Autorskie: Odruch serca - Właściwa droga

Paul zaprowadził Michaela do pokoju. Trzymał swoje obrazy obok szafy, którą miał po prawej stronie, trzy z nich znajdowały się na ścianach.

Cieszył się, że mężczyzna nie drążył tematu z Louisem, bo pewnie nie dałby rady w tej chwili o nim rozmawiać. Michael musiał się zorientować, że nie był jeszcze gotowy mówić o swoim zmarłym partnerze, więc poruszył kwestię z obrazami. Mike podszedł do nich i z wielkim zachwytem spoglądał na każdy z nich. Potem zaczął przyglądać się obrazom, które wisiały na ścianach.

– Masz naprawdę niezwykły talent – powiedział, patrząc na pejzaż, który wisiał tuż nad łóżkiem. Na obrazie znajdowała się płacząca wierzba, zielona łąka oraz czarna, mała postać z rękami ku górze. – Podoba mi się ten obraz – uśmiechnął się jego stronę.

– Możesz go sobie wziąć, jeśli chcesz.

– Naprawdę? – zapytał z wielkim entuzjazmem. Paul przytaknął z uśmiechem. – Powieszę go w moim gabinecie. Akurat czegoś takiego potrzebuję na moje gołe ściany – rzekł, zdejmując obraz.

Podszedł do mężczyzny, stając tuż za nim i sam spojrzał za jego ramienia na obraz. Ta bliskość, która nagle pojawiła się pomiędzy nimi, przyprawiła Paula o dreszcze. Nie mogąc się powstrzymać, pocałował Michaela w szyję, odstawił obraz na podłogę i pocałował go w usta. Z początku były to krótkie muśnięcia, lecz po chwili wzmocnił pieszczotę.

– Na pewno tego chcesz? – spytał Michael w przerwach między pocałunkami.

W odpowiedzi kiwnął głową.

Michael uznał to za zielone światło, dlatego zaczął powoli rozpinać jego koszulę.

~*~

Michael obejmował Paula ramieniem i głaskał go po jasnych włosach. Leżeli w łóżku, ciesząc się swoją bliskością. Przekroczyli obydwoje granicę, stając się od teraz kochankami i musieli puścić w niepamięć słowo przyjaciel. Czuł się w obecnej chwili dość niezręcznie, bo zwykle po seksie wychodził, a teraz leżał swobodnie w ramionach mężczyzny, który wywrócił jego życie do góry nogami.

– Jak się czujesz? – usłyszał po chwili głos Paula. Mężczyzna uniósł głowę, by spojrzeć mu w oczy. – Musi to być dla ciebie coś niezwykłego, że wciąż tu jesteś – rzekł, nie kryjąc przed nim przebiegłego uśmiechu.

Michael uśmiechnął się szeroko, kładąc dłoń na policzku Paula.

– Tak, masz racje, jest to dla mnie niezwykłe przeżycie, ale podoba mi się. Obym przeżywał z tobą dużo takich wieczorów.

– Nie za szybko wybiegasz w przyszłość?

– Po co mam czekać, skoro sprawiłeś, że moje uczucia odżyły.

Paul uśmiechnął się do niego i ułożył swoją głowę na jego piersi. Przez chwilę leżeli w milczeniu. Michael głaskał jego włosy, a po chwili przyciągnął go do siebie i złożył na jego wargach lekki pocałunek.

Tamtej nocy wszystko się zmieniło. Michael wiedział, że to na niego czekał tyle lat. To Paul był tym, który miał przywrócić go do pionu.

Zasnęli dopiero nad ranem.

~*~

Paul obudził się o dziesiątej. Zorientował się, że w łóżku był sam. Wkrótce jednak usłyszał dźwięk włączającego się prysznica. Musiał przyznać, że poczuł ogromną ulgę, kiedy dotarło do niego, że Michael nie opuścił mieszkania. Chciał nawet przyłączyć się do niego, lecz uznał, że będą mieli jeszcze wiele takich chwil podczas tego weekendu. Wczoraj Mike powiedział mu, że nie musiał pracować aż do niedzieli, więc miał go dla siebie jeszcze całe dwa dni.

Ubrał się i poszedł do kuchni, by zrobić śniadanie. Wyjął z lodówki cztery jajka, kiełbasę oraz pomidora. Po chwili wszystko znalazło się na patelni. Mieszał jajecznicę, przyprawiając ją solą i pieprzem.

– Jak tu ładnie pachnie – usłyszał Michaela. Paul spojrzał na uśmiechającego się mężczyznę, który zjawił się w kuchni w samym ręczniku. Przez chwilę się zamyślił, kiedy ujrzał go półnagiego.

– Bo przypalisz jajka – przywrócił go na ziemię Michael, który zbliżył się do niego, całując go lekko w czoło. Paul ocknął się i wyłączył ogień.

– To nie przychodź do kuchni w samym ręczniku – powiedział, nakładając potrawę na talerze. – Dekoncentrujesz mnie.

– Liczyłem na to, że przyłączysz się do mnie i weźmiemy prysznic razem.

– Chciałem zrobić nam śniadanie. Mamy przecież cały weekend dla siebie – uśmiechał się, całując jego mokre usta, po czym położył talerze na stole.

– Rzeczywiście mamy, ale gdzieś tam w głębi miałem nadzieje na poranny seks.

Paul posłał w jego stronę lekki uśmiech. Musiał przyznać, że od czasu śmierci Louisa, nie czuł się jeszcze tak dobrze. Michael powtarzał mu, że zmienił jego życie o trzysta osiemdziesiąt stopni, ale nie przewidział też tego, że i on odżył, gdy zaczął się z nim spotykać. Oboje poczuli, że w końcu odnaleźli właściwą drogę. Mieli siebie i to się teraz liczyło w ich życiu.

___

Zaległości na Waszych blogach się nadrabiają. Powinnam się wyrobić do końca tygodnia.