błędy popełniałem, z czego byłem zadowolony. Pomyślałem o matce… Oczy bardziej zaszkliły mi się od łez, zdając sobie sprawę, że zostanie teraz zupełnie sama. Bez żadnego wsparcia. Żyliśmy sami, odkąd mój ojciec i ojczym zmarli. To ja opiekowałem się matką, starałem się, żeby żyła z dnia na dzień. 

          – Obserwowałem cię, Sollynie. Jesteś dość niezwykłym człowiekiem, dlatego postanowiłem podarować ci moją krew, byś mógł żyć wiecznie. Wiem, że dasz sobie radę.

Uśmiechnął się, pokazując mi swoje śnieżnobiałe kły. Westchnął głęboko, po czym przeciął pazurem swój nadgarstek, z którego zaczęła sączyć się krew. Krople czerwonej posoki zaczęły skapywać na moje zdrętwiałe usta. Zaciekawiony, oblizałem językiem wargi, a potem przywarłem mocno do nadgarstka osobnika. Piłem łapczywie jego krew, czując, jak nabierałem z każdą sekundą coraz więcej siły.

Dopiero po chwili uzmysłowiłem sobie, że w mojej głowie zaczęły pojawiać się wspomnienia nieznajomego. Przeraziłem się, patrząc na wszystko, bo były to sceny, w których pojawiały się ludzie ginący z jego rąk. Z niewiadomych przyczyn wyczuwałem ich strach i cierpienie. Chciałem przestać pić, ale nie mogłem. To pragnienie krwi było zbyt silne.

– DOSYĆ! – wykrzyknął i cofnął rękę. Z jednej strony cieszyłem się, że nie musiałem widzieć tych wspomnień, lecz z drugiej zaś przeklinałem go, bo czułem cały czas pragnienie krwi.

Szamotałem się, czując w swoim wnętrzu potworny ból, który rozprzestrzeniał się w moich żyłach. Stawałem się wampirem. Ukląkłem na piasku, wspierając się rękoma i oddychałem głęboko. Uniosłem głowę, by spojrzeć na Charwicha. Wampir uśmiechał się do mnie zadowolony, wyginając krzywo lewy kącik ust.

– Jeszcze! – wykrzyknąłem, a na twarzy mojego mentora pojawił się psotny uśmiech.

Od tamtej pory Charwich uczył mnie bycia wampirem. Wydawało mi się, że była to prosta sprawa, lecz myliłem się. Nie mogłem pojawiać się w dzień, bo słońce spali mnie żywcem, miałem też unikać wszelkiego ognia. Musiałem spać w trumnie na cmentarzu lub w innym miejscu, do którego zwykły człowiek nie mógł mieć dostępu. Nie mogłem polować zbyt długo w jednym mieście, by nie wzbudzać większych podejrzeń na mieszkańcach. A co najważniejsze, nie mogłem przywiązywać się do ludzi – wyjątek stanowił jedynie wtedy, kiedy chciałbym stworzyć kogoś wampirem.

Ostatnia zasada przeraziła mnie najbardziej, bo to by znaczyło, że nie będę już mógł odwiedzić matki. Z nadzieją zapytałem się mojego mentora, czy mógłbym ostatni raz porozmawiać z rodzicielką, lecz stanowczo mi zabronił. Dla świata ludzkiego byłem już martwy. Mój żywot zakończył się w wieku dwudziestu pięciu lat.

Charwich był ze mną niecały rok. Pewnego dnia obudziłem się, a jego już nie było. Trumna została załadowana złotem, a na nich widniała karteczka z wiadomością, że mogę wykorzystać majątek, na co tylko będę chciał. Napisał, że mnie opuszcza, chcąc powrócić do swojej ojczyzny i tam w spokoju zasnąć na wieki.

Nie rozumiałem, co zamierzał zrobić. Czy chciał wystawić się na słońce i popełnić samobójstwo? Czy po prostu zaszyć się głęboko i spać wiecznie? Próbowałem skomunikować się z nim za pomocą myśli, lecz nigdzie go nie wyczułem.

Od tamtej pory żyłem sam. Przemieszczałem się z jednego miasta do drugiego, z jednego państwa do następnego. Wyczuwałem innych wampirów, lecz z przyczyn mi nie znanych nie chcieli nawiązywać ze mną kontaktu. Podróżowałem samotnie, odkrywając w sobie coraz więcej możliwości. Nie tylko pod względem fizycznym, lecz i także umysłowym. Poznawałem każdy kraj Europy, zagłębiając się w ich historię. Nauka języków także była dość prosta. Kiedyś chciałem nauczyć się francuskiego, lecz przychodziło mi to z wielkim trudem, ale będąc wampirem opanowałem język w niecały miesiąc. Byłem pod wrażeniem wyczynu jaki dokonałem, więc zacząłem uczyć się następnych. Podróżując po Europie przez sto lat, umiałem się porozumieć z każdym Europejczykiem.

Obecnie przesiadywałem w Nowym Jorku. Wracałem tam co jakiś czas, bo zdałem sobie sprawę, że w mieście nie brakowało złoczyńców. Chciałem żyć w zgodzie z naturą, dlatego nie polowałem na niewinnych, jak to robił mój mentor. On nie znał granic, przez co wzbudził we mnie niesmak, że odbierał życie osobom, które sobie na to nie zasłużyły. Pamiętałem dzień, w którym chciał, bym zabił młodą kobietę. Nie zrobiłem tego. Zapolowałem wtedy na mężczyznę, który zamierzał ją zgwałcić. Charwich potępiał moje ograniczenia, ale i tak wiedział, że nie zmieni na siłę moich przekonań.

Nie spotkałem w Ameryce ani jednego wampira na swojej drodze. Ta samotność doskwierała mną tak bardzo, że miałem ochotę stworzyć kogoś wampirem, by tylko z kimś porozmawiać.

Powstrzymałem się jednak od tej myśli, ponieważ niebawem wyczułem Jego.

___

Sollyn - główny bohater historii, jednak nie jest on wampirem z Prologu. Dlatego bądźcie czujni :)