Wampirzyca Sonia: Krok do przodu

20 stycznia 2000r.

Sonia spoglądała w lustro, zaplatając swoje jasne włosy w warkocz. Z wielką uwagą patrzyła na siebie w gładkiej tafli szkła: śnieżnobiała twarz bez skazy, mały nos oraz miodowe oczy. Na jej uszach i szyi wisiała srebrna biżuteria, którą dostała w podarunku od Nairy, natomiast sukienkę uszyła Amira – była w kolorze beżowym, zwiewna, sięgająca jej do kolan, z lekkim dekoltem, który idealnie podkreślał sylwetkę wampirzycy.

Dawniej nie rozumiała historii, które mówiły, że wampir nie mógł siebie zobaczyć w lustrze. Jednakże żyjąc już prawie sto lat, zrozumiała pewną aluzję związaną z tym przeświadczeniem. Rzeczywiście, Sonia nie poznawała samej siebie, kiedy patrzyła w lustro – spoglądała zupełnie na inną osobę. Kiedyś jej ciało nie prezentowało się aż tak atrakcyjne; miała kompleksy odnośnie swojej skóry, która pokryta była czerwonymi plamami – zawsze nosiła długie swetry, żeby zakryć skazę po oparzeniach. Przemiana uleczyła jej ciało, stała się zupełnie inną kobietą, dlatego do teraz nie mogła uwierzyć, że osoba po drugiej stronie lustra to naprawdę ona – Sonia Wiśniewska.

Choć blizny zniknęły, pamięć o płonącym domu zawsze tkwiła w jej sercu. Do dzisiaj nie mogła wymazać z pamięci obraz jej młodszej siostry Nadii, która stała na środku pokoju przestraszona, gdzie dopadł ją paraliż. Sonia, chcąc ją ratować przed zbliżającą się płonąc deską, popchnęła mocno siostrę w bok. Niestety, siebie nie zdołała uratować i, co zapamiętała zanim straciła przytomność, to piekący ból skóry. Obudziła się później w szpitalu, owinięta bandażami i z piekielnym bólem całego ciała. Tamtego dnia straciła rodziców – została sama z czteroletnią siostrą. Sonia miała wtedy zaledwie szesnaście lat, więc nie mogła opiekować się Nadią, dlatego obie trafiły do domu dziecka. Potem, po trzech latach, rozdzielili je do innych rodzin i… straciła również i ją.

Kiedy trawiła do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, uznała to za koniec jej życia. Nie miała dla kogo żyć. Nigdy nie zawarła z nikim przyjaźni – zawsze niechciana i odtrącana przez wygląd. Nigdy nawet się nie zakochała.

Przemianę w wampira pamiętała, jakby to było wczoraj. Ubrana jedynie w cienką, pasiastą piżamę, przemoczona do suchej nitki, bez żadnych butów, wychudzona i wycieńczona. Sonia czuła, że śmierć zbliżała się małymi krokami, że za niedługo ból ciała zniknie i pójdzie do domu Pana. Ale zamiast tego zjawiła się Naira – wyglądała wtedy jak Anioł, który przybył jej na ratunek. Uratowała ją, za co podziękowała wampirzycy, pomimo tego, że została przemieniona w potwora.

Życie jak życie, w ciągłym mroku, ale znalazła nowy dom, w którym odnalazła ludzi podobnych do niej. I wcale nie mówiła o klątwie wampiryzmu, a raczej o losach, które każdy z nich przeżył, zanim nie stali się wampirami. Opowiadali jej o swoich czasach, a Sonia od zawsze interesowała się literaturą – gdyby nie wojna, z pewnością zostałaby nauczycielką języka polskiego lub historii. I tak też nawiązała z Sollynem wspólną pasję do książek. Anglik miał zamiar zostać historykiem, ale Charwich popsuł jego plany na przyszłość.

Poznała wiele wampirów, lecz zazwyczaj trzymała się swojej mentorki. Naira była wyjątkowo inteligentną oraz potężną wampirzycą, dlatego słuchała jej rad, jak poradzić sobie z pragnieniem krwi, i ogólnie jak żyć – mogła nawet zapytać o sprawy sercowe.

– Nie wstydź się mówić o swoich uczuciach, Soniu – powiedziała jej pewnego dnia Greczynka, kiedy zorientowała się, jak z wielkim zainteresowaniem spoglądała na Jose’a.

Sonia nie wiedziała, co robić. Nigdy nie była zakochana, nawet nie miała żadnego chłopaka, więc pojęcie miłości było jej obce. Do czasu, gdy spotkała właśnie Jose’a. Pamiętała ich pierwsze spotkanie. Ona – zdezorientowana i zagubiona w nowym świecie, a On – niezwykle elegancki i przystojny, ubrany w elegancki surdut. Jej martwe serce jakby ożyło w jednej chwili, czuła w środku dziwne mrowienia w żołądku, gule w gardle, gdy spoglądała w ciemne tęczówki Hiszpana.

­– Zakochałaś się – powiedziała wtedy Naira, gdy zwierzyła jej się ze swoich rozterek.

Sonia nie mogła w to uwierzyć, ale później uświadomiła sobie, że coś musiało być na rzeczy, skoro czuła się przy nim lekko zdezorientowana. I trzymała to uczucie do wampira w sekrecie przez prawie pięćdziesiąt lat. Miała wiele okazji, żeby powiedzieć mu, jak bardzo go kochała, ale widziała w oczach Jose’a, że nie chciał z nikim się wiązać…

A teraz była z nim. Hiszpan wyjawił jej prawdę o sobie. O tym, jak stał się wampirem i stracił swoją ukochaną Marię.

– Odmieniłaś moje życie – powiedział jej Jose. – Zburzyłaś mur, jaki zbudowałem wokół własnego serca od wielu lat. – I wtedy poczuła na swoich ustach jego wargi.

W tamtym momencie całowała się po raz pierwszy…

Z rozmyśleń wyrwał ją głos otwieranych drzwi. Do pokoju wszedł Jose, jak zwykle piękny, ubrany w elegancki frak oraz granatową kamizelkę, którą sama mu dzisiaj dobrała. Nie czas temu podjęli krok, żeby wspólnie ze sobą zamieszkać – przeprowadziła się do niego i musiała zmienić nieco wystrój pomieszczenia.

Hiszpan nigdy nie dbał o detale, więc miała sporo roboty. Białe ściany zamieniły się na jasnoniebieskie, a Mike, gdy tylko wróciły mu siły po walce, namalował im na jednej ze ścian czerwone róże, tuż nad ich łóżkiem.

Widząc w odbiciu lustrzanym ukochanego, uśmiechnęła się. Wstała z krzesła i podeszła do niego, całując go lekko w usta.

– I jak poszły konsultacje z Agrypinem? – zapytała, gdy oboje usiedli na skraju łóżku. Sonia ujęła jego dłonie w swoje.

– Agrypin nie pokoi się tymi ciągłym atakami na ludzi w Chinach. Ktoś próbuje dać o sobie znać i sądzimy, że to jeden ze sprzymierzeńców Charwicha – rzekł z niepokojem Jose. – Dlatego wyjeżdża na parę dni z Agronem i Sollynem, żeby opanować sytuację.

– A ty nie jedziesz?

Jose pokręcił głową.

– Mam dowodzić, dopóki nie wrócą – uśmiechnął się, na co odwzajemniła gest Hiszpana.

Sonia była z Jose'a taka dumna. Został prawą ręką Agrypina, przez co jego relacje z mentorem diametralnie się poprawiły – w końcu przełamał się i zwracał się do Greka jak przyjaciel.

– Choć niepokoją mnie wiadomości jakie przynosisz, to i tak cieszę się, że zostajesz – rzekła z uśmiechem Polka.

– Ja również się cieszę  – powiedział Hiszpan, po czym wyswobodził prawą dłoń z jej uścisku i pogłaskał kciukiem jej policzek. – Nie smuć się na wieść o tych atakach, moja droga. To pewnie nic poważnego, poradzą sobie.

Sonia poczuła na ciele przyjemny dreszcz, kiedy palce Jose’a snuły się po jej policzku. Każdy dotyk Hiszpana przyprawiał Polkę w lekkie zdezorientowanie, wywołało w niej uczucia, jakich do tej pory nie doznawała. Miłość zaskakiwała ją z każdym dniem… z każdą chwilą.

– Kocham cię, Jose – wyznała mu po raz pierwszy Sonia. Czuła, jak wielki ciężar opadł z jej serca. Nie spodziewała się, że podejmie się na kolejny krok do przodu. Podziwiała swoją odwagę, bo przecież niekoniecznie mogła usłyszeć od Jose’a to samo. Domyślała się, jak trudno wampir musiał przeboleć utraconą miłość, i to po tylu długich latach. Nie wiedziała, czego się spodziewać, pomimo tego, że on cały czas powtarzał jej, że Maria była jego przeszłością, a Sonia przyszłością.

– Miło mi to słyszeć – rzekł pogodnie Jose. – Bo ja ciebie też kocham, Soniu. Całym sercem cię kocham.

Polka uśmiechnęła się do Hiszpana i przytuliła go mocno do siebie. Jak dotąd nigdy nie była aż tak szczęśliwa. Marzyła o tym, żeby usłyszeć te słowa właśnie od niego.

– Chodź, połóżmy się – oznajmił Jose, zdejmując z siebie marynarkę. Położył ją na krześle, które stało obok łóżka, i ułożył się wygodnie na poduszkach. – Przytul się – uśmiechnął się, na co Polka odwzajemniła gest. Ułożyła się wygodnie tuż obok niego i objęła go.

Pomimo tego, że kochała Jose’a, nie była jeszcze gotowa, żeby całkowicie otworzyć się na związek. Miała nikłe doświadczenia w sprawach łóżkowych, bo do tej pory nie utraciła swojego dziewictwa.

Dla większości mogło się wydać absurdalne, że żyjąc prawie sto lat, nigdy nie doświadczyła... tych spraw. Dla niej jednak nie było to takie proste. Po pierwsze, chłopcy nie zwracali na nią szczególną uwagę. Po drugie, panowała wojna. A po trzecie, urodziła się w katolickiej rodzinie, więc uczono ją, aby nie oddawać się mężczyźnie przed ślubem.

No i teraz problem polegał na tym, czy wampiry brały ślub?

Raczej nie – cisnęło się na usta. Wiele wampirów żyło w wolnych związkach, a niektórzy, owszem, byli związani węzłem małżeńskim, ale zrobili to będąc jeszcze człowiekiem – tak jak w przypadku Nairy i Agrypina bądź Yamara i Amiry.

Znała tylko jedną parę, która w dość nietypowy sposób zawarła związek partnerski – Agron i Nasir. Postanowili na zawsze połączyć się węzłem małżeńskim, dlatego poprosili Aarona, niegdyś władcę wampirów, żeby udzielił im ślubu. Pobrali się i byli szczęśliwi od ponad dwóch tysięcy lat. Sonia do końca nie mogła w to uwierzyć, lecz naprawdę tej dwójce się udało. Miłość towarzyszyła wampirom przez wieczność, a krew była dla nich jedynie małym epizodem, który musieli zaspokoić.

 Czy i ona doświadczy coś takiego za kilkanaście lat? Nie miała pojęcia. Marzyła, żeby kiedyś założyć białą suknię i poczuć się jak księżniczka, lecz… czy Jose zgodziłby się na tak nietypowy ślub? Pragnęła wiedzieć, co Hiszpan sądził, ale nie chciała go na razie do niczego zmuszać. Zresztą, sama nie wiedziała, czy byłaby na coś takiego gotowa.

Zasnęła, błądząc myślami wokół przyszłości.

___

I mamy tu trochę więcej o Sonii, polskiej wampirzycy, w następnej notce będzie ciąg dalszy, ale już z perspektywy Jose'a. 

Chciałabym też ostrzec, że w najbliższych miesiącach moja aktywność na blogu będzie nikła. Myślę, że do maja powinno się wszystko uspokoić - mam nadzieję.