Potterowskie: Zamiana

wrzesień, 2022

Po zajęciach Albus wraz z przyjaciółmi, Davidem i Isabelle, poszli na pierwszy w tym roku trening Quidditcha. Potter cieszył się, że znów będzie mógł wsiąść na miotłę i poczuć ponownie ten przyjemny wiatr we włosach. Ciekawił go również fakt, jaką karę otrzymała Wielka Trójka za poranny wybryk. Czuł, że tym razem chłopakom się nie upiekło. Profesor Longbottom z pewnością przyszykował dla nich szlaban, który Gryfoni z trudem zaakceptowali, bo zauważył, że był o wiele bardziej wściekły na swoich podopiecznych niż zazwyczaj.

Po chwili spostrzegł, że Isabelle posmutniała. Jej jasne kosmyki włosów zaczęły zmieniać swoją barwę na ciemniejszy kolor, a kiedy tak się działo, Potter wiedział, że dziewczyna musiała się bardzo stresować. Panna Town wyznała im, że trochę boi się reakcji pozostałych członków, czy zaakceptują fakt, że miała indywidualne przesłuchanie, a nie tak jaki inni, którzy stawili się na eliminacje, by dostać się do drużyny. Albus i David pocieszyli Isabelle, mówiąc, że pewnie czegoś takiego nie będzie miało miejsca. Pokaże wszystkim na co ją stać, a zespół przyjmie ją z otwartymi ramionami.

W szatni znajdowała się już cała drużyna. James poprosił o ciszę i na początku przedstawił nowy nabytek drużyny, przez co na policzkach Isabelle pojawił się szkarłatny rumieniec. Wbrew obawom Town, drużyna przyjęła ją ciepło. Najbardziej ucieszyła się Samantha Whitmore, siedemnastolatka o czarnych włosach i śniadej skórze. Uważała, że drużyna potrzebowała silnych dziewczyn, dlatego śmiało podeszła do Isabelle i mocno uścisnęła. Wszyscy w szkole wiedzieli o tym, że Samantha była feministką. Ceniła swoją prywatność i jako jedyna z niewielu siódmoklasistek nie poddała się urokom Jamesa Pottera, który wielokrotnie próbował poderwać dziewczynę.

– Słuchajcie, jak widzieliście rano, zrobiliśmy kawał Ślizgonom i profesor Longbottom wezwał nas do gabinetu – odezwał się po chwili James, a Albus ożywił się na te słowa.

– To przecież nie żadna nowość, braciszku – rzekła wesoło Lily, która stała obok Isabelle.

– Może i nie żadna, ale tym razem nie poszło tak łatwo.

– W co się znowu wpakowaliście?! – zapytała wściekle Whitmore, kiedy Potter zamilkł i nie kontynuował dalszej wypowiedzi.

– Mamy szlaban, lecz nie taki na dwa tygodnie tylko na dwa miesiące. Zaczynamy od jutra – oznajmił po chwili. – A co za tym idzie… Ja, Fred i Hugo nie zagramy w najbliższym meczu z Puchonami.

– No to świetnie nas załatwiliście! – oburzyła się Samantha. – Róbcie tak dalej, a skończycie na dożywotnim zakazie latania na miotle!

– Daj spokój, Santi – odezwał się Bradley, który złapał dziewczynę za przegub, bo już chciała naskoczyć na Jamesa. Chłopak jako jedyny przyjaźnił się z Samanthą. Jakimś cudem tylko on mógł uspokoić sfrustrowaną Whitmore. Bradley Thomson był wysokim chłopakiem i posiadał jasne włosy. Dzielił dormitorium wraz z Jamesem i Fredem, a w drużynie pełnił funkcję drugiego pałkarza. – Przecież to nie koniec świata, mamy świetne zastępstwo. – Thomson spojrzał na Lily, Isabelle i Olivera Mitchella, piętnastoletniego chłopaka o ciemnej czuprynie i brązowych oczach.

– Dokładnie – poparł słowa kolegi James. – Lily, Isabelle i Oliver zajmą nasze miejsca. Przepraszamy was za to wszystko, w szczególności ja, bo jako kapitan zawiodłem was na całej linii. Dlatego też rezygnuje z bycia kapitanem – powiedział, a cały zespół popatrzył na starszego Pottera z wielkim zaskoczeniem. – Rezygnuje całkowicie, nie na czas kary.

– Tak więc kogo mianujesz nowym kapitanem? – zapytał od razu David, chcąc uniknąć niepotrzebnych zatarć w drużynie.

– Chcę przekazać pałeczkę mojemu bratu – odpowiedział bez wahania, a cała drużyna przeniosła swój wzrok na młodego Pottera. Albus poczuł się nieswojo, mając świadomość tego, że był w centrum uwagi.

– Mnie? – zapytał zaskoczony. – A niby dlaczego ja?

– Bo zasłużyłeś – rzekł z powagą. – W tamtym roku dzięki tobie Gryffindor nie stracił tytułu. My traciliśmy punkty przez nasze wygłupy, a ty wszystko naprawiłeś.

– Bez przesady, James. Cała drużyna się do tego przyczyniła. – Albusowi nie podobało się to, w jaki sposób zaczynał się do niego zwracać.

– Możesz sobie wmawiać różne brednie, ale i tak wiemy, że to dzięki tobie zdobyliśmy ponownie puchar. A wszyscy się ze mną zgodzą, że bardzo się od siebie różnimy i z pewnością jako kapitan nie zawiedziesz drużyny, jak zrobiłem to ja.

– Trudno mi to przyznać, ale James ma rację – powiedziała spokojnie Samantha. – Jeżeli coś ma nas doprowadzić do ponownego zwycięstwa, to tylko twoja wielka cierpliwość, Albusie.

Młody Potter spoglądał totalnie skołowany na kolegów, którzy całkowicie poparli słowa dziewczyny. David i Isabelle także, a wyraz ich twarzy świadczył o tym, by się nie wahał i zgodził się przejąć obowiązki kapitana.

– To co, Albus – odezwał się James, przerywając tę krótką ciszę. – Mogę na ciebie liczyć? – Wyciągnął ku niemu rękę.

– Tak, możesz – odpowiedział, na co cała drużyna zaczęła klaskać, gratulując młodemu Potterowi nowego przydziału. Albus uścisnął dłoń brata, który uśmiechnął się do niego szeroko.

– Dobra. – Klasnął w dłonie James. – Czas na trening.

___

Kochani, jest to ostatnia część pozostałości po moim dawnym blogu PŚ. Co prawda jeszcze mam na swoim komputerze zaczęte mini opowiadanie o Jamesie Potterze, lecz nie wiem, czy uda mi się to skończyć. Może kiedyś się za to zabiorę? Teraz skupiam się na innej historii, która czeka, aż ją dokończę. Mogę wspomnieć, że to będzie podchodziło pod gatunek fantastyki, ale raczej smoków się nie spodziewajcie. Raczej będą to nocne stworzenia.