Kiedy Wzejdzie Słońce 14. Albus Potter: Przemyślenia

Pokój Życzeń był idealny dla kogoś, kto chciał mieć chwilę spokoju, oraz miejscem, w którym można było bez problemu ukryć swoje sekrety. Do takich osób należał między innymi Albus Potter, korzystający z niego bardzo często.

Przedtem traktował to pomieszczenie jako salę do ćwiczeń obronnych zaklęć, żeby podszkolić się w praktyce. Zostanie aurorem wiązało się z koniecznością poświęcenia sporej ilości czasu, dlatego Albus nie chciał niczego zbagatelizować. Był świetny w odczytywaniu ludzkich zachowań, ale gdyby nie poświęcał sobotnich poranków na indywidualne lekcje z zaklęć, nigdy nie osiągnąłby takiego wyniku jaki teraz.

W tym roku przesiadywał w Pokoju Życzeń dłużej, ze względu na sprawę zabójstwa Iris Town. Zaczynał od ćwiczenia obronnych zaklęć, kończąc na analizach nad śledztwem.

Dziś zaplanował na to pięć godzin, a potem wybierał się na trening quidditcha. Co prawda Albus miał zamiar dzisiaj poświęcić więcej czasu na sprawe, ale nie chciał zawieść brata. Obiecał Jamesowi, że pomoże mu przy wyborze nowych rezerwowych. Uprzedził go jednak, że może się spóźnić. Skomplikowane zagadki wprowadzały Pottera w taki trans, że czasem zapominał o całym świecie.

Brat Albusa jako jedyny wiedział o tym, że ten zajmuje się zabójstwem Iris Town, więc mógł bez problemu kryć go przed kolegami. Nie czuł się komfortowo z koniecznością kłamania, ale nie miał wyboru – nie mógł nikomu powiedzieć o sprawie sprzed dziesięciu lat.

Najbardziej bolało Albusa to, że nie mógł nic wyjawić swoim najbliższym przyjaciołom. Choć ojciec udzielił mu zgody, by powiedzieć Rose, on zdecydował, że lepiej będzie, jeśli i przed nią zachowa ten sekret. Nie chciał, żeby Weasley miała taką tajemnicę przed swoją najlepszą przyjaciółką. Albus sam musiał dźwigać to brzemię, choć naprawdę nie było mu łatwo – i gdyby nie mógł się wygadać Jamesowi, z pewnością by oszalał.

Ukrywanie takiego sekretu sporo Albusa kosztowało. Dociekliwe pytania Rose czasem wyprowadzały chłopaka z równowagi. Ale nie dziwił się dziewczynie. Od małego nie mieli przed sobą żadnych tajemnic, a teraz musiał trzymać nerwy na wodzy, żeby czegoś nie chlapnąć – bo gdyby to zrobił, ciągnęłaby go wtedy mocniej za język, a on by się wygadał. Na szczęście w krytycznych momentach z ratunkiem przybywał David – zawsze wtrącał się do rozmowy, zmieniając szybko temat. Po zachowaniu chłopaka stwierdził, że Sandler domyśla się, że Albus mógł mieć sprawę, o której nie może mówić, dlatego zawsze dziękował przyjacielowi za pomoc w ujarzmieniu niecierpliwej Rose.

To samo tyczyło się Isabelle. Ta również była po jego stronie, bo zawsze przerywała rozmowę, prosząc przyjaciółkę o radę w sprawie zadań domowych lub o sprawdzenie tekstu, który chciała przedstawić Amelii na najbliższym spotkaniu kółka prasowego.

Town starała się złagodzić dociekliwość swojej przyjaciółki, lecz Albus wyczuł, że sama też chciałaby wiedzieć, jaką krył tajemnicę. Tutaj Pottera bolało najbardziej, bo tak bardzo chciał jej o tym powiedzieć – dać dziewczynie nadzieję na to, że może uda mu się złapać prawdziwego mordercę jej matki. Tak bardzo pragnął dać Isabelle trochę szczęścia, ale nie mógł…

Potter musiał w końcu przyznać, że Isabelle nie była mu obojętna. Poczuł coś, czego naprawdę chciał uniknąć od dłuższego czasu – a to wszystko zawdzięczał Madelaine Sales.

Albus wściekał się na siebie, że nie mógł wcześniej rozszyfrować kłamstw Sales. Uroda dziewczyny całkowicie zaćmiła jego umysł, przez co nie odczytał prawidłowych zachowań Krukonki. Potter zaangażował się, dał jej na tacy swoje serce, a ona z taką łatwością wbiła w nie miliony igieł, i jeszcze do tego porządnie zdeptała oraz dała sępom na pożarcie. Czuł się wtedy tak podle i głupio, że miał ochotę zapaść się pod ziemię.

Madelaine złamała mu serce.

Albus obiecał sobie, że już nie da się tak łatwo zwieść żadnej dziewczynie. Trzymał się tego postanowienia, bo nie miał zamiaru po raz kolejny czuć się tak zażenowany. I dlatego od czasu zerwania z Sales szczelnie zamknął swoje serce na kłódkę.

I na co mu to było, skoro teraz znów to poczuł? Uczucie, które sprawiało, że nie panowało się nad swoimi emocjami? Spędzając więcej czasu z Isabelle, zdał sobie sprawę, że dziewczyna powoli otwiera tę kłódkę kluczem. A wczorajszy wieczór z Town sprawił, że jego serce całkowicie się odblokowało. Bał się tego, bo wiedział, jaki stosunek do chłopaków miała jego przyjaciółka. Trzymała ich na dystans, nie dopuszczała do siebie, nie chcąc zostać zraniona.

Rozumiał ją doskonale, więc nie zdziwił się, że odsunęła się od niego, kiedy chciał ją pocałować. Potter nie wiedział, co mu strzeliło do głowy – miał wrażenie, jakby to jego ciało samo zadecydowało o tym, by przesunąć się do dziewczyny. Było mu z tego powodu bardzo głupio. Możliwe, że to dlatego tak szybko wyszedł z Wielkiej Sali tego poranka. By nie czuć na sobie wzroku Isabelle.

Albus odgonił od siebie myśli o Town, żeby całkowicie skoncentrować się teraz na śledztwie. Siedział okrakiem na krześle, opierając na nim skrzyżowane ręce, i z wielkim skupieniem patrzył na tablicę, na której rozmieścił zdjęcia z dwóch miejsc zbrodni oraz wycinki z Proroka Codziennego. Szukał w nich choć najmniejszego elementu prawdy w całym tym nieporządku. Przeglądał dokumenty z akt sprawy, zastanawiając się, jaki sznurek pociągnąć, żeby coś ruszyło.

W ostatnich raportach wyczytał, że przesłuchane zostały rodziny, które odwiedzała Iris Town. Czarownica była z zawodu uzdrowicielką, więc dość często wzywano ją na wizyty domowe. Albus domyślił się, że to właśnie w tej liście musiał być jakiś haczyk.

Znajdowało się na niej piętnaście rodzin, a aurorzy przesłuchali i przeszukali dom jedynie w sześciu. Nie zdążyli z pozostałymi, bowiem ni stąd ni zowąd Adrian Pucey po trzech latach śledztwa otwarcie przyznał się, że zabił Iris Town, nie podając nawet konkretnego motywu, dlaczego to zrobił. Harry starał się to wyjaśnić, lecz nie mając żadnych dowodów, pod naciskiem ministra musiał zamknąć dochodzenie. Albus nie dziwił się ojcu, że to śledztwo nie dawało mu spokoju. Sam albo by zwariował, albo poświęciłby sprawie wszystko. Tak już miał, że musiał znaleźć odpowiedź na każde pytanie i wyjaśnić każdą wątpliwość.

Albusowi nie podobało się również zachowanie Nygara. Minister ot tak zamknął sprawę, bo nie miał żadnych dowodów świadczących o tym, że ktoś wczepił Puceyowi fałszywe wspomnienia? Ojciec wspominał mu, że jego przełożony zazwyczaj zdawał się na jego przeczucia i przedłużał śledztwa, a tu nagle mówił STOP dla sprawy Iris Town. Harry wiedział też, że Nygar nie znajdował się pod wpływem zaklęcia Imperiusa, dlatego chłopak domyślał się, że minister musiał być zastraszany.

Albus zdał sobie sprawę, że potrzebuje kompletnego obrazu, żeby dogłębnie to przeanalizować, krok po kroku. Co prawda zbudował w głowie pałac pamięci* ze wszystkich informacji, które posiadał, ale wciąż nie łączyły się one w całość. Czegoś brakowało, kiedy spoglądał na zdjęcia z marszczonymi brwiami. Bardzo ważnego elementu.

I nagle uzmysłowił sobie, że to wspomnienia ojca z okresu, w którym prowadził sprawę Iris Town. Tak, musiał zobaczyć myśli rodziciela, by móc dokładnie przyjrzeć się całemu śledztwu. Od momentu znalezienia ciała czarownicy do procesu Puceya i przybicia pieczątki na aktach: Sprawa zamknięta.

– Al, koniec tego dobrego, sprawa Iris Town nie ucieknie. – Usłyszał nagle za sobą głos Jamesa. Odwrócił się w stronę brata, który uśmiechał się do niego pogodnie. – Zbieramy się na trening, czeka nas wybór kandydatów na rezerwowych.

– Przecież powiedziałem ci, że mogę się spóźnić – westchnął Albus, wstając z krzesła, po czym machnięciem różdżki schował wszystkie dokumenty z tablicy do teczki. – Miałeś tutaj przychodzić jedynie w razie konieczności.

­– I to właśnie jest ta konieczność – rzekł James tak, jakby to było oczywiste. – Myślisz, że mam w głowie tysiąc wymówek, by cię za każdym razem kryć? Bracie, one mi się powoli kończą! A z taką postawą z pewnością nie będziesz dobrym kapitanem w przyszłym roku.

– Po pierwsze, nie przesadzaj. A po drugie, sam wyznaczyłeś mnie jako swojego zastępcę, nie pytając mnie o zdanie, ja w każdej chwili mogę zrezygnować. I tak mam wiele na głowie – powiedział smętnie Albus, wkładając akta do torby.

– Rozumiem, że masz naukę, quidditch i sprawę, którą powierzył ci ojciec, ale wiesz, jaka jest Rose, Al. Ledwo usiadłem przy stole, by w spokoju zjeść śniadanie przed treningiem, a ona już mnie podpytuje, czy przypadkiem nie wiem, gdzie ty tak znikasz!

– Mam nadzieję, że nic jej nie powiedziałeś? – przeraził się Albus.

– Na szczęście nie. Musisz za to podziękować Isabelle, bo wtrąciła się w ostatnim momencie do rozmowy. I odniosłem przez to wrażenie, jakby o wszystkim wiedziała. Czyżby twoje uczucia do niej w końcu cię tak przyćmiły, że się jej wygadałeś? – zapytał cwanie James.

– Myślisz, że siedziałaby spokojnie w Wielkiej Sali, gdy ja w tym czasie próbuję rozwiązać przyczynę morderstwa jej matki?

– A no tak, jak zwykle błyśniesz swoją inteligencją – uśmiechnął się, klepiąc Albusa w ramię.

­– Isabelle nie może się o tym dowiedzieć. Jedyną osobą, która wie o sprawie oprócz mnie, jesteś ty i tak ma pozostać.

– Czuję się naprawdę zaszczycony tym, że w końcu stałem się ważną osobą w twoim życiu i postanowiłeś mi się zwierzyć z takiego sekretu, ale… to nie zmienia faktu, że coś się dzieje pomiędzy tobą a Isabelle, prawda?

– Daj spokój, James.

– Mnie możesz powiedzieć, braciszku.

Albus popatrzył na brata bezradnie, po czym wyminął go i skierował się ku wyjściu.

– Oj, Al, przecież nie każda dziewczyna to Madelaine…

– Proszę cię, Jim!

– …zresztą, dostała nauczkę i nie musisz się nią przejmować. Pomściłem cię, wlewając jej eliksir barwiący do herbaty – mówił ciągiem James. – Isabelle jest inna, wiesz o tym. Spokojna, inteligentna, miła, dowcipna… No, może z tym dowcipna przesadziłem, ale… Jesteście stworzeni dla siebie! Nie duś tego uczucia! Wykrztuś wreszcie, że czujesz coś do Isabelle! Po prostu to powiedz!

– Nie mogę! – wykrzyczał Albus, stając gwałtownie, przez co o mały włos James by na niego nie wpadł. Odwrócił się w stronę brata i spojrzał mu w oczy. – Nie mogę wyznać, że wciąż o niej myślę! Albo że jest mi bardzo bliska! Po prostu nie mogę!

– Ale dlaczego? – zapytał zdezorientowany James.

– Ponieważ nigdy nie będziemy razem! A wyznać swoje uczucia, mając tę świadomość… to męka. Proszę, nie poruszajmy tego tematu, to nie ma znaczenia, Jim.

– Dlaczego mówisz, że nigdy nie będziesz z Isabelle? Jak mogłeś w ogóle pomyśleć, że nie masz u niej szansy? – zdziwił się James, patrząc na brata z uwagą. – Właśnie, że to, co czujesz, MA wielkie znaczenie, Al! Dobra, rozumiem, że Isabelle nie dopuszcza do siebie chłopaków, ale… ja mam wrażenie, że ty zdołasz do niej dotrzeć. I mówię w tym momencie serio, bez żartów – dodał szybko, zanim on zdołał mu przerwać. – Jesteście sobie przeznaczeni, ja to wiem.

– Od kiedy stałeś się takim romantykiem? – spytał Albus, mrużąc lekko oczy, na co jego brat wzruszył jedynie ramionami, śmiejąc się. – Sam nie wiem, co robić – powiedział po chwili. – Wczoraj spędziłem z nią naprawdę miły wieczór na Wieży Astronomicznej. Praktycznie otworzyłem się przed nią, mówiąc rzeczy, których nikomu nie zdradzam, nawet tobie.

James na tę wzmiankę uśmiechnął się.

– I o mały włos bym jej nie pocałował, ale… odsunęła się – powiedział smutno Albus.

– To, że się odsunęła, nie znaczy, że tego nie chciała. Isabelle jest nieśmiała, lecz widzę, jak przy tobie się otwiera. Tak, tak, nie tylko ty jesteś spostrzegawczy – zaśmiał się James, na co Albus poszedł w ślady brata. – Po prostu daj jej czas, to dla niej nowe. Bądź przy niej, wspieraj, a z pewnością przekona się, jaki z ciebie wspaniały materiał na chłopaka.

– Przesadzasz, zdecydowanie – powiedział mu, kręcąc bezradnie głową. – Ale chyba masz rację, nie poddam się tak łatwo.

– Cieszę się, brat, że w końcu przejrzałeś na oczy – uśmiechnął się James. – A teraz chodźmy na trening, bo się spóźnimy. – Poklepał Albusa w ramię, po czym oboje wyszli z Pokoju Życzeń, kierując się w stronę boiska.

Albus w milczeniu obserwował Jamesa, kiedy powoli schodzi na dół ruchomymi schodami. Cieszył się, że mógł odnaleźć w starszym bracie wsparcie, wygadać się, jak prawdziwemu przyjacielowi. Chciałby o swoich uczuciach do Isabelle porozmawiać z Davidem, ale sam nie wiedział, jak Sandler mógłby zareagować, skoro traktował Town bardziej jak siostrę niż kuzynkę. Dlatego był zadowolony, że mógł przynajmniej Jamesowi zwierzyć się z miłosnych rozterek.

I musiał przyznać, że dzięki tej rozmowie poczuł się o wiele lepiej. Albus przekonał się, że nie było jeszcze wszystko stracone… że istniała szansa, aby mógł być z Isabelle, więc postanowił całkowicie ją do siebie przekonać.

Postaram się, żeby mnie pokochała, pomyślał Albus, bo musiał przyznać się przed samym sobą, że niepotrzebnie odpychał to uczucie od siebie. A przecież wyraźnie odczytywał symptomy – to była miłość i nie istniało inne wytłumaczenie.

Zakochał się w Isabelle.

___

*Pałac pamięci – sztuka dedukcji,  która polega na skojarzeniu obrazów z miejscem znanym, rzeczywistym lub wyimaginowanym. Dzięki tej metodzie możemy umieścić symbol, z jakim kojarzy nam się informacja, którą chcemy zapamiętać, w znanym nam miejscu.

  Mam nadzieję, że rozdział się Wam podobał. Akurat tak się składa, że jest on moim ulubionym, dlatego cieszę się, że publikuję go w swoje urodziny. I oczywiście dziękuję mojej becie, że poświęciła dość dużo czasu, aby się nad nim pomęczyć... Jestem Ci naprawdę bardzo wdzięczna, Condawiramus! :*

 A rozdział jest ważny, bo zawarłam w nim bardzo wiele istotnych spraw, a co najważniejsze, mogłam pokazać Wam niesamowitą relację pomiędzy Albusem a Jamesem. To ważne, aby rodzeństwo mogło na siebie liczyć w każdej sytuacji, prawda?