Kiedy Wzejdzie Słońce 02. Isabelle Town: Podwieczorek

Isabelle siedziała na schodach przy wejściu do domu, czekając na Rose i jej matkę.

Z każdą kolejną minutą zastanawiała się, czy dobrze zrobiła, zgadzając się na ten podwieczorek u Potterów. Podjęła decyzję zbyt pochopnie i teraz panika wzrastała z każdą sekundą. Sama nie wiedziała, dlaczego aż tak się denerwowała, przecież nie miała żadnego powodu do zmartwień. Czy było to spowodowane tym, że nie będzie przy niej Davida? Zwykle chodzili razem, kiedy mieli spotkać się w wakacje z Rose i Albusem. Przyzwyczaiła się, że kuzyn znajdował się blisko niej, a teraz miała wrażenie, jakby ktoś odciął jej prawą rękę.

David obecnie przebywał w Hiszpanii z rodzicami i czasami żałowała, że nie zgodziła się z nim pojechać. Odmówiła, bo sądziła, że te ostatnie dni wakacji spędzi z ojcem, ale oczywiście plan nie wypalił, ponieważ mężczyzna wolał wziąć nocne dyżury w szpitalu. Czy takim zachowaniem chciał odbudować ich zerwane więzi? Gdy powiedziała mu o zaproszeniu Potterów, od razu się ucieszył, że spędzi czas z przyjaciółmi, a nie samotnie w domu. Nawet nie próbował przekonywać ją do tego, by została i poświęciła ten dzień dla nich dwojga. Czuła w sercu ból i wściekłość, zastanawiając się, czy przyjdzie moment, w którym poczuje, że kiedykolwiek posiadała w swoim życiu ojca?

Z rozmyślań wyrwał ją trzask.

Ujrzała przed sobą rudowłosą dziewczynę o niebieskich oczach, której twarz obsypana była dodającymi uroku piegami. Rose miała na sobie białą bluzkę oraz zielone rybaczki. Rose podbiegła do niej i przytuliła na przywitanie. Tuż za plecami dziewczyny Isabelle zauważyła Hermionę Weasley – czarownicę o brązowych włosach i oczach. Przywitała się z matką Rose, podając jej dłoń.

– Tak się cieszę, że jednak się zdecydowałaś! – rzekła radośnie panna Weasley. – Reszta także nie może się doczekać, kiedy przyjdziesz. Trochę szkoda, że nie będzie z nami Davida, ale przynajmniej pogracie w quidditcha!

Isabelle uśmiechnęła się szeroko, gdy usłyszała tak wdzięczne słowa Rose. Poczuła ciepło na sercu, wiedząc, że była mile widziana w domu przyjaciół. Przynajmniej tam mogła odczuć rodzinną atmosferę; teraz już wiedziała, że nie popełniła błędu, decydując się na podwieczorek do Potterów, wszystkie wątpliwości zniknęły niczym bańka mydlana.

Matka Rose wyciągnęła rękę, by dziewczyny mogły chwycić się jej ramienia.

Isabelle nigdy nie lubiła teleportacji, ale musiała się do tego powoli przyzwyczajać. Chwyciła lewe ramię czarownicy, po czym poczuła dziwne rwanie w okolicach pępka, trzask, a już po chwili znalazła grunt pod nogami. Zachwiała się, lecz Rose złapała ją w ostatniej chwili za rękę, uniemożliwiając upadek na ziemię. Isabelle chwyciła się za brzuch, żeby stłumić wymioty, które powoli zbierały się w jej żołądku.

– Ty naprawdę nie lubisz tych teleportacji – rzekła Rose, patrząc na przyjaciółkę zmartwiona.

– Niestety – oznajmiła Town. – Muszę się jednak przyzwyczaić, skoro będę chciała zostać aurorem. A dlaczego nie będzie Jamesa? Przecież on nigdy nie rezygnuje z quidditcha? – zmieniła temat, kiedy szły pomału za dom. Posiadłość Potterów z zewnątrz była średniej wielkości i posiadała jeden parter; ściany pomalowane zostały jasną farbą, a dach obity czerwonymi dachówkami. Wiedziała jednak, że gdyby weszła do środka, ujrzałaby piękny, duży jednopiętrowy dom.

– Postanowił pomóc z Fredem wujkowi Georgowi przy prowadzeniu jego sklepu – odparła Rose. – Wierz lub nie, ale w Jamesie zaszły zmiany.

Gdy znalazły się za domem, Isabelle ujrzała w oddali boisko do quidditcha. James wybłagał u ojca, żeby mu taki sprawił, bowiem chciał w przyszłości zostać ścigającym i potrzebował dużo treningu. Chłopak naprawdę znał się na grze, bo to właśnie on, na tym boisku, zauważył jej talent w czarodziejskim sporcie. Nie musiała przechodzić przez eliminacje i od razu stała się członkiem drużyny. Mieli co prawda już dwóch pałkarzy, lecz zmieniała się raz z Fredem, raz z Brodleyem, by każdy miał szanse zagrania. Oczywiście tego pierwszego zastępowała dość często, zważywszy na to, że chłopak dostawał tyle szlabanów wraz z Jamesem i Hugonem niczym dziecko cukierki na Halloween.

Bliżej domu znajdował się basen, w którym aktualnie pływali Albus, Lily i Alicja. Przy basenie, mocząc jedynie nogi, siedział Hugo – rudowłosy chłopak o owalnej, bladej i obsypanej piegami twarzy oraz błękitnych oczach. Miał na sobie niebieskie kąpielówki ze złotymi zniczami i białą koszulę. Hugo był pogodnym nastolatkiem, choć Isabelle nie pochwalała w nim tego, że dołączył do Jamesa i Freda, by robić kawały uczniom – przez to dostali przydomek: Wielka Trójka. Uśmiechnął się do niej, gdy ją zauważył.

Tuż obok znajdował się grill oraz okrągły, drewniany stół, przy którym stała Ginny Potter i Luna Longbottom. Za pomocą zaklęcia lewitującego układały na nim talerze oraz napoje chłodzące. Mąż tej drugiej przekładał steki na grillu, pilnując, by się nie przypaliły. Do nozdrzy Isabelle dotarł ich zapach i aż zaburczało jej w brzuchu. Od śniadania nic nie jadła, więc nie mogła się już doczekać, kiedy spróbuje steków, które przygotowywał profesor Longbottom. Przyzwyczaiła się, że nauczyciel zielarstwa często odwiedzał Potterów czy Weasleyów ze swoją żoną, bowiem byli najlepszymi przyjaciółmi rodziców Albusa i Rose od czasów szkolnych. Dlatego też nikogo to nie zdziwiło, że Neville został ojcem chrzestnym Albusa, a jego córka Alicja przyjaźniła się z Lily i Hugonem.

Natomiast Harry’ego Pottera i Ronalda Weasleya nigdzie nie widziała, ale potem przypomniała sobie o dzisiejszym artykule w „Proroku Codziennym”. Przypuszczała, że mężczyźni musieli zostać dłużej w pracy, żeby zająć się sprawą.

Kiedy Albus, Lily i Alicja zauważyli Isabelle, wyszli z basenu, aby się przywitać. Lily była piękną, chudą dziewczyną o płomiennorudych włosach i orzechowych oczach, przypominając swoją matkę. Jej przyjaciółka, Alicja, miała jasne włosy i srebrno-błękitne oczy. Dziewczyny podeszły do Isabelle i przytulił ją.

Natomiast Albus miał na sobie jedynie granatowe kąpielówki. Wychodząc z basenu, przetarł się ręcznikiem tylko parę razy. Isabelle przyłapała się na tym, że dość długo wpatrywała się w nagi tors chłopaka, jednak oprzytomniała się w porę, wyganiając z umysłu niepożądane myśli. Musiała przyznać, że nastolatek bardzo zmężniał przez te wakacje. Przypuszczała, że spędzał na boisku z bratem sporo czasu, a pojedynki z Jamesem były nie lada wyzwaniem. Zaszła również zmiana w czarnych włosach chłopaka – zazwyczaj nosił je przydługie i w totalnym nieładzie, mocno przypominając swojego rodziciela, ale najwyraźniej musiał ostrzyc włosy na krótko, co dodało mu uroku.

Gdy zbliżył się do dziewczyny, mogła dostrzec jego zielone tęczówki w kształcie migdałów. Albus uśmiechnął się do niej pogodnie, a ona od razu wychwyciła tajemniczość, która kryła się w jego oczach. Isabelle zawsze była zafascynowana osobowością Gryfona, bo i ona miała przed nim, jak i Rose, sekret. Domyślała się jedynie, że mogło to mieć związek z jego regularnym wychodzeniem z Wielkiej Sali w weekendowe poranki. Z początku sądziła, że chodził do biblioteki, ponieważ bywał tam częstym gościem, lecz Isabelle którejś soboty zapomniała wziąć książkę niezbędną do napisania eseju na eliksiry, przez co musiała odwiedzić to pomieszczenie o nieludzko wczesnej godzinie, i zorientowała się, że chłopaka wcale tam nie było. Nasuwało się więc pytanie: „Gdzie spędzał te dwie godziny?”.

– Miło cię widzieć – powiedział z uśmiechem Albus, przytulając ją na przywitanie. Poczuła, jak przez jej kręgosłup przeszedł dreszcz. Chłopak wciąż był mokry, więc krople wody zmoczyły jej czerwoną bluzkę oraz beżowe rybaczki. – Och, wybacz – wyjąkał, orientując się, że lekko zamoczył jej ubranie.

– Nic się nie stało – burknęła speszona.

– Albus, ile razy ci mówiłam, byś wycierał się dokładnie ręcznikiem, jak wychodzisz z basenu! – rzekła z wyrzutem w głosie jego matka, wzdychając bezradnie, po czym podeszła do nich i wysuszyła syna prostym zaklęciem. – I załóż coś na siebie!

Nastolatek wywrócił oczami, biorąc z ławy białą koszulę z krótkim rękawem.

– Widzę, że skróciłaś włosy. – Zainteresował się fryzurą Isabelle Albus, przyglądając się jej krótkim, czarnym kosmykom, które sięgały dziewczynie za ucho. Panna Town uśmiechnęła się, nieświadomie łapiąc się za końcówki. – Sama je obcięłaś czy to efekt twojego daru?

– To drugie – odparła, gdy usiedli wszyscy przy stole. – Ty też skróciłeś.

– Ach, tak – powiedział, przeczesując dłonią swoje krótkie włosy. – Miałem już dość ciągłego mówienia o tym, jaki to jestem podobny do ojca, dlatego postanowiłem w końcu coś z tym zrobić – rzekł dobitnie.

Po chwili lewitujące talerze ze smażonymi stekami wylądowały przed każdym czarodziejem. Rose podała Isabelle dwie kromki chleba, po czym zaczęli w spokoju jeść. Przez chwilę słychać było jedynie obijające się o talerze sztućce. Niebawem jednak Lily zaczęła dyskutować na temat ostatnich wynikach z Mistrzostw Świata w Quidditchu. Isabelle siedziała naprzeciwko niej, więc z wielkim uśmiechem na ustach patrzyła na dziewczynę, która z wielkim entuzjazmem relacjonowała jeden z meczów. Oczywiście zdarzało się, że Town dodawała parę zdań do dyskusji – ona, Albus czy też Hugon, lecz i tak panna Potter mówiła najwięcej.

Wkrótce dziewczyna przerwała rozmowę, ponieważ zauważyli idących do stołu Harry’ego i Rona. Mężczyźni przywitali się najpierw ze swoimi żonami, a potem z pozostałymi. Isabelle dostrzegła, jak pan Potter szeroko uśmiechnął się do swojej córki, którą lekko poczochrał i dał całusa w czoło. Nie wiedziała czemu, ale w sercu poczuła przypływ zazdrości, że Lily miała tak doskonałe relacje z ojcem. Albus i James wielokrotnie powtarzali, że ich siostra była typową córeczką tatusia. Town wiele by oddała, aby mieć podobne relacje ze swoim rodzicielem.

– Izzie, zapomniałam ci dokończyć mówić o Jamesie – rzekła nagle entuzjastycznie Rose. – Trochę się zmienił przez te wakacje, bo…

– Trochę? – przerwał siostrze Hugo, kpiąc z jej słów. – Ja go w ogóle nie poznaję! Przestał żartować i zaczął czytać książki, mówiąc, że chce się skupić na nauce. To do niego niepodobne!

– A może po prostu powinieneś wziąć z niego przykład – odparła z nutką drwiny w głosie Alicja. Lily zaśmiała się głośno na słowa przyjaciółki, a Hugo jedynie zmrużył oczy i spojrzał na dziewczynę posępnie.

– W każdym razie – powiedziała Rose, ignorując słowa brata i spoglądając na Isabelle, która siedziała obok niej. – James już nie będzie kapitanem drużyny Gryfonów. Postanowił w tym roku intensywnie poświęcić czas na zdaniu wszystkich egzaminów na zadowalający i powyżej oczekiwań. Chce się dostać do drużyny Harpie z Holyhead, a tam ważne jest, by zawodnik miał dobre oceny, taki wymóg trenera. Zrezygnował z bycia kapitanem, by nie zawieść drużyny, chce się skupić bardziej na sobie.

– To się akurat nie zmieniło – rzekła Lily, chichocząc wraz z Alicją.

– A kto zostanie nowym kapitanem? – zapytała zaciekawiona Isabelle, ignorując śmiech dziewczyn.

– Ja – odparł Albus. – Nie spytał mnie nawet o zdanie, ale to do niego podobne. Nie wiem, jak to pociągnę.

– Wierzę, że dasz radę – oznajmiła po chwili Isabelle. – Przyda się drużynie twoja cierpliwość.

Albus uśmiechnął się pogodnie do dziewczyny.

– Izzie, dokładnie też tak powiedziałam! – zawołała wesoło Lily. – Albus będzie najlepszym kapitanem!

– Mam nadzieję – westchnął młody Potter.

– To co, gramy w quidditcha? – rzekł Hugo, wstając od stołu.

Widać było, że chłopaka wręcz ciągnęło na boisko, więc młodzi czarodzieje poszli w ślady Hugona, nie kończąc nawet posiłku.

– Ustalamy skład drużyny? – zapytała Lily.

– Może rodzeństwo przeciwko sobie? – zaproponowała Isabelle. – Ja zastąpię Rose – dodała szybko, bo Weasleyowie spojrzeli na nią z niedowierzaniem.

– Och, kamień z serca – westchnął Hugo, przez co zarobił mocnego kuksańca w bok od swojej siostry.

Młodzi czarodzieje udali się na boisko, zostawiając dorosłych samych. Isabelle nie uszedł uwadze fakt, jak rodzice jej przyjaciół zaczęli intensywne dyskusje, gdy tylko ich opuścili. Zauważyła, że nie tylko ona to dostrzegła – Albus również spoglądał na dorosłych zaciekawiony. Po chwili chłopak spojrzał na nią i posłał w jej stronę szeroki uśmiech.

___