Pod osłoną nocy: 04. Przetrwanie

„Kiedy odchodzisz, czuję się jakbym stracił część umysłu.”

Adam Lambert - Underground

Rok 1998.

Płomienie zaczęły obejmować cały nasz dom. Zdaliśmy sobie sprawę, że nie przedostaniemy się na zewnątrz bez szwanku. Ogień objął cały budynek, więc jedyną drogą ucieczki była nasza krypta. Wołałem Mike’a, żeby się pospieszył, lecz z przyczyn mi nie znanych zaczął się cofać i straciłem go całkowicie z oczu. Chciałem odnaleźć przyjaciela za pomocą myśli, lecz ogień tak rozprzestrzeniał się po meblach, że trudno było mi się skupić. Nie miałem zamiaru go stracić, tym bardziej, że mam mu tyle do powiedzenia.

Znalazłem go. Mike ponownie wrócił do swojej pracowni. Przeraziłem się, bo leżał na podłodze z moim portretem. Czy był naprawdę aż tak lekkomyślny, że przyszedł tutaj tylko po obraz? Wziąłem go na barki i zaprowadziłem nas do klapy w podłodze. Z wielkim trudem otworzyłem przejście, ponieważ drewno się paliło. Oparzyłem przez to dłonie, ale udało nam się wskoczyć do naszej krypty.

Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, w jak poważnym stanie znalazł się Mike. Dyszał ciężko, a lewa strona jego twarzy była spalona, od czoła aż po szyję. Musiał szybko napić się krwi, lecz problem polegał na tym, że był za słaby, by wyjść na zewnątrz. Podszedłem do niego i objąłem mocno.

– Pij, Mike – powiedziałem, uprzednio przegryzając swój nadgarstek. – Musisz nabrać sił.

Posłuchał mnie i wbił kły w moją skórę. Czułem straszny ból, kiedy z wielkim zapałem sączył moją krew. Po raz pierwszy poczęstowałem kogoś własną krwią i nie spodziewałem się, że to będzie aż tak potwornie bolało. Jakby ktoś w ciało wbijał mi tysiące igieł. Musiałem jednak to wytrzymać.

Po chwili odsunąłem się. Nie mogłem pozwolić na to, bym i ja całkowicie stracił siły. Musiałem się posilić, dlatego zostawiłem mojego przyjaciela w krypcie i sam wyruszyłem na polowanie, podążając drugim przejściem - prowadziły one prosto do lasu. Zbudowałem go w chwili, kiedy Mike postanowił mnie nie posłuchać. Wiedziałem, że źle to się wszystko skończy, więc na wszelki wypadek wdrożyłem swój plan.

Posiliłem się czterokrotnie, by nabrać więcej sił, chciałem po powrocie znów poczęstować Mike’a krwią. Moje rany szybko się uleczyły, lecz z nim będzie o wiele ciężej. Musiał to przetrwać, bo bez niego moje życie będzie zupełną pustką.

Wróciłem do krypty. Mike leżał bez ruchu w tym samym miejscu, gdzie go zostawiłem. Ułożyłem jego głowę na moich kolanach i pozwoliłem mu ponownie wbić się w mój nadgarstek. Kolejna dawka bólu, kolejne tysiące igieł wbijające się w moją skórę.

Przetrwamy to, pomyślałem, zamykając oczy. Zdałem sobie sprawę, że gdy wykonałem ten gest, a myślami byłem gdzieś indziej, ból stawał się o wiele mniejszy.

Sprawiam ci ból, usłyszałem jego głos w myślach, przepraszam.

Spojrzałem na niego z troską. Jego rany goiły się, lecz część lewego policzka, jak i brody, wciąż była poparzona. Teraz będzie miał już dość sił, żeby wyjść i samemu zapolować. Musiał napić się świeżej krwi, by w pełni wyzdrowieć. Mike odsunął się ode mnie i oparł się plecami o trumnę.

– To nic – odezwałem się po krótkiej ciszy. – Najważniejsze, że twoje rany się goją.

– Jak ty ze mną wytrzymujesz? – powiedział smuto. – To wszystko przeze mnie. Naraziłem nas na to wszystko. Gdybym cię wcześniej posłuchał…

– Nie myśl już o tym – przerwałem mu, łapiąc go za rękę. Mike spojrzał na mnie zmartwiony.

Siedzieliśmy w milczeniu przed długi czas. Zbliżał się świt, więc musieliśmy udać się do trumien, by odpocząć.

Następnej nocy zapolowaliśmy już razem. Mike nabrał sił, a jego blizny znikły. Ludzka krew od razu postawiła go na nogi. Cieszyłem się z towarzystwa Mike’a, bo to nasze pierwsze polowanie razem, odkąd się ze sobą pokłóciliśmy.

Nie wiedzieliśmy, co dalej począć, do jakiego państwa uciec. Sugerowałem powrót do Ameryki, lecz Mike nie chciał tam wracać. Chciał pozostać na europejskiej ziemi. Zaproponowałem mu południowe państwa: Włochy, Słowenię, Chorwację, Albanię, Serbię, a nawet jego ojczysty kraj, Węgry. Od razu przystanął na moją propozycję. Zauważyłem, że lekko się uśmiechnął, gdy wspomniałem o ostatnim z proponowanych przeze mnie państw.

Wyruszyliśmy dwa dni później. Nie braliśmy ze sobą naszego złota, wszystko zostało w krypcie, bo chcieliśmy jak na razie rozejrzeć się nad nowym miejscem.

Kiedy przekroczyliśmy granice Słowenii i zmierzaliśmy w kierunku Chorwacji, poczułem, że ktoś z daleka nas obserwował. Kolejny wampir, pomyślałem. Mike kiwnął głową – też wyczuwał intruza. Chciałem go zlokalizować, lecz pośród gęstego lasu nie mogłem go odnaleźć nawet z tak dobrym wzrokiem. Myśli również nie dały żadnych efektów, obcy wampir nie ujawniał się. Postanowiliśmy go zignorować, nie mniej jednak byliśmy cały czas czujni. Nie wiedzieliśmy, jakie zamiary miał ten wampir – mógł zaatakować nas znienacka.

Zbliżał się powoli świt, więc ukryliśmy się w jaskini, zakrywając wejście dużym kamieniem. Mike po raz pierwszy spał w takim miejscu, dlatego był zniesmaczony tą sytuacją. Uśmiechnąłem się do niego, mówiąc, że to tylko jedna noc. Przetrwamy, powiedziałem w myślach. Pozwoliłem mu ułożyć głowę na moich kolanach. Położyłem dłoń na jego włosach i lekko przeczesałem. Niespodziewanie Mike odwrócił się w moją stronę, a ja przez przypadek musnąłem dłonią jego policzek. Chciałem cofnąć rękę, lecz mi na to nie pozwolił. Ujął ją w swoje dłonie, a ja doznałem gęsiej skórki – westchnąłem lekko.

Pochyliłem się nad nim i czekałem na jakiś ruch z jego strony. Zauważyłem, jak jego kąciki ust lekko unoszą się do góry. Tak, to był właśnie ten sygnał. Pocałowałem go w usta. Nie protestował, gdy zgłębiłem pieszczotę. Ani ja tego nie zrobiłem. Było to dla mnie coś nowego, coś, czego nie mogłem w racjonalny sposób wytłumaczyć. Ale czułem się dobrze, całując Mika – ten moment był najlepszym doznaniem, jakie spotkało mnie do tej pory.

Przerwałem pocałunek i spojrzałem na przyjaciela. Mike uśmiechnął się do mnie szeroko, po czym objął mnie w pasie. Zasnęliśmy po dziesięciu minutach.

Gdy nastała kolejna noc, wyszliśmy z jaskini, by rozejrzeć się nad nowym miejscem. Chcieliśmy się również posilić, żeby w drodze powrotnej jak najszybciej znaleźć się w krypcie, lecz wyczuliśmy jedynie w oddali grupę biwakujących dzieciaków, żadnych przestępców, dlatego Mike zaproponował, byśmy zaczekali z polowaniem aż będziemy wracać z powrotem do Paryża.

Po godzinnych poszukiwaniach znaleźliśmy odpowiedni teren do zbudowania domu, a także krypty. Choć z drugiej strony nie było nawet takiej potrzeby budowania schronu – człowiek nie byłby wstanie dostać się w to miejsce bez odpowiedniego sprzętu wspinaczkowego. Zdecydowałem jednak nie ryzykować, musieliśmy mieć awaryjny plan.

Kiedy mieliśmy wracać, poczuliśmy obecność wampira, który obserwował nas wczoraj z daleka. Lecz tym razem nie był sam.

___

Ach, jak trudno mi było pisać ten post...