Kiedy Wzejdzie Słońce 12. Evelyn Bings: Szaleństwo

Evelyn obudziła się z potwornym bólem głowy, miała wrażenie, jakby trolle zrobiły w środku jej czaszki tańce przy ognisku. Czując suchość w gardle, przełknęła z trudem ślinę, a następnie z trudem otworzyła oczy.

Pierwsze, co zarejestrowała to, to, że nie znajdowała się w swoim dormitorium. Wiedziała jednak, że nie opuściła lochów, bo zauważyła, że zasłony i pościel były w barwach Slytherinu. Oprócz łóżka, w którym się obudziła, w pomieszczeniu znajdowały się jeszcze cztery, ale nikt na nich nie spał. Nie miała pojęcia, kto mógł zajmować tę sypialnię, więc zaczęła rozglądać się dookoła, szukając jakiejś wskazówki, czegokolwiek, żeby tylko dowiedzieć się, u kogo nocowała.

Po chwili spostrzegła na nocnej szafce rodzinne zdjęcie i z wielkim przerażeniem uświadomiła sobie, że obudziła się w łóżku Lawrence’a Dave’a.

– Na Merlina! – jęknęła cicho.

Nie mogła uwierzyć, że znajdowała się właśnie tutaj. To byłaby ostatnia rzecz, jaką by sobie w tej chwili wyobraziła. Co prawda kochała się w chłopaku od dawna, ale dopiero co zerwał z Amelią, a Evelyn nie należała do osób, które wykorzystywały każdą okazję. Nie była przecież Sharon Avery. Evelyn Bings tak nie postępowała! W dodatku przyjaźniła się z Bletchley, więc nagle ogarnął ją strach, że straci przez swoją głupotę koleżankę.

Musiałaś tak dużo pić, Bings! – warknęła.

Na swoje usprawiedliwienie miała list, który otrzymała wczoraj od ojca. Napisał jej, że będzie osobiście przychodził do szkoły, żeby ją kontrolować. Karał ją za to, że chciała wymknąć się z domu, by spotkać się z Isabelle. Załamała się, bo Hogwart był jedynym miejscem, w którym nie musiała udawać kogoś innego. Nosiła to, co chciała i nie musiała tolerować ciągłych upokorzeń ze strony ojca, który za każdym razem udowadniał jej, jakim była nieudacznikiem. Evelyn dała upust emocjom wczorajszego wieczora i żeby się nie rozpłakać, poddała się w wir alkoholowi.

Nie pamiętała nic, odkąd Lawrence i Simon zaczęli striptiz na stole. Urwał jej się całkowicie film i za nic świecie nie mogła sobie przypomnieć, co robiła potem. Miała na sobie bieliznę, więc wiedziała, że nie przespała się z chłopakiem. Zresztą, Dave z pewnością by jej nie wykorzystał. Ślizgon słynął z imprezowania i był jednym z najprzystojniejszych chłopaków w szkole, ale szanował dziewczyny – a już na pewno te, które kolegowały się z jego młodszą siostrą Naomi.

Evelyn musiała stąd jak najszybciej wyjść, bo usłyszała hałas wydobywający się z łazienki. Wstała z łóżka i poczuła, jak zakręciło jej się w głowie, przez co lekko się zachwiała. Swoją granatową sukienkę zauważyła na krześle, które stało tuż obok łóżka. Sięgnęła po nią, zaczynając walkę z materiałem – przez parę minut próbowała włożyć jedną, a potem drugą nogę do środka sukienki. Gdy udało jej się w końcu ją na siebie ubrać, bezsilnie starała się zapiąć suwak z tyłu pleców. Potem nastąpiła walka ze skórzanymi kozakami, które sięgały jej do kolan – nie umiała ich z początku włożyć i o mały włos nie przecięłaby palca suwakiem.

Na Merlina, a gdzie jest moja różdżka?! – pomyślała przerażona.

– Tego szukasz? – Usłyszała nagle za sobą głos Lawrence’a.

Evelyn powolni odwróciła się do Dave’a. Zamarła lekko, kiedy zobaczyła go jedynie w samym ręczniku, który przywiązany był na biodrach. Mogła bez skrupułów przyglądać się wysportowanej sylwetce Ślizgona i podziwiać jego mięśnie brzucha. Czarne włosy chłopaka sterczały na wszystkie strony, a jego niebieskie oczy z zachwytem spoglądały na dziewczynę. W lewej ręce trzymał jej różdżkę, obracając przedmiot pomiędzy palcami.

Kiedy Lawrence podszedł do Bings, ta speszyła się, widząc nagą pierś chłopaka z bliska. Czuła, że się zaczerwieniła, więc szybko podniosła wzrok.

– Dziękuję – wyszeptała, biorąc od niego różdżkę, którą od razu schowała z tyłu prawego kozaka. – Przepraszam, Lawrence – powiedziała po chwili. – To nie powinno było się zdarzyć, ja…

– Spokojnie – przerwał jej. – Nie przespaliśmy się ze sobą, choć bardzo tego chciałaś  – uśmiechnął się. – Szanuję cię, więc nie darowałby sobie tego, gdybyś po pijaku zrobiła coś, czego byś później żałowała – dodał, lecz tym razem ton jego głosu był poważny.

– Dziękuję, przemawiał przeze mnie alkohol i… w zasadzie to nie pamiętam niczego, odkąd zacząłeś się rozbierać z Simonem – zaśmiała się, żeby jakoś rozładować sytuację.

– Tak, nieźle daliśmy czadu – rzekł radośnie, wracając wspomnieniami do wczorajszej imprezy. – Trochę szkoda, że nie pamiętasz naszych pocałunków. – Lawrence posmutniał, po czym zrobił krok do przodu, żeby swobodnie położyć dłoń na jej lewym policzku. Drgnęła, kiedy poczuła na skórze jego dotyk. – Były takie… doskonałe.

Ślizgon drugą ręką przyciągnął do siebie Evelyn, przez co zrobiło jej się gorąco, gdyż naga pierś chłopaka naciskała na biust dziewczyny. Dlaczego w ślizgońskich pokojach nie ma okien!

– Lawrence…

Wkrótce ich usta się połączyły. Dave zaczął całował ją namiętnie i zmysłowo, przez co Bings odwzajemniła gest z równym zapałem, obejmując mocno jego ramiona. Poczuła, że znalazła się w innej krainie i była z dala od rzeczywistego świata. Od tak dawna marzyła o tym, by znaleźć się w objęciach Ślizgona, a teraz jej marzenie się spełniło. Choć całowali się na wczorajszej imprezie, tamtych pieszczot nie pamiętała, dlatego liczył się właśnie TEN moment. W jednej chwili zapomniała o bólu głowy; jej suche i zimne wargi nagle ożyły – stały się miękkie i ciepłe; czuła na nich posmak wody. Nie mogła odzyskać tchu i z przerażeniem stwierdziła, że się tym zbytnio nie przejęła. Poddała się całkowicie uczuciom, które od lat skrywała do Lawrence’a.  

– Nie, nie mogę. – Przerwała gwałtownie pocałunek i odsunęła się od chłopaka. – Nie mogę tego zrobić Amelii – powiedziała twardo, po czym skierowała się ku wyjściu, lecz Dave był szybszy i zatarasował jej drogę.

– Nie jestem już z Amy i ona z pewnością nie ma do ciebie żalu.

– Nie ma? – zapytała zdezorientowana.

– Widziała nas wczoraj – oznajmił Lawrence. – Widziała, jak się całowaliśmy.

– Na Merlina! – rzekła załamana, łapiąc się za głowę. – Ona mnie zabije!

– Evelyn, panikujesz! – Dave złapał ją na nadgarstki. – Amelia nie jest na ciebie zła!

– A niby skąd to wiesz?! Rozmawiałeś z nią?!

– Nie, ale… Posłuchaj, nie jestem już z nią, więc możemy się spotykać. Myślałem, że dasz się zaprosić na randkę po tym, co zaszło między nami. Poczułem przy tobie coś niezwykłego, coś, czego cały czas brakowało mi w Amy. Proszę, daj się lepiej poznać.

Kiedyś Evelyn dałaby wiele, żeby usłyszeć takie słowa od chłopaka, ale teraz miała w głowie taki mętlik, że nie potrafiła mu powiedzieć: Tak, Lawrence, zabierz mnie gdziekolwiek tylko chcesz!

– Muszę to na spokojnie przemyśleć – odezwała się po chwili. – Dziękuję, że mogłam u ciebie przenocować. Wiem, że musiało cię sporo kosztować, żeby wygonić swoich lokatorów z dormitorium.

– Dla ciebie zrobiłbym wszystko, pamiętaj o tym – oznajmił chłopak, a Bings poczuła, jak zapada się pod ziemię. – Będę ma ciebie czekał, Evelyn.

___

Zapewne niektórzy znają Amelię i Lawrence'a z mojego krótkiego opowiadania, które tutaj publikuję – chcę jednak, byście nie brali pod uwagę tamtych postaci z tymi na tutaj. Tu historia Amelii i Jamesa będzie inaczej przedstawiona, choć niektóre wątki będą się zgadzać. Również uczulam na sytuację z liczbą uczniów w dormitorium - u mnie nie ma jedynie pięcioosobowych, zdarzają się także dwu- trzy- czteroosobowe.