Pod osłoną nocy: 11. Więzień

„Jakbym miał diabła pod stopami niczym żałobny stos.

Mierząc się z ciężkim ogniem.”

Adam Lambert - Heavy Fire

Rok 1999r.

Kiedy zjawiliśmy się w głównym holu i stanęliśmy obok Aarona, to, co zobaczyliśmy z Mikem, bardzo nas zaciekawiło, a zarazem zaniepokoiło.

Na środku pomieszczenia zauważyliśmy przykutego do krzesła specjalnym łańcuchem Archiego pewnego wampira o czarnych jak smoła włosach i szarych, zimnych oczach. Miał na sobie pobrudzone ziemią szare ubranie, ale to akurat nie przykuwało moją większą uwagę. Ktoś wbił nieznajomemu krwiopijcy drewniane kołki w kolana, przez co uniemożliwiło mu to ucieczkę. Spiczaste drewna nas paraliżowały i sprawiały ogromny ból (dla jasności, to nas nie zabijało, to jedynie wymysł Brama Stokera). Domyśliłem się, że za tym czynem stał Jose lub Agrypin, bo cały czas krążyli wokół skazańca.

Do pomieszczenia dotarł także Yamar oraz Archie, który trzymał w rękach szary worek – zobaczywszy pojmanego, wstrzymał oddech i schował się za swoim mentorem. Chwilę potem przy moim boku stanęła Naira.

Moje pytanie teraz brzmiało: Kim jest ten pojmany przez nas wampir, który wił się z bólu na krześle? Zdałem sobie jednak sprawę, że wszyscy tutaj zgromadzeni nie odpowiedzieliby mi na moje pytanie. 

                –  Nic wam nie powiem! – wykrzyknął nagle więzień.

Jose poszedł do niego wściekły i rzucił jadowicie: 

                –  Przybić ci jeszcze dodatkowo ramiona! Mało ci! 

               –  Jose, spokojnie! – uspokoił przyjaciela Agrypin, który odciągnął go od pojmanego wampira. 

              –  Gdzie jest Sonia? – zapytał zaniepokojony Jose, rozglądając się na boki. – Była przecież z nami na polowaniu? 

                 –  Jest u siebie – powiedziała spokojnie Naira.

Jose wziął głęboki oddech. Spojrzał na więźnia, potem na wszystkich, a po chwili cofnął się i wyszedł z pomieszczenia. Zachowanie Jose’a wybiło mnie z pantałyku, nigdy nie przegapiłby takiej sprawy z nieznanym wampirem, bądź co bądź to on sparaliżował go tymi kołkami. Uśmiechnąłem się w duchu, bo wychodziło na to, że Sonia była dla niego ważniejsza. Kto by pomyślał, Jose się zakochał, uśmiechnąłem się w stronę Mika, który, usłyszawszy moje myśli, odwzajemnił gest. 

              –  Masz to, o co cię poprosiłem? – zapytał po chwili Agrypin Archiego.

Wampir kiwnął głową i wygrzebał z worka ostry, drewniany kołek. Podał mu przedmiot, po czym od razu zniknął z pomieszczenia, by uniknąć wszelkich zatarć.

Aaron wziął krzesło i usiadł naprzeciwko pojmanego, na jego twarzy malował się spokój. Założył nogę na nogę i spojrzał na wampira z lekkim rozbawieniem. 

         – Wiem, że ty i twoi towarzysze,  którzy zaatakowali moich ludzi, jesteście od Charwicha. Ach, przepraszam, źle to ująłem – uniósł ręce w geście przeprosin – ty jesteś od Charwicha, bo twoich kompanów już nie ma. Radzę więc grzecznie odpowiedzieć na pytanie: Dlaczego twój Mistrz wysłał was, byście zaatakowali moich ludzi?

Wampir milczał, wyginając kąciki ust w krzywym uśmiechu. Słychać było jedynie jego głośny oddech, chciał tym sposobem złagodzić swój ból w obu nogach.

Aaron spojrzał na Agrypina, który skinął głową – dostał od swojego mentora zielone światło. Kołek, który trzymał cały czas w ręku, w mgnieniu oka znalazł się w prawym obojczyku więźnia, który zawył wściekle. Przekręcił dodatkowo przedmiot, co wywołało kolejne jęki pojmanego. Czerwona posoka zaczęła pryskać na wszystkie strony, Agrypin nie przejmował się tym, że ubrudził się krwią więźnia. Po chwili spostrzegłem, że czerwona ciecz dotknęła również prawą dłoń Aarona, który, zauważywszy to, wyjął za rękawa koszuli białą chusteczkę, by wytrzeć plamy krwi. 

            – Mamy czas, chłopcze – odezwał się po krótkim czasie Aaron. – Nam wampirom się nie spieszy, więc będę siedział tutaj tak długo z moim przyjacielem, aż łaskawie odpowiesz na moje pytanie. 

         – Nic nie powiem – wydyszał. – Nawet gdybyście mnie torturowali całymi dniami. Wole zginąć. 

           –  Naprawdę? – zdziwił się Aaron. – Aż taki jesteś wierny swojemu Panu?

Wampir milczał i milczał.

Agrypin zadawał kolejne ciosy, a ten uparcie milczał.

Twardy jesteś, pomyślałem. 

              –  Chyba czas zmienić taktykę – odezwał się po dłuższym czasie. – Męczy mnie ciągłe wycieranie się z twojej krwi. Nairo, czy możesz?

Wampir prychnął. Pewnie myślał, że Naira nie będzie aż tak brutalna jak jej mąż, ale przeliczył się. Wampirzyca spojrzała na pojmanego, a po chwili jej oczy stały się zupełnie czarne, zaczęła mamrotać półsłówkami. Nagle więzień zaczął wić się na krześle i krzycząc jeszcze głośniej niż dotychczas. 

               –  Moja… głowa… – wymamrotał, dysząc ciężko.

Odniosłem wrażenie, że wampir czuł, jak jego czaszka miała za chwilę eksplodować. Naira powodowała u niego jeszcze większy ból niż Agrypin.

–  Przestań!

Naira nie przestawała. Dalej wypowiadała swoje zaklęcia. 

       –  Powiesz nam, dlaczego Charwich was wysłał i kazał nas zaatakować. Ona może tak cały czas. 

           –  Powiem! Tylko niech ona przestanie! – krzyknął przerażony.

     Aaron dał sygnał swojej siostrzenicy.

Kiedy wampirzyca straciła z nim kontakt wzrokowy, wampir oddychał głęboko, a po jego twarzy spływały stróżki potu, które po chwili zniknęły. 

         –  Więc? 

        –  Charwich chciał, żebyśmy zabili jego – wskazał wzrokiem na Mika. – Ostatnio nawiedzał Mistrza sen, że to on jest tym z przepowiedni. Zaczął się bać, bo wiedział, że chłopak ma wilcze geny. Chciał pozbyć się problemu.

W pomieszczeniu zapadła długa i niezręczna cisza. Spojrzałem na Mika z troską – jego twarz była napięta.

Niebawem Aaron wstał z krzesła, podszedł do nas i powiedział spokojnym, ale i stanowczym głosem: 

      –  Od dziś nie polujecie sami, zrozumieliście? Macie chodzić z dużą grupą. 

      –  W porządku – odparłem, bo zauważyłem, że Mike nie był wstanie niczego z siebie wydusić. Bardzo przejął się tym, co usłyszał, dlatego chwyciłem go za rękę. 

      –  Agrypin, wiesz co masz robić – rzekł Aaron, nie spoglądając na wampira, po czym opuścił pomieszczenie. 

          –  Tak jest, Aaronie.

Podszedł do pojmanego krwiopijcy i od tyłu zwinnym ruchem skręcił mu kark. Siłę, jaką włożył w tę czynność spowodowała, że głowa oderwała się od tułowia i poturlała się po podłodze.

Wkrótce wampir zamienił się w popiół. Pozostało po nim jedynie brudne ubranie, które teraz, z niewiadomych mi przyczyn, przykuły moją największą uwagę.

___

Kochani, z racji tego, że zbliżamy się ku celu, moje pytanie do Was: Czy już wiecie, kim jest wampir z Prologu? Czekam na Wasze sugestie, a odpowiedź na moje pytanie znajdzie się w kolejnym poście.