Pod osłoną nocy: 09. Moc księżyca

„Jesteś oświetlony niczym księżyc w pełni.”

Adam Lambert - Evil In The Night

Rok 1998r.

Aaron nie chciał nas wyrywać z tego nostalgicznego momentu, lecz trzeba było ruszyć dalej z opowieścią. Wszyscy się z nim zgodziliśmy, bo w grancie rzeczy i tak mieliśmy sporo czasu na rozmowy. Część historii została nam już przekazana, teraz przyszedł moment, by dowiedzieć się więcej o przeznaczeniu, o którym tak opowiadali.

– Mike, zapewne cały czas zastanawiasz się, dlaczego Naira wyznaczyła cię jako tego, który ma pokonać Charwicha, prawda?

– O niczym innym nie myślę – westchnął.

Aaron uśmiechnął się lekko, po czym po chwili kontynuował:

– Charwich nawet nie zdaje sobie sprawy jak wielką moc ma… księżyc w pełni. Wilkołaki to groźne stworzenia i nic dziwnego, że są naszymi… jakby to ująć… mocnymi przeciwnikami. Ich historia ma także swój początek, lecz nie będę was w to wtajemniczał, bo sam o tym niewiele wiem, ważne jest to, że większość wilkołaków pochodzi ze środkowej części Europy, stamtąd gdzie pochodzisz, Mike – odparł, patrząc na niego uważnie. – Twoja rodzina od pokoleń zamieniała się w bestie podczas pełni, aż po dziś dzień, dlatego…

– Moment, bo czegoś tutaj nie rozumiem? – przerwał Mike, będąc lekko skołowany. – Skoro mam w sobie gen wilka, to dlaczego nigdy się w niego nie zmieniłem. Poczułbym to, prawda?

Aaron uśmiechnął się szeroko.

– To świadczy już o pewnej mocy zagnieżdżonego w umyśle każdego wilkołaka. Otóż, gdy młody człowiek osiągał w swoim życiu dwadzieścia wiosen, przychodził moment, kiedy każdy rodzic uświadamiał własne dziecko kim naprawdę jest. Wtedy uwalnia się go od ludzkiego życia i już podczas kolejnej pełni zamienia się w bestię. 

– To znaczy, że jeśli ten młody człowiek, jak to ująłeś, nie dowie się o tym, że jest wilkołakiem, to znaczy, że… w ogóle się w niego nie zamienia? - spytał Mike, chcąc mieć pewność, czy go dobrze zrozumiał.

– Niezwykłe, prawda? – zaśmiał się Aaron. – Do końca nie wiem, jak to działa. Mimo iż mamy paru sojuszników w świecie wilkołaków, to i tak są bardzo skryci i niechętnie dzielą się swoimi historiami. Ale do rzeczy – powiedział pewnie. – Twoja matka nigdy nie powiedziała ci o tym, że jesteś wilkołakiem. Chciała cię przed tym wszystkim chronić, więc gdy miałeś pięć lat, jak wiesz, zabrała ciebie i opuściła wioskę, w której mieszkaliście. Okrywała cię.

– A co się stało z moim ojcem? – zapytał Mike. – Ledwo go pamiętam.

Aaron spuścił głowę i westchnął ociężale, po czym spojrzał na Agrypina – ten kiwnął głową i odpowiedział mojemu przyjacielowi na pytanie:

– Twój ojciec, jak i paru innych wilkołaków, zostali porwani przez Charwicha. Myślał, że gdy oswoi wilkołaki, nigdy nie zjawi się jego wróg z przeznaczenia. Byli dla niego narzędziem do polowań, wykorzystywał do swoich zacnych planów. Stałeś się wampirem, Mike, bo… twój ojciec sprzeciwił się Charwichowi – oznajmił po krótkim czasie. – Nie wykonał jego rozkazu, chciał się uwolnić spod władzy wampira… wrócić do ciebie i matki. Niestety, nie udało mu się tego dokonać, wróg okazał się silniejszy. Charwich mocno się wściekł i pod wpływem złości zemścił się, dlatego też zjawił się w twoim życiu. Zamienił cię w potwora, nawet nie zdając sobie z konsekwencji z tego, że tym czynem spisał na siebie wyrok śmierci.

– Przemierzając cały świat, nikt z wilkołaków nie przemienił się w wampira – wtrącił się Aaron. – A to oznacza, że jesteś jedyny, który może pokonać mojego brata.

– Mam pytanie, Aaronie – powiedział po chwili Mike. – Jak ma na imię mój ojciec? – Zdałem sobie sprawę, że tym pytaniem chciał uzyskać pewność, że to, co nam opowiedzieli, było całkowitą prawdą.

– Mike, dokładnie tak samo jak ty.

Na twarzy mojego przyjaciela pojawił się smutek, oddychał głęboko, ledwo powstrzymując łzy. Nie mogłem się powstrzymać i ująłem jego dłoń w swoją.

– A czy… czy jest szansa na to, że… - urwał, nie mogąc wydusić pytania.

– Niestety nie – wtrącił się Agrypin. – Twój ojciec nie żyje. Wilkołaki mogą żyć ponad sto lat, dłużej niż człowiek, lecz nie żyją wiecznie tak jak my.

– Czyli teraz gdy Mike dowiedział się, że ma w sobie ten gen wilka, to czy dokona się jakaś przemiana? – zapytałem po chwili. Chciałem wiedzieć, co się stanie, pomimo tego, że stał się wampirem.

– W zasadzie to… nie wiemy co nastąpi – rzekła Naira. – Możliwe, że się przemieni, tego dowiemy się za dwa tygodnie podczas pełni. Ale jedno wiemy na pewno; gdy nastanie nowe stulecie, a na niebie zjawi się krwawy księżyc, Mike stanie się bestią, który raz na zawsze zakończy wojnę z Charwichem.

– Przeznaczenie musi się dokonać, Mike – oznajmił Aaron, spoglądając na niego uważnie. – Dlatego chcemy, żebyś od jutra zaczął treningi z Agrypinem, by mógł cię podszkolić w walkach. Ciebie również, Sollyn – przeniósł wzrok na mnie. – Przez cały ten czas Charwich zebrał wiernych sobie sojuszników, więc będziemy z nimi walczyć, jesteśmy na to gotowi. Pytanie teraz, czy i wy jesteście? Chcecie do nas dołączyć i pomóc nam zakończyć tę wojnę? – zapytał z nadzieją w głosie. – To wszystko zależy od ciebie, Mike, bez ciebie jesteśmy spisani na zagładę. Gdy wilkołaki dowiedzą się, że mieliśmy rację co o ciebie, przyłączą się także do walki, a to zapewne zwiększy naszą wygraną. 

Mike spojrzał na mnie i od razu wiedzieliśmy, że nie mamy wyboru. To nie był czas i miejsce na dłuższe rozmyślenia. W gruncie rzeczy potrzebowaliśmy sojuszników, a przede wszystkim przyjaciół, na którym zawsze możemy polegać.

– Możesz na nas liczyć, Aaronie – odezwał się po krótkiej ciszy Mike. – Na mnie też, pomimo tego, że nie do końca mogę się jeszcze z tym wszystkim pogodzić. Zrobię wszystko, żeby pomóc.

___