Pod osłoną nocy: 03. Sprzeczność uczuć

„I nie widzę prawdy w życiu, kiedy chowamy się w ścianie strachu.”

Adam Lambert – There I Said It

Rok 1998.

Od niecałych dwóch lat podróżowałem po świecie z Mike'm. Cieszyłem się, że po tylu latach samotnej wędrówki w końcu znalazłem towarzysza. Z każdym miesiącem poznawaliśmy się od podszewki i mogłem go nazwać swoim najlepszym przyjacielem. Podróżowaliśmy razem po różnych krajach, ale zawsze wracaliśmy na wyspę. Kiedy Mike dowiedział się, że bardzo lubię czytać, zrobił dla mnie regał, bym mógł trzymać gdzieś swoje książki. Z każdym dniem półka napełniała się tomiskami, że pewnego razu musieliśmy zrobić następną. A potem znów następną.

Mike był pod ogromnym ważeniem mojego zamiłowania do książek. On sam nie miał okazji nauczyć się porządnie czytać i pisać, bo swój świat widział jedynie w pędzlach. Zresztą, mieszkał w małej wsi na Węgrzech w XVIII wieku, więc trudno było zdobyć jakąkolwiek książkę. Dlatego poprosił mnie, by nauczył go poprawnie czytać i pisać. Nie odmówiłem, z wielką radością pomogłem mu zgłębić się w świat literatury.

Przez te dwa lata zorientowaliśmy się, że żyliśmy w ciągłym schemacie. Kiedy wracaliśmy z polowania, Mike siadał na taborecie i malował, natomiast ja kładłem się na łóżku i czytałem. Potem przesiadywaliśmy w salonie i uczyłem Mike'a czytać i pisać.

I tak na okrągło.

Dlatego uznaliśmy, że czas przeprowadzić się w inne miejsce. Mimo iż mieliśmy swoje towarzystwo, brakowało nam ludzkiej cywilizacji. Po dłuższej dyskusji postanowiliśmy osiedlić się we Francji. Z dala od budynków mieszkalnych pomogłem Mike’owi wybudować dla nas dom. Z racji tego, że i ja posiadałem majątek, postanowiłem się dołożyć, przez co budynek stał się większy niż ten, jaki mieliśmy na wyspie. Składał się on z trzech pomieszczeń. Dużego salonu, w którym znajdowały się gustowne krzesła oraz stoliki; pracowni dla Mike’a, by mógł w spokoju skupić się na malowaniu; oraz małej biblioteczki – tam mogłem zatracić się w lekturze.

Pewnego razu Mike zapragnął czegoś więcej. Chciał poznawać ludzi, rozmawiać z nimi. Pragnąłem tego samego, lecz bałem się, że po jakimś czasie bywalcy tego miasta zorientują się, dlaczego nie pokazujemy się w dzień.

– Kiedy to nastąpi, Sollyn, udamy się do innego kraju – powiedział z entuzjazmem, starając się mnie przekonać.

Pragnął rozmowy z innymi i doskonale zdawał sobie sprawę, że i ja tego potrzebowałem. Zgodziłem się na jego pomysł. Mike uścisnął mnie serdecznie, po czym bez chwili namysłu zaczął przygotowywać listę przekąsek oraz atrakcję dla gości. Po raz pierwszy zobaczyłem w oczach Mike’a tak wielką radość.

– Może na początek wystawimy twoje obrazy – zaproponowałem mu. – Może któryś Francuz kupi od ciebie parę sztuk.

– Nie wiem, czy są na tyle dobre, by je wystawiać – rzekł niepewnie.

– Co ci zaszkodzi ich nie wystawiać – powiedziałem, wzruszając ramionami. – Kto kupi ten kupi. Kto nie, to nie.

Mike spojrzał na mnie zaciekawiony. Kiwnął lekko głową, zgadzając się z moim twierdzeniem. Ucieszyłem się z tego powodu, ponieważ miał wielki talent do malowania i żal byłoby nie pokazać go ludziom. Zasługiwał na to, by jego obrazy były podziwiane przez większą publiczność, nie tylko przeze mnie.

– Wiesz jednak, że tak naprawdę zależy mi jedynie na twojej opinii.

Uśmiechałem się, słysząc tę wzmiankę. Potem usłyszałem już tylko w jego myślach, że byłem dla niego najważniejszą osobą w życiu i cieszył się, że mnie spotkał. Ujął mnie swoimi słowami, dlatego podszedłem do niego i uścisnąłem.

W tym geście było tyle sprzecznych uczuć. Sam nie wiedziałem, do czego to zmierzało. Traktowałem go jak brata, najlepszego przyjaciela, lecz gdy miałem Mike’a w objęciach, zacząłem zdawać sobie sprawę, że uczucie, jakie do niego darzyłem, określało się w innych kategoriach. Pytałem siebie: Czy to w ogóle było możliwe?

Urządzaliśmy przyjęcia co drugi wieczór. Oznajmialiśmy ludziom, że jesteśmy braćmi. Z wyglądu byliśmy podobni, więc nie wzbudziło to większego podejrzenia. Ludzie byli zachwyceni obrazami Mike’a. Bogaci inwestorzy chętnie kupowali od niego dzieła, a mi ciągle powtarzali, że musiałem być dumny z faktu, że miałem tak zdolnego brata.

Mieli racje, byłem dumny z Mike’a i cieszyłem się z tego, że mogłem mieć go przy swoim boku. Z każdym wieczorem patrzyłem na niego, jak z wielkim uśmiechem na twarzy prezentował swoje obrazy, a ja z każdym wieczorem uświadamiałem sobie, jak bardzo zależało mi na Mike’u. Bałem się tego uczucia tak potwornie, że aż zżerała mnie od środka, bo sam nie wiedziałem, jakie on miał nastawienie do mnie. Czy wciąż byłem dla niego najważniejszą osobą w życiu?

Czas leciał, a ja zdałem sobie sprawę, że ludzie zaczynali już plotkować na temat naszego trybu życia. Nie pokazywaliśmy się na dniach, jedynie wieczorami, a nasze blade oblicze i przenikliwe spojrzenia mocno zwracały uwagę. Tego obawiałem się od samego początku, dlatego przyszedł ten moment, by już nie organizować żadnych spotkań i udać się do następnego miejsca. Ku moim zaskoczeniu Mike obraził się na mnie, kiedy oznajmiłem mu, byśmy to przerwali i ruszyli dalej. Myślałem, że będzie zdawał sobie sprawę z konsekwencji, ale powiedział, że zbyt mocno panikuję. Zamknął się w pracowni i nie odezwał się ani słowem. Nie przychodził nawet na nasze lekcje czytania i pisania oraz organizował wieczorne spotkania z ludźmi sam.

Byłem wciekły na Mike’a, lecz nie chciałem się z nim kłócić. Wolałem przeczekać tę ciszę i nie przekonywać go o swoich racjach (bo miałem rację). Chciałem, by to zrozumiał, więc uszanowałem jego prywatność. Nie odzywaliśmy się do siebie, oboje zatracając się w swoich światach. Nie wypowiedział do mnie ani jednego słowa, nawet wtedy, gdy kładliśmy się do trumien, które znajdowały się obok siebie w podziemiach naszego domu. Polowaliśmy także osobno, a to zabolało mnie najbardziej.

Dopiero po pięciu dniach zrozumiał swój błąd.

Siedziałem głęboko w fotelu i czytałem. Kiedy Mike wyszedł z pracowni, uniosłem głowę znad książki. Miał przygaszoną minę. Obserwowałem uważnie, jak podchodzi do mnie i klęczy tuż obok mojej nogi. Odłożyłem tomisko na stolik i splotłem dłonie na kolanie – czułem się jak ojciec, który za chwilę miał wymierzyć karę swojemu synowi. Niespodziewanie Mike wyciągnął rękę, położył ją na moich splecionych dłoniach. Ten gest sprawił, że poczułem przyjemne mrowienie na ciele.

– Sollyn, wybacz mi moje zachowanie – odezwał się, patrząc mi w oczy. – Miałeś racje, a ja znów zachowałem się jak głupiec.

– Nie przeczę – powiedziałem, unosząc lewy kącik ust do góry. Mike poszedł za moim śladem.

– Pozwól, że coś ci pokażę.

Mike zaprowadził mnie do swojej pracowni. Ściany pomieszczenia zdobyły obrazy mojego przyjaciela. Głównie przedstawiały one krajobrazy z różnych stron świata, które odwiedziliśmy przez te dwa lata. Nieliczne tylko przedstawiały ulicznych przechodniów. Na samym środku stał okrągły taboret i stojak na obrazy. Poprowadził mnie w tamtą stronę i kazał mi, bym powiedział mu, co sądzę o jego nowym dziele.

Wstrzymałem oddech, gdy zorientowałem się, że właśnie patrzę na swój portret. Jakby spoglądał na własne odbicie w lustrze. Mike namalował mnie siedzącego w fotelu i trzymającego w rękach książkę. Chciałem dotknąć płótna, lecz bałem się, że obraz był świeży i mógłbym popsuć pracę przyjaciela. Spojrzałem na niego z zachwytem.

– Podoba ci się? – Uśmiechał się do mnie serdecznie.

– Tak, bardzo – odparłem. – Wypisz, wymaluj, cały ja.

Wtedy wydarzyło się coś, nad czym nie mogłem zapanować – objąłem Mike’a czule. Myślałem, że mnie odtrąci, obrazi się ponownie, lecz nie zrobił tego – odwzajemnił gest z równym zapałem. Potrzebowałem jego bliskości, brakowało mi go od pięciu dni. Uświadomiłem sobie, że Mike był dla mnie wszystkim. Kochałem go, oczywiście na swój zwariowany sposób.

Chciałem mu to powiedzieć. Wyznać mu, co czuję, a najlepiej od razu wyrazić to gestem i pocałować go w usta, lecz głośny trzask wyrwał nas z tej pięknej chwili.

Zdaliśmy sobie sprawę, że ludzie podjęli już wszelkie kroki do unicestwienia nas. Nasz dom stanął w płomieniach.

___

Następny rozdział opowiadania pojawi się po moim powrocie ze wsi. A przed postaram się dodać post z grafiką, bo mam przygotowany temat, ale jaki to nie zdradzę. To będzie niespodzianka :)

Zapraszam też tych, którzy jeszcze nie wiedzą o moim nowym blogu potterowskim. Jakiś czas temu pojawił się tam Prolog -> Kiedy Wzejdzie Słońce. 

Ach, nawet nie macie pojęcia, jak długo siedziałam przed laptopem, by uzyskać taki efekt szablonu. Mam nadzieję, że się podoba, bo ja jestem bardzo z niego dumna :)