W pogoni za marzeniem: 04. Starcie

James doszedł do wniosku, że wpadł jak śliwka w kompot.

Żałował, ale to potwornie żałował, że wdał się w bójkę z Lawrencem Davem. A Albus go ostrzegał. Zobaczysz, mówił, kiedyś te docinki ze Ślizogonem cię zgubią. Następnym razem James przemyśli dwa razy swoje postępowanie, zanim zlekceważy mądrość swojego brata – tego był absolutnie pewny. Nie posłuchał rad Albusa i dostał przez to najgorszy szlaban jakikolwiek doświadczył.

Amelia była niemożliwa. Wykorzystywała go jak szmacianą lalkę, dyrygowała na wszystkie strony. Mściła się. I to nie było jego przypuszczenie, tylko całkowita prawda. Nienawidził Lawrence’a, tak jak Lawrence jego, więc… dziewczyna musiała zemścić się na wrogu, jeśli miała ku temu okazję. Choć do końca nie rozumiał całej tej batalii, skoro po szkole krążyły plotki o zerwaniu tej dwójki. Wielu zastanawiało się, co było powodem zerwania, ale Potter i tak miał swoją teorię. Ślizgon w końcu przejrzał na oczy i zobaczył, jaka z tej Bletchey jest wredna jędza.

Pewnego dnia miał już dość tych ciągłych jej podchodów, więc powiedział dziewczynie prosto w twarz, co o tym wszystkim sądzi.

– Oczerniasz mnie, a sama nie jesteś lepsza! Uważasz się za jakąś paniusie, która musi mieć te wszystkie pierdoły. Marzy słodko o tym, żeby dostać od chłopaka kwiatuszek na nadgarstek i tańczył z tobą w durnym, wolnym tańcu. Już wolę nie grać w quidditcha, niż spędzić jeszcze z tobą jeden wieczór na tej głupiej karze! Mam gdzieś te bale, rzygam nimi, rozumiesz?! Chcesz, żebym mówił dalej, co o tym wszystkim sądzę!

– Nie, już wystarczająco dużo powiedziałeś na ten temat – rzekła smutno. Jej oczy się zaszkliły, a po chwili po policzku dziewczyny popłynęły łzy.

~*~

Amelia westchnęła głęboko i odwróciła się do chłopaka tyłem, żeby nie widział jej słabości. Przeklęła w duchu profesora Longbottoma, że postanowił dać karę Gryfonowi właśnie tutaj. Myślała, że poradzi sobie z tym złośliwym palantem, w zasadzie z początku jej się to udawało, ale później już nie tak łatwo dało się manipulować Potterem. Odgryzał się na niej, a z racji tego, że nie wolno było mu używać różdżki, dodatkowo spowalniał swoją pracę. A to, co przed chwilą powiedział, przekraczało wszelką granicę. Niesprawiedliwie ją osądzał, mówiąc takie kłamliwe rzeczy. W balu, który organizowała, nie chodziło tylko o te drobiazgi. Chodziło o coś większego – o wspólnotę, zjednoczenie się.

Jeżeli James wolał zrezygnować z pomaganiem jej na bal – choć Gryfon bardziej spowolniał pracę niż ją przyspieszyć – to śmiało, droga wolna, niech nie lata sobie na tej głupiej miotle. Amelii było już wszystko jedno.

– Przepraszam – usłyszała nagle. Zdumiewało ją to, że James zdołał wypowiedzieć te słowo. – Widocznie ten bal wiele dla ciebie znaczy, choć nie wiem dlaczego. Tyle szumu o jeden wieczór.

– Tak, masz rację – odezwała się spokojnie, odwracając się do niego. – Ale dla nas siódmoklasistów to ostatni taki bal w szkole. Przez jedną noc nieważne jest z jakiego domu pochodzimy, kim byliśmy w Hogwarcie. Wszyscy jesteśmy razem, wszystko jest doskonałe. Chcę być tego częścią.

Amelia miała nadzieję, że w końcu coś do niego dotrze, już wystarczająco dużo czasu straciła na te ciągłe kłótnie. Po jej słowach chłopak lekko się spiął, uciekał wzrokiem, lustrując całe pomieszczenie.

– Na dzisiaj koniec – odezwała się po chwili, przerywając niezręczną ciszę. – Masz swoją różdżkę i liczę, że nie zobaczę cię tu nigdy więcej.

Oddała mu jego własność, po czym wyszła z sali, kierując się do lochów – chciała w końcu położyć się spać po tak ciężkim dniu. Szła powoli korytarzem, gdy nagle drogę zatarasował jej James. Stanęła, krzyżując ręce na piersi. Spojrzała na niego z wściekłością.

– Czego znów chcesz, Potter? – wycedziła przez zęby.

– Sądzę, że zbyt pochopnie cię oceniłem – powiedział. Ślizgonka uniosła brwi ze zdziwienia, kiedy usłyszała słowa wypowiedziane z ust Gryfona.

– Naprawdę? – zirytowała się. – To daj sobie za to nagrodę, że wpadłeś na ten pomysł!

Chciała go wyminąć, ale chłopak za wszelką cenę chciał ją zatrzymać. Położył dłonie na jej ramionach.

– Myślę, że źle zaczęliśmy naszą znajomość. Co powiesz na to, by na zgodę udać się do Hogsmeade na kremowe piwo?

– Myślisz, że się nabiorę na te twoje tanie sztuczki? Nie mam mowy!

– Amelio, proszę, to nie będzie żadna randka. Zwykłe spotkanie, by zakopać topór wojenny. Wiem, że moje słowa mogą ci się wydawać nierealne, ale naprawdę przepraszam, że ci dociąłem z tym balem.

Dziewczyna spojrzała na niego i do końca nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała. Może jednak naprawdę tego żałował? Nigdy dotąd nie zwracał się do niej po imieniu, zwykle używał jej nazwiska. Postanowiła dać mu ostatnią szansę na poprawę, dlatego uśmiechnęła się do niego.

– To co… zgoda? – spytał, pokazując dziewczynie swoje śnieżnobiałe zęby.

– Zgoda, zgoda – westchnęła, na co James przytaknął głową zadowolony.

– Odprowadzę cię. – Chłopak szedł równym krokiem z dziewczyną, uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Pragnę ci przypomnieć, że ty też nie byłaś w stosunku wobec mnie miła. Liczę również na jakieś przeprosiny.

– Nie przesadzaj, James – zaśmiała się cwanie. – Jeszcze słowo, a zaraz zmienię zdanie i pójdę do profesora Longbottoma.

– Dobra, nie było tematu – powiedział, unosząc dłonie w geście poddania się.

Całą drogę do lochów milczeli.

­­­­­­___

To moja ulubiona część z tego mini opowiadania. Mam nadzieję, że i Wam przypadł do gustu.

Zauważyłam, że dość długo nie było żadnych recenzji, więc następny post będzie o tej tematyce.