FF Dary Anioła: Simon Lewis – Zapach

 

          Simon nie przepuszczał, że będzie świętować swoje dziewiętnaste urodziny jako wampir. Nie potrafił sobie nawet wyobrazić, co stanie się za sto lat. Spojrzy w lustro i zobaczy tego samego chłopaka co teraz, już zawsze będzie nastolatkiem. Tyle, że wtedy będzie zupełnie sam – bez Clary, bez Isabelle, bez Aleca, a nawet bez Jace’a, którego tak nienawidził.

Przypomniał sobie nagle słowa Magnusa: Zobaczysz, w przyszłości zostaniemy tylko my dwaj. Simona przerażała ta myśl, bo jakoś nie wyobrażał sobie spędzenia sto dziewiętnastych urodzin z Czarownikiem. Choć, co musiał przyznać, imprezy zorganizowane przez Bane'a były naprawdę świetne – pomimo tego, że na jednej z nich został przemieniony w szczura.

Może to dlatego Clary i Isabelle postanowiły zaplanować w domu Magnusa jego urodziny? Żeby mogli korzystać z każdego dnia, cieszyć się nimi tak długo, jak będzie to możliwe?

Salon Bane'a tonął w ciemnościach, ale ze wzrokiem wampira Simon potrafił dostrzec sylwetki przyjaciół, wszyscy ułożyli się obok kominka. Clary zajęła tapczan – spała na brzuchu, a rude włosy dziewczyny zakryły całkowicie jej twarz. Prawą rękę miała wysuniętą za koca; ujęta została przez Jace’a, który leżał na ziemi. Wayland ubrany był w bojowy strój, razem z serafickim nożem przy boku. Bliżej kominka spali Magnus i Alec – Nocny Łowca wtulony był w pierś Czarownika, który ten leżał na plecach, obejmując lewą ręką ramiona chłopaka.

I potem wzrok Simona stanął na Isabelle, spała pomiędzy Jace’a a Aleciem, do którego odwrócona była twarzą. Jak zwykle eksponowała swoim seksapilem; miała na sobie obcisłą, z wielkim dekoltem sukienkę, która sięgała jej do połowy ud. Była boso, przez co mógł z podziwem patrzeć na jej zgrabne nogi, które za dnia ukrywała za skórzanymi kozakami. Skórę pokrywały runy, znaki po licznych bitwach. Spojrzał również na jej stopy, paznokcie u nóg pomalowane zostały na czerwony kolor i ogarnęła go dziwna ochota dotknięcia ich.

Simon leżał na boku, z rękami przyciśniętymi do głowy – ułożył się prostopadle do pozostałych, przez co z wielką łatwością mógł obserwować śpiących przyjaciół. Widział, jak klatki piersiowe unoszą się i opadają, słysząc ich równomierne oddechy – czuł również zapach krwi. Anielska krew dominowała w pomieszczeniu, przez co u Simona wywoływał lekki zawrót głowy, lecz panował nad pragnieniem. Musiał jednak przyznać, że zapach Isabelle doprowadzał go do największego szaleństwa. Czuł nie tylko zapach krwi dziewczyny, ale jak i również zapach całego jej ciała – włosy pachniały drzewem sandałowym, a jej skóra waniliowym balsamem. 

 W jednej chwili Simon zrozumiał, ile dla niego znaczyła Isabelle. Uzmysłowił sobie, że Nocna Łowczyni znajdowała się w każdym zakamarku jego umysłu. Widział ją na ulicy, w barze, na widowni, kiedy występował na scenie, a nawet pod prysznicem i w snach. Simon nie miał pojęcia, co się z nim działo. Kiedy przebywał w jej obecności, czuł się tak onieśmielony i bezbronny; jąkał się, jakby Magnus w jednej chwili za pomoc czarów pozbawił go mowy.

Uświadomił sobie nagle, że pragnął dotknąć skóry Isabelle. Chciał wdychać zapach całego jej ciała. Opanuj się, skarcił siebie w myślach. Zamknął powieki, by zmusić się do spania, lecz nie potrafił. Mimo tego, że był Chodzącym Za Dnia, nocy i tak go wzywała, przez co nie mógł zasnąć, a potem za dnia musiał odsypiać.

Kiedy otworzył oczy, zauważył, że Isabelle nie spała. Nie leżała już na boku, siedziała przodem, spoglądając na niego z uśmiechem. Dziewczyna na czworakach przybliżyła się do Simona, a on nagle poczuł, jak krew w jego żyłach zaczęła mocno pulsować. Po chwili jej ręce objęły go czule – jak jej czoło zetknęło się z jego czołem. Mógł teraz bez problemu spoglądać w ciemnobrązowe oczy Nocnej Łowczyni, widzieć dokładnie zarys całego ciała – a co najważniejsze – mógł swobodnie wdychać jej zapach, tak cudowny i aromatyczny.

– Nie mogę zasnąć, kiedy cię nie ma obok mnie – powiedziała cicho Isabelle.

– Nie spałaś? – Starał się, by jego głos również był spokojny.

Nocna Łowczyni potrząsnęła głową, uśmiechając się szeroko.

Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, nie wypowiadając przy tym żadnych słów. Nie potrzebowali ich. Sami doskonale wiedzieli, że ich gesty i spojrzenia były wystarczające, żeby mogli wyrazić to, co do siebie czują. Isabelle dotykała czołem jego czoła, głaskała delikatnie nosem jego nos, a po chwili poczuł, jak jej usta musnęły lekko jego wargi – chłopak lekko wzdrygnął.

– Wszystkiego najlepszego, Simonie – uśmiechnęła się.

– Dziękuję.

Potem Isabelle ułożyła głowę na jego ramionach i zasnęła z uśmiechem na ustach. Simon wygiął kąciki ust do góry, czując, że jest najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. A raczej, najszczęśliwszym wampirem...

To były jego najlepsze urodziny.

___

 Mój pierwszy FF Darów Anioła, więc mam nadzieję, że się Wam podobało. Mi pisało się go bardzo przyjemnie.

Zauważyłam, że w Obserwowanych coś się u mnie dzieje. Zamiast pseudonimu pojawia mi się moje imię i nazwisko... Trochę tym faktem jestem zaskoczona, ale w zasadzie to nawet mi nie przeszkadza, bo i tak widzę Wasze wyświetlone rozdziały na pulpicie. Choć może ktoś wie, jak to naprawić?
  
Czy u Was też jest tak słonecznie i pięknie? Aż chce się iść na spacerek^^ Zapowiada się wspaniały weekend, heh. Tyle dobrego po tygodniu pracy :)