Pod osłoną nocy: 05. Nowy dom

„Teraz szukam zaufania, w mieście z rdzy, mieście wampirów.”

Adam Lambert – Ghost Town

Rok 1998.

       Nieznajomy wampir wyszedł zza drzew, obserwując nas badawczo, na jego twarzy zauważyłem krzywy uśmiech. Fizycznie wyglądał w moim wieku – musiał mieć dwadzieścia parę lat, zanim stał się dzieckiem nocy. Miał ciemne do ramion włosy i oczy, przepełnione obecnie niechęcią. Ubrany był w czarny surdut, eleganckie buty oraz kapelusz, a na ramiona narzucił pelerynę z lisim futrem na barkach.

Towarzyszyła mu hinduska para. Drugi wampir był starszy od pierwszego o parę lat – dałbym mu z trzydzieści lat. Miał na sobie szare spodnie i białą koszulę. Za jego plecami stała wampirzyca w czerwonej, zwiewnej sukni oraz czarnymi sandałami. Trzymała go mocno za rękę. Związani byli chyba węzłem małżeńskim, bo zauważyłem na ich serdecznych palcach złote pierścienie.

– To ty nas wczoraj obserwowałeś – bardziej stwierdziłem niż zapytałem, patrząc prosto w oczy na pierwszego wampira.

– Nie bez powodu – odezwał się, a w jego głosie wyczułem odrazę. Zrobił kilka kroków do przodu. Ja i Mike uczyniliśmy to samo. Przestrzeń, jaka nas dzieliła, była niewielka. – Naraziliście nas na ujawnienie, pokazując się ludziom.

– Byliśmy ostrożni – odparł cicho Mike.

– Ostrożni? – zakpił. – Przecież wasz dom spłonął! Jak mogliście do tego dopuścić!

– Spokojnie, Jose! – zawołał drugi wampir. – Nie przyszliśmy po to, by prawić im morały. Mamy zabrać ich do Aarona.

– Do kogo? – zapytałem.

Hinduski wampir uśmiechnął się szeroko. W odróżnieniu od Jose’a, ten krwiopijca wydawał się o wiele sympatyczniejszy. Po chwili mogłem zajrzeć do jego umysłu, bym dowiedział się, jak się nazywał. Jestem Yamar, usłyszałem, a to moja żona Amira.

I już chciałem przedstawić mnie i Mike’a, ale Yamar nas uprzedził:

– Wiemy, kim jesteście – powiedział spokojnie. – Słychać było o was w Paryżu. A teraz pozwólcie, że zaprowadzimy was do naszego domu, byście spotkali się z Aaronem i resztą.

Jose zrobił pierwszy krok, tuż za nim Yamar, Amira oraz my. Nie musieliśmy długo biec, minęło kilka sekund, gdy stanęliśmy nad przepaścią – dużą przepaścią. Na dole zobaczyliśmy stare, marmurowe zamczysko. Dla zwykłego człowieka mogły wydawać się zwykłymi ruinami, ale nie dla wampira. Od razu poczułem i usłyszałem w tej grocie kilkadziesiąt wampirów. Zastanowiłem się głośno w myślach, co to było za miejsce.

– To jest nasz dom, schronienie przed słońcem – odparł Jose, a w jego głosie wyczułem tym razem spokój, żadnego jadu. – Aaron zbudował go dla nas. Z każdym rokiem zamek powiększa się, gdy przybywają nowi.

– Niebywałe – usłyszałem podekscytowany głos Mike’a.

Bez słowa Jose skoczył pierwszy, potem my. Szliśmy po stromych skałach, a po chwili zatrzymaliśmy się przy pustej grocie. Weszliśmy tam i kroczyliśmy ciemnym korytarzem, przyspieszyliśmy kroku i wkrótce znaleźliśmy się obok mosiężnych drzwi. Jose pchnął je mocno, po czym zaprosił nas do środka.

Znaleźliśmy w dużej komnacie, które przypominały czasy starożytności. Rozpoznałem grecką architekturę oraz obrazy, które Mike od razu zauważył i przyglądał się nimi z wielką satysfakcją. Na wprost znajdowały się niewielkie schody prowadzące do następnych komnat.

– Idę po Aarona, choć zapewne i tak wie, że już jesteśmy – oznajmił Jose. – Yamar, zostań tu z nimi, by niczego nie popsuli.

– Wybaczcie jago zachowanie – powiedział Yamar, kiedy Jose i Amira zniknęli w mgnieniu oka. – Nie lubi, kiedy ktoś naraża nas na ujawnienie. Jeśli zostaniecie na dłużej, przekonacie się, że nie jest aż tak… arogancki. Po prostu ma swoje humory.

– Zadziwiające, że tak go bronisz – rzekłem zaciekawiony. – Czyżbyś był jego mentorem?

Yamar uśmiechnął się.

– Nie, raczej to on jest moim – sprecyzował. – Jose został stworzony przez Agrypina. To jeden z najstarszych wampirów, od wieków wierny Aaronowi. Z pewnością przybędzie tutaj wraz z żoną.

Wkrótce zauważyłem na szczycie schodów trzech wampirów. Kiedy się pojawili, Yamar szybko zniknął. Pierwszym krwiopijcą, jakiego zauważyłem, był Aaron - od razu go poznałem, bo wyczułem od niego niesamowitą moc. Był średniej wielkości wampirem, mającym na sobie czarne spodnie i buty oraz białą koszulę z falbanami, modna w latach oświecenia i baroku, choć zdawałem sobie sprawę, że wampir nie pochodził z tych czasów, był o wiele starszy. Na jego palcach zauważyłem pierścienie, miał brązowe włosy oraz ciemne oczy, które były mi zaskakująco znajome.

Kolejny wampir, który kroczył obok Aarona, był postawnej budowy o czarnych jak smoła włosach i błękitnych oczach. Miał na sobie jasną koszulę i granatowe spodnie. Domyśliłem się, że to zapewnie Agrypin, o którym wspomniał Yamar. Towarzyszyła im piękna, wysoka wampirzyca o brązowych włosach i dużych oczach. Miała na sobie elegancką czerwoną, suknię oraz srebrną biżuterię. Patrząc na nią, zdałem sobie sprawę, że biła od niej niezwykła energia.

Aaron przyglądał się nam z wielką uwagą. Nie wiedziałem, jak zachować się w jego obecności, spoglądałem na jednego z najstarszych wampirów. Chyba powinienem czuć do niego jakiś szacunek, skoro to on zbudował ten schron.

– Jednak się nie myliłem, dzieci Charwicha – odezwał się po krótkiej ciszy. W głosie wampira słychać było zaciekawienie. – Co o tym sądzisz, Nairo? – zwrócił się do wampirzycy.

Stanęła blisko mnie i Mike'a, spoglądała na nas z wielką uwagą. Wręcz świdrowała wzrokiem, przez co poczułem się niezręcznie, aż ciarki przeszły mi po plecach. Wkrótce jej wzrok całkowicie stanął na Mike’u.

– To on, Aaronie – powiedziała pewnie. – Właśnie jego szukamy.

– Mnie? – zdziwił się Mike. – Niby w czym jestem wam potrzebny?

– Potrzeba czasu, byś to zrozumiał – rzekł Aaron. – Najpierw musimy wam opowiedzieć naszą historię.

– Co takiego we mnie zobaczyłaś? – zapytał, nie dając za wygraną. Mike miał nadzieję, że chociaż ona powie mu, po co im był potrzebny. W gruncie rzeczy i ja byłem ciekawy.

Naira spojrzała na Aarona, który od razu potrząsnął głową. Wampirzyca opuściła szybko pomieszczenie wraz z Agrypinem.

– Widzę, że jesteś dociekliwym wampirem, ale tak jak wspomniałem, nie zrozumiesz, dopóki nie dowiesz się kilku istotnych spraw – rzekł stanowczo Aaron. – Zdradzę tylko, że na tobie ciąży klątwa przeznaczenia. Jesteś jedynym wampirem, który zdoła pokonać naszego największego wroga, a zarazem pierwszego wampira na ziemi, Charwicha.

___

I co, domyślacie się już, który z tych wampirów to wampir z Prologu? :)