Pod osłoną nocy: 12. Przeznaczenie

„Jestem księżycem, który odbija słońce.

 Jestem niepokonany i niezwyciężony.”

Adam Lambert - The Light

Rok 1999/2000

Koniec roku przyszedł tak szybko, że pragnąłem cofnąć się w czasie, by uniknąć nowego stulecia.

Ostatnie wydarzenia sprawiły, że wszyscy intensywnie zajęliśmy się przygotowywać do wojny. Czuliśmy, że już za nie długo nastąpi wypełnienie się przeznaczenia. Obawa wzrastała z każdą nocą. Naira chciała nas uspokoić przed zbliżającą się walką, dlatego zwołała wszystkich do komnaty, w której rok temu usłyszeliśmy historię naszej rasy, by mogła za pomocą swoich zdolności oczyścić nasze umysły. Niewiele się na to zdało, i siedzący koło mnie Mike też o tym wiedział.

Kiedy usłyszał od pojmanego przez nas wampira, że na niego polowali, nie był w dobrym nastroju (bo kto by był?). Słowa bardzo go poruszyły i żaden wykonany przeze mnie gest pocieszenia na nic się nie zdał. Zamknął się w sobie i jedynie co mi pozostało, to być przy nim i wspierać go jak tylko to możliwe.

Tuż obok nas siedział Jose, który trzymał w swoich objęciach Sonię (oboje w końcu doszli do porozumienia i wyznali sobie, co do siebie czują). Dość nerwowo przyjął to do wiadomości, że trzeba czekać – palił się, by w końcu zakończyć potyczki z Charwichem. Jednak rozkaz Aarona, to rozkaz.

W obecnej chwili naszego przywódcy nie było wśród nas. Oznajmił, że pójdzie się rozejrzeć po okolicznych państwach, żeby zbadać całą sytuację. Jose i Agrypin chcieli do niego dołączyć, ale ten im odmówił. Przed opuszczeniem groty zauważyłem w oczach Aarona niepokój – rozumiałem go, dlaczego chciał załatwić to samemu, bądź co bądź Charwich był jego bratem i od ponad dwóch tysięcy lat, po tym jak wygnał go z miasta, nie miał z nim styczności. Pragnął go odnaleźć, ale Charwich sprytnie się ukrywał i wykorzystywał swoich ludzi, żeby za niego walczyli.

Może Aaron wciąż miał nadzieję, że jego brat się opamięta?

Rodzina to jednak rodzina – zawsze pragniemy dla swoich bliskich jak najlepiej, chcemy pomóc, mimo iż ta druga strona mogła sobie tego nie życzyć. Było to trochę naiwne, ale czy nie popełniamy głupot, skoro ich kochamy?

Żal mi było Aarona, że znalazł się w takiej sytuacji. Z jednej strony nienawidził Charwicha za jego diabelskie czyny, ale zaś z drugiej strony jego serce wciąż kochało brata. To świadczyło o tym, jak dobrym człowiekiem musiał być (i nadal jest) Aaron. Cieszyłem się, że mogłem go poznać – na dobrą sprawę, jakby nie patrzeć, i ja byłem jego rodziną… bardzo, bardzo daleką, ale jednak rodziną.

– Jose, może opowiesz nam w końcu swoją historię? – odezwał się po krótkim czasie Yamar. Przytaknąłem na jego słowa, inni tak samo, bo nikt nie znał jego wcześniejszego życia oprócz Agrypina, Nairy i Aarona (może i Sonia już wie), więc wszyscy spojrzeli na niego z zaciekawieniem.

– W sumie… – odezwał się po krótkim namyśle. – I tak czeka nas wojna, niewiadomo co się stanie.

– Przestań tak mówić! – skarciła go Sonia, patrząc na niego z niepokojem.

Jose spojrzał na nią z lekkim uśmiechem. Pocałował ją w czoło, po czym zaczął opowiadać o swoim życiu.

Po jego wysłuchaniu, dopiero teraz zdałem sobie sprawę, dlaczego trudno było mu o tym mówić, ponieważ stracił na wojnie swoją ukochaną, którą miał poślubić. Agrypin znalazł go krwawiącego na polu bitwy – przypominał mu samego siebie, więc instynkt sam podpowiedział, żeby podarować jemu swoją krew.

Jose po przemianie chciał ratować swoją ukochaną, lecz po przyjściu do pałacu leżała martwa na łożu, jej serce przestało bić, więc Agrypin był bezsilny. Jego serce było pogrążone w rozpaczy, chciał umrzeć razem z nią, ale żądza krwi była tak silna, że zemścił się na człowieku, który odebrał jej życie. A potem zabijał kolejnych żołnierzy wroga. Agrypin musiał aż odciągnąć go od ludzi, bo zaczynał zwracać na siebie większą uwagę.

Jose nie mógł pogodzić się z faktem, że będzie żył bez swojej wybranki, przez to wyparł się swojego mentora i uciekł. Agrypin próbował go namówić do przyłączenia się do niego i Aarona, lecz bez skutku. Przez dwa lata był samotnym wilkiem, pławiąc się we krwi niewinnych istot – stracił całkowicie kontrole i rzeczywistość dla niego nie istniała. Liczyła się tylko żądza krwi.

I wtedy odnalazł go Charwich. Zaproponował mu dołączenie do swojej armii zwolenników. Jose był tak załamany i wściekły na cały świat, że poszedł za nim. Mieszkał u niego przez trzy lata – wykonywał jego rozkazy, lecz pewnego dnia zdał sobie sprawę, że postępuje źle. Wszystko się zmieniło, kiedy spotkał na swojej drodze Yamara. Charwich rozkazał wymordować wioskę w Indii – niewinni mężczyźni, kobiety, dzieci. Jose nie wahał się przed niczym, ale gdy zaatakował Yamara, zobaczył w nim samego siebie. Hindus wymawiał imię ukochanej, tak jak on, kiedy leżał na polu bitwy, przez to powracały do niego wspomnienia. Zaczął w końcu odczuwać poczucie winny za to co zrobił, dlatego nie mógł pozwolić, żeby Yamar stracił swoją wybrankę. Nie wahając się ani chwili dłużej, podarował swoją krew mężczyźnie, a potem wspólnie odnaleźli jego żonę. Jose również przemienił ją w wampira, ale niestety, ich trzyletniego syna nie mógł już uratować – małżonkowie przez długi, długi czas nie mogli do siebie dojść po jego stracie.

Po tygodniu ukrywania się przed rozzłoszczonym Charwichem, postanowił z nowymi towarzyszami odnaleźć Agrypina i prosić go o wybaczenie. Jose skrywał swoją historię, bo nie mógł pogodzić się z tym, że odwrócił się od swojego mentora i przyłączył się do wroga.

Niebawem drzwi do komnaty otworzyły się i stanął w nich Aaron. 

        Nie był jednak sam.

Tuż za plecami wampira wyłoniła się kobieta o czarnych, kręconych włosach, zielonych oczach i bladej skórze. Była wampirzycą, która została przemieniona parę godzin temu, bo widziałem w jej oczach strach i niepewność, połączona z pragnieniem krwi. Ten moment przemiany przeżywał każdy tutaj z obecnych.

– To jest Michelle – powiedział Aaron, który złapał nowo przybyłą za rękę i poprowadził do przodu. Młoda wampirzyca czuła się niepewnie pośród nas, ale stawiała kroki odważnie. – Przyjmijcie ją proszę ciepło. Przeżyła bardzo wiele, tak jak i my.

Naira i Sonia podeszły do niej śmiało, biorąc ją pod rękę.

– Teraz jednak mamy poważniejszą sprawę – oznajmił po chwili. – Charwich ostrzegł mnie, że to już czas.

Aaron zbliżył się do Mika.

– To już czas, by wypełniło się twoje przeznaczenie. Czy jesteś na to gotowy?

___

I tak dobrnęliśmy do końca. Postanowiłam zostawić to opowiadanie z otwartym zakończeniem. Jak większość wie, opisy walk nieszczególnie mi wychodzą, więc nie pozostaje mi nic innego jak zapytać Was, jakbyście to Wy zakończyli tę wojnę - z happy endem czy może raczej nie? Trochę jednak zżyłam się z bohaterami tego opowiadania, więc pojawią się jeszcze małe Bonusy.

A co będzie dalej w notkach? No cóż, na razie nie spodziewajcie się, że pojawi się jakieś mini opowiadanie, jak te, co było teraz. Na chwilę obecną będę zamieszczała pojedyncze teksty oraz prace graficzne.