Kiedy Wzejdzie Słońce 01. Isabelle Town: Pamięć

Rok 2022

„Zostań tam, gdzie jesteś, skarbie.” – Usłyszała w swoich myślach dziewczynka. Iris spoglądała na swoją córeczkę ze zmartwieniem. – „Pamiętaj, że mama zawsze cię kochała.”

Smuga zielonego świata.

Iris Town znieruchomiała.

 –  Mamusiu! – krzyknęło rozpaczliwie dziecko.

Postać odwróciła się. Dziewczynka dostrzegła puste, czarne oczy przepełnione nienawiścią.

Mężczyzna zbliżył się z wyciągniętą ku niej różdżką.

Czuła strach.

–  Avada Kedavra! – Błysk zielonego światła mknął ku niej…

Isabelle obudziła się gwałtownie. Jej oddech był przyspieszony, a gdy przyłożyła dłoń do twarzy, zorientowała się, że była cała spocona.

Znów nawiedził ją ten koszmar. Od pamiętnej nocy nawiedzały ją w snach nieruchoma twarz matki oraz czarne oczy mordercy. Jednakże od jakiegoś czasu koszmar zmienił swój dotychczasowy scenariusz. Czarna postać o gniewnych oczach zamiast się teleportować zbliżała się do niej i rzucała zaklęcie uśmiercające. Czasami nastolatka miała wrażenie, że ten sen był ostrzeżeniem. Od samego początku wiedziała, że Adrian Pucey nie zabił jej matki – przeczuwała, że prawdziwy zabójca czyhał gdzieś na nią, w cieniu, a którejś nocy zjawi się i sen stanie się rzeczywistością.

Dlatego chciała być przygotowana na przyjście czarnoksiężnika. Podczas wakacji czytała mnóstwo książek o zaklęciach obronnych, a gdy tylko przekroczyła mury Hogwartu, ćwiczyła je w praktyce na lekcjach. Uparcie dążyła do celu, żeby w przyszłości zostać dobrym aurorem i móc któregoś dnia wymierzyć sprawiedliwość na mordercy jej matki.

Choć sen nawiedzał ją zawsze wtedy, kiedy zbliżała się rocznica śmierci Iris Town. Właśnie dzisiaj, dwudziestego piątego sierpnia, mijało dziesięć lat, odkąd jej matka nie żyła… Może zbyt dosłownie brała to wszystko do siebie? Sama nie wiedziała, co o tym myśleć. Chciała wierzyć, że to z powodu zbliżającej się rocznicy nawiedzał ją ten koszmar, lecz w głębi duszy coś jej mówiło, by zachować ostrożność.

Aby przestać zadręczać się snem, podeszła do okna, by wpuścić trochę powietrza do pomieszczenia. Poczuła się od razu lepiej, czując na skórze powiew porannego wiatru. Promienie słoneczne wdarły się do niewielkiego pokoju Isabelle. Dziewczyna nie potrzebowała wiele, dlatego jej pokój był skromnie urządzony; miała łóżko, szafę, biurko oraz mały regał. Nie była wymagająca, pomimo tego, że ojciec dziewczyny dobrze zarabiał jako chirurg.

Isabelle podeszła do szafy, lecz zanim ją otworzyła, spojrzała w lustro, które wbudowane było w mebel. Czarne, lekko falowane włosy do ramion, mały nos oraz owalna twarz za bardzo przypominały dziewczynie rodzicielkę. Tylko orzechowe oczy odziedziczyła po ojcu. Nie chciała przypominać matki, bo wiedziała, jaki ból sprawiała tym tacie. Już i tak winił się za to, że nie był tamtej nocy razem z nimi.

Lecz co mógłby zrobić? Był mugolem, nie miał zdolności magicznych, więc nic by nie wskórał. Możliwe byłoby nawet, że i on zostałby zamordowany, gdyby chciał za wszelką cenę pomóc żonie – wtedy nastolatka straciłaby ich oboje. Dlatego Isabelle za pomocą metamorfomagii zmieniała swój wygląd, żeby nie przypominać Iris Town. Przekształcała ciało, by tylko ojciec nie musiał cierpieć… By sama nie musiała cierpieć…

Pamiętała aż za dobrze moment, w którym ojciec opuścił ją, zaraz po pogrzebie matki, na całe cztery lata. Wyjechał do Afryki, by pomagać chorym dzieciom, a Isabelle zostawił u siostry Iris, Mirandy Sandler. Tamtego dnia, kiedy dziewczynka patrzyła na oddalającą się sylwetkę ojca, nie wiedziała, dlaczego ulokował ją u Sandlerów. Co zrobiła źle, że postanowił polecieć na inny kontynent sam, nie zabierając jej ze sobą? Z biegiem lat uzmysłowiła sobie, że Christopher Town opuścił ją nie tylko ze względu na to, że mocno przypominała jego żonę, ale i także dlatego, że budziły się w niej moce, nad którymi mężczyzna nie mógł zapanować, więc oddał ją pod opiekę ciotki będącej czarownicą. Tak było dla niego wygodniej. Od jakiegoś czasu miała ojcu za złe tę decyzję. Przez całe dzieciństwo myślała, że to ona robiła coś złego, a wychodziło na to, że było zupełnie inaczej – to on stchórzył, wyjeżdżając do Afryki bez niej.

Obecnie relacje pomiędzy nimi polepszyły się, lecz i tak dziewczyna do końca nie wybaczyła mu tego, że opuścił ją w momencie, kiedy go najbardziej potrzebowała. Przez wzgląd na przeszłość nie była rozrywkową czy towarzyską nastolatką. Nie lubiła przywiązywać się do innych osób, bo bała się, że może zostać przez nie zraniona. Wolała samotność, tłum za bardzo ją przerażał. W Hogwarcie często uciekała w ciche zakątki, by móc w spokoju uporządkować myśli. Ograniczała również dobór przyjaciół i dopuszczała do siebie tylko tych, co do których miała stuprocentową pewność.

Do jednych z takich osób należał jej kuzyn David, którego traktowała jak rodzonego brata. Mieszkali ze sobą przez cztery lata i dzielili ten sam pokój; razem dorastali i bawili się. Pamiętała, że w wieku ośmiu lat zbudowali w lesie domek na drzewie, który traktowali jako dom tajemnic – zdradzali w nim sobie nawzajem najskrytsze sekrety, które poza drewnianym zabudowaniem nie mogły ujrzeć światła dziennego. Na myśl o tym, uśmiechnęła się szeroko. Lubiła chłopaka, bo był jej całkowitym przeciwieństwem, potrafił sprawić, by się uśmiechnęła. Każdego dnia dziękowała Merlinowi za to, że w tak trudnych dla Isabelle chwilach David był przy niej i wspierał ją.

Nastolatka wybrała ubrania, a następnie udała się do łazienki, w której wzięła prysznic. Gdy była już ubrana, postanowiła po cichu zajrzeć do sypialni ojca. Uchyliła drzwi i zobaczyła, że mężczyzna spał twardo – był mocno owiniętą kołdrą, nad którą dostrzegła jego jasną czuprynę, słyszała również jego lekkie pochrapywanie. Postanowiła go nie budzić, wiedziała, że przyszedł z nocnego dyżuru, więc potrzebował jeszcze kilku godzin, by się porządnie wyspać.

Postanowiła przygotować śniadanie. Zrobiła kanapki z sałatą, szynką i serem oraz zaparzyła herbatę.

Nagle dostrzegła sowę, która ramę okna, próbując dostać się do środka. Isabelle wpuściła szarobiałego puchacza do pomieszczenia, a zwierzę od razu wysunęło nóżkę do przodu, dając dziewczynie możliwość ściągnięcia z niej „Proroka Codziennego”. Nastolatka wrzuciła czarodziejskie monety do małego woreczka przypiętej na drugiej nóżce sowy, a po chwili ptak wzbił się do góry i wyleciał przez okno. Przez moment przyglądała się puchaczowi lecącemu po czystym, błękitnym niebie. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że była tym ptakiem – wolnym od zmartwień i ciągłych niepewności.

Westchnęła lekko, kiedy powróciła do rzeczywistości, po czym usiadła przy stole i rozwinęła gazetę. Wyprostowała się szybko, widząc niepokojący napis na nagłówku.

ATAK CZARNOKSIĘŻNIKÓW NA LONDYŃSKIE METRO!!!

Wczoraj doszło do ataku w metrze, w którym zginęło dziesięciu mugoli, a pięciu zostało rannych – przetransportowano ich natychmiast do Szpitala Świętego Munga. Aurorzy milczą w sprawie nazwisk czarnoksiężników, których udało się przechwycić. Od czasów zakończenia Drugiej Wojny Czarodziejów był to pierwszy aż tak poważny atak. Czy szykuje się kolejny powód do zmartwień? Więcej informacji na str. 5.

Isabelle przeraziła się, przeczytawszy wstęp do artykułu. Mimo iż od ostatniego konfliktu minęło niecałe dwadzieścia pięć lat, to co chwilę słyszało się o atakach na mugoli. Dziewczyna zwinęła gazetę, nie chcąc wgłębiać się w treść. Wiedziała, że ojciec jej drugiego przyjaciela, Albusa, rozprawi się należycie z tymi, którzy chcieli za wszelką cenę zająć miejsce Voldemorta.

Gdy zjadła śniadanie, zostawiając parę kanapek ojcu, wyszła kuchennymi drzwiami na niewielki taras. Promienie słońca oświetlały kwiaty w doniczkach, które zawieszone były na poddaszu, oraz dwa białe tulipany w wazonach, znajdujących się na drewnianej podłodze. Spojrzała w kierunku małego wzgórza, które znajdowało się niedaleko domu. Gałęzie rosłej wierzby rosnącej na jego szycie lekko kołysały się pod wpływem wiatru. Udała się tam, by dojść do białego nagrobku usytuowanego tuż obok drzewa. Uklęknęła, po czym spojrzała na wyryte w marmurze czarne litery.

Pamięci Iris Heather Town

ur. 20 lutego 1981 r.

zm. 25 sierpnia 2011 r.

Położyła tulipana na zielonej trawie i przez chwilę wpatrywała się w napisy w lekkiej zadumie.

Nagle na jej policzkach pojawiły się łzy, w sercu czuła pustkę. Tęskniła za matką i ból po stracie wciąż tkwił w niej głęboko. Pamiętaj, że mama zawsze cię kochała… – wciąż słyszała w głowie głos kobiety. Isabelle do dziś nie wiedziała, jak Iris sprawiła, że tamtej nocy usłyszała ją w swoich myślach. A może to było dziecięce urojenie i wcale jej matka nie wypowiedziała do niej tych słów? Jak i tych, by dziewczynka została na swoim miejscu? Może to strach owładnął nią tak bardzo, że nie potrafiła zrobić kolejnego kroku, by pomóc matce?

– Kocham cię, mamo – wyszeptała, wycierając łzy dłonią.

Siedziała nad nagrobkiem matki i wyżaliła się ze swoich rozterek. To, jak bardzo za nią tęskniła i jak bardzo jej potrzebowała. Mówiła również o ojcu, który bardzo się zmienił od momentu śmierci Iris i nie wiedziała, jak mu pomóc, pomimo tego, że mięło już dziesięć lat. Isabelle uświadomiła sobie, że co roku jej rozterki nie zmieniały się, wciąż miała te same żale, odkąd utraciła matkę na zawsze. Ból również był ten sam.

Kiedy wróciła do domu, przy stole siedział w fioletowym szlafroku jej ojciec, który wziął właśnie do ręki ostatnią kanapkę z talerza. Jego kwadratowa twarz wyrażała zmęczenie, a jasne włosy były rozczochrane, ale mimo to uśmiechnął się blado w stronę córki. Odwzajemniła gest, wyginając lekko kąciki ust.

– Przyszedł do ciebie list – powiedział zaspanym głosem, wręczając jej kopertę. Wkrótce zauważyła w kuchni śnieżnobiałego puchacza Albusa – Hawksa – który wydał z siebie piskliwy dźwięk, gdy dostrzegł nastolatkę, najwyraźniej ją rozpoznał.

Isabelle wyciągnęła pergamin z koperty, od razu rozpoznając dokładne pismo Rose Weasley, jedynej dziewczyny, której mogła przypisać miano przyjaciółki. Z dwoma pozostałymi lokatorkami z dormitorium w Hogwarcie nie utrzymywała bliższych kontaktów – Kira i Liv znane były z plotkowania i ciągłego gadania  o chłopakach, a Isabelle raczej nie interesowała się takimi sprawami. Na szczęście Rose stanowiła ich zupełne przeciwieństwo. Trzymała się na uboczu, poświęcając czas na naukę. Chciała dostać pracę w Ministerstwie Magii, lecz omijając szerokim łukiem Departament Praw Człowieka, by nie mieć nic wspólnego z matką. Pragnęła do swoich celów dążyć sama i nie zamierzała mieszać do tego rodziny. Siedziała nad książkami, ucząc się dniami i nocami, żeby tylko zdobyć jak najlepsze wyniki.

Rose przez długi czas przypominała Isabelle także w jeszcze jednej kwestii – również odrzucała swoich zalotników. Ignorowała każdego, kto jej się napatoczył – uważała, że w obecnej chwili nie miała czasu na chłopaków. Oczywiście do momentu, zanim nie stanął na jej drodze Scorpius Malfoy. Town nie rozumiała, o co między nimi chodziło, ale wolała trzymać się od tego z daleka. Dziękowała przyjaciółce, że nie musiała wysłuchiwać jej wyżaleń na temat Ślizgona. Rose najwyraźniej rozumiała położenie Isabelle, ponieważ ta zupełnie nie znała się na sprawach sercowych i wcale nie pomogłaby Weasley, a tylko zaszkodziła.

Town odgoniła myśli na bok i zaczęła czytać list:

Cześć Isabelle,

wiem, że już za niedługo koniec wakacji, lecz może miałabyś ochotę zobaczyć mnie i Albusa nieco wcześniej? Rodzina Potterów organizuje mały podwieczorek u siebie na podwórku. Będzie grill, a Albus, Lily i Hugo planują także zagrać w mini quidditcha, więc przydałby im się czwarty gracz. Nie będzie Jamesa, a wiesz, jak bardzo nie lubię wsiadać na miotłę…

Mam nadzieję, że się skusisz. Odpowiedz na odwrocie i nie zastanawiaj się zbyt długo, bo sowa Albusa będzie mocno hałasować, jeśli szybko nie dostanie odpowiedzi (lepiej daj jej ciastko przed odlotem). Gdybyś się zdecydowała, teleportuję się z mamą i zabierzemy Cię do nas o czwartej.

Całuję, Rose.

Isabelle uśmiechnęła się na myśl, że przyjaciółka wciąż pamiętała. Wiedziała, że Rose nie chciała, by Town była w tym dniu sama. Weasley znała datę śmierci jej matki, bo co roku, odkąd się poznały, starała się tego dnia gdziekolwiek ją wyciągnąć, żeby tylko nie siedziała samotnie w domu. W gruncie rzeczy Isabelle cieszyła się na myśl o quidditchu i nieobecności Jamesa, za którym raczej nie przepadała – jej zdaniem był zbyt energiczny, w dodatku nie pochwalała jego notorycznych żartów.

Wolała dwójkę młodszych Potterów.

Albus był całkowitym przeciwieństwem brata. Lubił ciszę, książki oraz miał w sobie nutkę tajemniczości, która kryła się w jego zielonych oczach, a to właśnie Isabelle lubiła najbardziej w ludziach – skromność i spokój ducha. Dobrze go znała, spędzali ze sobą dużo czasu, więc traktowała chłopaka jak przyjaciela. Wiedziała, że może na niego liczyć – nie raz ratował ją przy pisaniu szkolnych wypracowań, wobec których miała blokadę myśli.

Natomiast z Lily, pomimo jej radosnej natury, znalazła wspólny temat, jakim był quidditch. Panna Potter potrafiła godzinami mówić o wynikach z Mistrzostw Świata oraz o ulubionych drużynach i zawodnikach.

Isabelle zauważyła, że sowa zaczęła się niecierpliwić, dlatego bez wahania odpisała Rose, że chętnie przyjmie zaproszenie, nie pytając nawet o zgodę ojca.

___