Kiedy Wzejdzie Słońce 06. Albus Potter: Rozmowa z bratem

Albus spędził całe popołudnie na boisku, chciał z Jamesem wypróbować nowe miotły. Musiał przyznać, że z początku nie czuł aż takiej wielkiej różnicy – miał wrażenie, jakby latał na swojej starej miotle, ale po jakichś dwóch godzinach treningu zauważył jednak zmianę i nie mógł się już doczekać, kiedy zagra po raz pierwszy na nowym modelu podczas meczu.

Sądził, że w tym czasie powie bratu, jakie zadanie postawił przed nim ojciec, ale trenowała z nimi Lily, a Albus obiecał ojcu, że jej nie wyjawi tego sekretu, dlatego też poruszył tylko kwestię kapitana drużyny Gryffindoru, pomimo że James zadawał mu mnóstwo pytań. Albus przedstawił mu to, co zasugerował jego ojciec, i po dłuższym zastanowieniu James zgodził się na takie rozwiązanie. Przyznał mu rację, że powinien do końca poprowadzić zespół, skoro chciał dostać się do Harpii z Holyhead.

Drużyna ta w latach wcześniejszych była wyłącznie żeńska, lecz w roku dwutysięcznym siódmym wszystko zaczęło się zmieniać – nowym szefem Departamentu Magicznych Gier i Sportu został Oskar Norton, a Ministrem Magii Vincent Nygar. Zaczęła się dokładna selekcja brytyjskich drużyn i rzadko kiedy można było spotkać zawodniczkę – uznano, że czarownice nie powinny zajmować się sportem, co dla większości społeczeństwa czarodziejskiego było wręcz niedorzeczne. Ginny cieszyła się, że odeszła z drużyny w odpowiednim czasie – do tej pory ich matka nie mogła pojąć tak rygorystycznych zasad wobec czarownic ustalonych przez nowego ministra. Wszyscy tęsknili za Shackleboltem.  

Ale nie tylko w sporcie ruszyły porządki. W edukacji młodych czarodziejów również sporo zmieniono. Dodano więcej godzin zajęć, skracając uczniom czas wolny, a starożytne runy stały się przedmiotem obowiązkowym. Albus umiał to jakoś wszystko pogodzić, ale dla niektórych było to ciężką katorgą – do tych osób zaliczał się jego brat. James nigdy nie spodziewał się, że oceny z egzaminów będą miały duży wpływ na przyszłość związaną ze sportem.

Po całodniowym treningu z rodzeństwem młodszy Potter wziął prysznic, po czym postanowił się spakować, skoro za dwa dni mieli ruszać do Hogwartu.

Po kilku minutach był prawie spakowany. Musiał jeszcze tylko przejrzeć regał, na którym trzymał swoje książki. Oprócz podręczników, chciał wyposażyć się w dodatkowe lektury i wybrał pięć pozycji o tajnikach bycia dobrym aurorem. Potem jego wzrok stanął na pewnej książce, która przykuła jego uwagę: Przygody Sherlocka Holmesa, prezent od Isabelle na szesnaste urodziny. Nie miał okazji, żeby ją przeczytać i stała u niego na półce przez całe wakacje. Wziął ją w ręce, aby schować do kufra.

Nagle drzwi do jego pokoju otworzyły się. W progu zobaczył Jamesa.

– Masz chwilę? – zapytał, na co Albus kiwnął głową. Jego brat zamknął drzwi i rozejrzał się w około. – Widzę, że się pakujesz. Nie za wcześnie?

– Nie chcę niczego później robić w biegu.

– A co to za książka? – zainteresował się, biorąc ją niespodziewanie z ręki Albusa, który popatrzył na brata posępnie. – Przygody Sherlocka Holmesa – przeczytał i otworzył pierwszą stronę. Uniósł brwi i uśmiechnął się szeroko. – Jest dedykacja. Dla Albusa, aby twoje marzenia się spełniły i pozwoliły puścić wodze fantazji dzięki tej lekturze. Z najserdeczniejszymi życzeniami, przyjaciółka Izzie. Bardzo ładne. – Oddał książkę bratu.

– Co cię tak bawi? Dostałem tę książkę od Isabelle na urodziny. Muszę się w końcu za nią zabrać.

– Za książkę czy za Isabelle? – zaśmiał się James.

Albus rzucił w niego poduszką. Niestety jego brat obronił się rękoma i miękka broń młodego Pottera wylądowała na ziemi.

– No dobra, przecież żartowałem. A tak na poważnie – powiedział James, patrząc na brata uważnie. – Nie rozumiem, dlaczego jeszcze nie umówiłeś się z Isabelle, przecież pasujecie do siebie.

– Daj spokój, to tylko przyjaciółka – odparł, schylając się po poduszkę, by położyć ją z powrotem na łóżku. James wywrócił oczami, gdy usłyszał jego słowa. – Zresztą, Isabelle nie umawia się z chłopakami. Jest bardzo skryta.

– No właśnie – przytaknął. – I ty jesteś jedyną osobą, która może sprawić, że poczuje się inaczej. – Albus popatrzył na Jamesa tak, by dał mu w końcu spokój. – Jak uważasz – westchnął James. – Pewnego dnia przekonasz się, że miałem rację.

– Dobra, dobra, nie bądź taki cwany, Jim – rzekł, uśmiechając się do brata szeroko. – Może lepiej zmieńmy temat…

– O właśnie – przerwał mu. – Powiesz w końcu, po co cię wezwał do gabinetu ojciec? Zachowujecie się podejrzenie. Czy to ma związek z tym atakiem w metrze? Ojciec pozwolił ci, byś mu pomógł w tej sprawie? 

– Nie – odparł, a James westchnął zrezygnowany. – Ale wyznaczył mnie do innego zadania – dodał po krótkiej ciszy.

Albus powiedział mu o wszystkim ze szczegółami. O tym, że będzie miał okazję wykazać się w rozwiązaniu skomplikowanego śledztwa. I o tym, że ta sprawa dotyczy śmierci matki Isabelle.

Musiał przyznać, że mówiąc to, sam do końca nie wierzył, że to wszystko było prawdą. Dostał zadanie, które może mu pomóc doskonalić się w tym, co tak naprawdę lubił robić. Obiecał sobie, że nie spocznie dopóty, dopóki nie znajdzie prawdziwego mordercy Iris Town.

___