Kiedy Wzejdzie Słońce 00.Prolog: Tej nocy

Rok 2011

Dziewczynkę obudził ogromny huk. Przetarła oczy, dźwigając się do góry, po czym spojrzała na ciemne kontury mebli w pokoju. Pomieszczenie oświetlała jedynie łuna światła pochodzącego zza okna – łóżko stało w świetle ulicznych lamp, ale dostrzegła kształt swojego biurka, na którym znajdowały się jej niedokończone rysunki, oraz regał wypełniony bajkami. Przez chwilę myślała, że hałas, który wyrwał ją ze snu, było tylko złudzeniem, bo na moment zapanowała cisza, lecz wzdrygnęła się lekko, gdy nagle usłyszała przeraźliwy krzyk mamy i ponowny trzask.

Zaspana wstała z łóżka, biorąc ze sobą pluszowego misia – przytuliła się do niego mocno. Z duszą na ramieniu wyszła z pokoju i od razu spostrzegła błyski kolorowych świateł. Usłyszała wydobywający się z salonu brzdęk spadających na podłogę przedmiotów, co sprawiło, że przytuliła misia jeszcze mocniej.

Kiedy doszła do schodów, chwyciła się barierki i zrobiła parę kroków w dół. Ukucnęła, dzięki czemu zauważyła, jak jej mama walczyła z nieznaną dla dziewczynki postacią, która była wysoka oraz miała na sobie czarną szatę. Napotkała wzrok matki, na jej twarzy dostrzegła strach, gdy ją zauważyła. Chciała już wstać, żeby pomóc rodzicielce, nawet jeśli nie miała pojęcia, jak to zrobić, ale kobieta potrząsnęła głową, dając jej sygnał, by została na swoim miejscu.

Chwilę później ciemna postać rzuciła z różdżki czerwone światło, które spowodowało, że jej mama uderzyła o ścianę. Chciała podejść do kobiety, ale nagle uświadomiła sobie, że sparaliżował ją strach. Nie mogła podnieść się ze schodów. Z wielkim przerażeniem i łzami w oczach patrzyła, jak nieznany mężczyzna rzucał w stronę jej rodzicielki różnorodne światła. Kobieta zaczęła krwawić z nosa, uszu, oczu oraz ust.

„Zostań tam, gdzie jesteś, skarbie.” – Usłyszała w swoich myślach dziewczynka. Iris spoglądała na córeczkę ze zmartwieniem. – „Pamiętaj, że mama zawsze cię kochała...”

A potem w stronę Iris Town uderzyła smuga zielonego światła, a kobieta znieruchomiała. Dziewczynka zaczęła płakać głośniej, nie zważając na obecność napastnika.

– Mamusiu! – krzyknęła rozpaczliwie, przez co zwróciła uwagę postaci. Spojrzała w oczy intruza, które jako jedyne nie były zakryte maską. Sparaliżował ją strach, spoglądając w czarne, puste tęczówki, w których dostrzegła chłód i wściekłość. Dziewczynka zacisnęła szybko powieki i mocno wtuliła twarz w miękki materiał misia. Myślała, że czekał ją ten sam los co mamę, ale po chwili usłyszała krótki trzask i wszystko ucichło.

Odważyła się otworzyć oczy.

W pokoju panował spokój. Dziewczynka zdała sobie sprawę, że mogła się już poruszać. Zeszła po schodach i pobiegła prosto do leżącej na podłodze kobiety. Uklęknęła przy niej i zaczęła ją nawoływać oraz szturchać za ramiona – nie traciła nadziei, że mama jeszcze żyła.

Lecz kobieta nie poruszała się – niebieskie oczy zastygły, a ciało wciąż było nieruchome.

Mała Isabelle wtuliła się w pierś mamy, czekając na tatę.

Czekając, kiedy wzejdzie słońce.

___