Autorskie: Odruch serca - Randka, cz.2

Michael skarcił siebie za to, że zadał Paulowi to pytanie. Mógł się domyśleć, że coś musiało być na rzeczy, skoro opowiadał tylko o matce. Teraz jednak niczego nie cofnie, wypowiedział te słowa. Przyglądał się mężczyźnie uważnie, orientując się, że wciąż trzymał go za rękę. Cofnął ją, by upić łyk wina.

– Mój ojciec miał guz mózgu – odezwał się po chwili, spoglądając Michaelowi prosto oczy. – Rak był złośliwy, lekarze nie mogli nic zrobić. Od tamtej pory mama ma tylko mnie, z nikim nie spotyka się na poważnie. Zresztą, nie dziwię się, bo to sami idioci – dodał, a na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu.

– Idioci, czyli masz na myśli osoby, którzy nie tolerują homoseksualistów. – Bardziej stwierdził niż zapytał.

– Nazywaj to jak chcesz – odparł, uśmiechając się szerzej. Michael poszedł w jego ślady. – A twoja rodzina? – spytał po krótkiej ciszy.

Michael spodziewał się, że Paul zada mu te pytanie. Unikał rozmów na temat jego rodziny, ale wiedział, że tym razem się z tego nie wyplącze.

– Moja rodzina należy do tych osób, których nazywasz idiotami – oznajmił, upijając duży łyk czerwonego trunku. – Nie ma o czym mówić.

– To przykre, że twoi rodzice nie mogli zaakceptować tego, kim jesteś – powiedział smutno. – Pewnie ci z tym ciężko? – zapytał po krótkim czasie. Michael wyczuł w głosie Paula niepewność.

– Z początku bolało, ale po jakimś czasie uznałem, że skoro nie chcą mnie w swoim życiu, to trudno. Poznałem przyjaciół, u których zawsze miałem wsparcie, więc z dnia na dzień było tylko lepiej.

– Masz tu też na myśli Sabine?

– Tak, jest dla mnie jak siostra. Kiedy myślę, że już nic nie da się zrobić, ona jakimś cudem udowadnia mi, że jeszcze jest cień nadziei. Tak było w twoim przypadku.

– Mnie? – zadziwił się Paul.

– Tak – uśmiechnął się. – Jeszcze miesiąc temu wierzyłem, że miłość jest tylko dla heteroseksualistów. Ale kiedy cię poznałem na urodzinach Sabine i to, co o mnie powiedziałeś, sprawiło, że zacząłem poważnie myśleć o swoim życiu. Otworzyłeś mi oczy, Paul – dodał po krótkiej ciszy. – Nigdy nie bywałem na randkach, dlatego nie wiem, jak mam się zachować. Nie chcę tego zepsuć.

– Dlatego wciąż tu jestem, Mike. – Złapał go za rękę. – Wiem, że nie jest ci łatwo się z tym oswoić, lecz naprawdę dobrze ci idzie.

Po słowach Paula Michael uśmiechnął się szeroko. Spojrzał na mężczyznę i poczuł w swoim wnętrzu ciepło. Miał ochotę go pocałować, lecz nie wiedział, czy powstrzyma się od dalszych zahamowań. Tak bardzo nie chciał tego popsuć.

Paul musiał to zauważyć, bo pochylił się lekko do przodu i zrobił pierwszy krok. Pocałował go delikatnie w usta. Michael pogłębił pieszczotę, trzymając Paula za tył głowy. Był całkowicie pochłonięty pocałunkiem, czuł jeszcze na wargach mężczyzny posmak winogronowego trunku.

~*~

To była sekunda, kiedy Paul podjął decyzję, żeby pocałować Mike’a. Zaryzykował, bo doskonale zdawał sobie sprawę, co mogło się dalej stać. Ale nic takiego się nie wydarzyło. Wciąż się całowali, a ręka Michaela wciąż spoczywała na jego głowie.

To dobry znak, pomyślał. Może oboje przez to coś zyskamy?

– Będę zbierał się do domu – oznajmił Paul, przerywając pocałunek, choć tego nie chciał. Wiedział jednak, że gdy bardziej mu na to pozwoli, Mike mógłby przekroczyć granicę. Wstał od stołu i poszedł do przedpokoju.

– Nie zostaniesz jeszcze na deserze? – zapytał Michael.

– Chętnie bym został, ale oboje wiemy, że jeżeli będę u ciebie jeszcze godzinę, może dość do rzeczy, których jak na razie chcę uniknąć.

– Nie oczekuję dzisiaj seksu, Paul – zapewnił go.

Paul spojrzał na Michaela. Wiedział, że mężczyzna mówił szczerze, lecz mimo to, nie chciał ryzykować. Traktował tę znajomość poważnie i też nie chciał niczego zepsuć. Obiecał sobie, że będzie trzymał dystans, dopóki nie przekona się, czy Michael rzeczywiście poważnie myślał o związku.

– Nie chcę ryzykować – odparł, patrząc mu w oczy. – Pocałunek był… bardzo dobry, wręcz prowadził do tego, by przekroczyć granicę. Gdybym został na dłużej, pocałunek by się powtórzył, a wtedy bez opamiętania byśmy to robili. Dlatego teraz wyjdę i oboje ochłoniemy. Za dwa dni możesz do mnie zadzwonić i umówimy się na drugą randkę. Jeśli oczywiście będziesz chciał – dodał pospiesznie. – W takim razie, do usłyszenia.

I wyszedł.

~*~

Kiedy zamknęły się drzwi, Michael uśmiechnął się szeroko. Słowa Paula bardzo go poruszyły i musiał przyznać, że jeszcze nigdy nie poznał tak niesamowitego mężczyzny. Bez wątpienia do niego zadzwoni, chciał go bliżej poznać.

Podszedł do okna, z którego miał widok na parking. Po chwili zauważył, jak Paul podchodzi do srebrnego sedana. Z czwartego piętra nie mógł zobaczyć w jakim nastroju był mężczyzna, ulica tonęła w ciemnościach, więc wyjął z kieszeni spodni komórkę i napisał do niego krótką wiadomość:

Zadzwonię.

Otrzymał od Paula szybką odpowiedź:

Będę czekał.

___

Przyznam się szczerze, że publikując pierwszą część, myślałam, że pod postem nie znajdę żadnego komentarza. Tematyka trudna, więc liczyłam się z tym faktem. Dlatego cieszy mnie to, że jednak tak się nie stało i naprawdę dziękuję za Wasze opinie :* Motywują i będę miała to na uwadze w kolejnych mini opowiadaniach.

I oczywiście proszę o wypisanie moich błędów.