W pogoni za marzeniem: 02. Spotkanie na ławce

James Potter szedł szkolnym korytarzem, omijając spieszących się uczniów, co go lekko wytrąciło z równowagi. Była przecież sobota, a raczej w tym dniu wszyscy w Hogwarcie odpoczywali i nie spieszyli się na lekcje, by nie dostać nagany za spóźnienie. Jednak gdy tylko natknął się na papierowe serca, które lewitowały tuż nad jego głową, zrozumiał, co się dzieje.

Dzisiaj były Walentynki.

James nienawidził tego dnia, dlatego postanowił nie umawiać się z żadną dziewczyną, by nie przechodzić przez to piekło. Dla niego to wszystko było kiczem, tak samo bale, których unikał jak ognia. Wolał prawdziwe imprezy, na których nie musiał wkładać drętwych i przepoconych fraków. Mógł ubierać się po swojemu, na luzie, i nie martwić się tym, że jakaś dziewczyna nie dostanie kwiatuszka na nadgarstek.

Potter poszedł na siódme piętro do jednej z wież. Znajdował się tam gabinet dyrektorki – Minerwy McGonagall. Od czasu wlepienia na początku roku kary przez profesora Longbottoma, był to jego pierwszy wyskok w tym roku. Na szczęście nauczyciel nie dał chłopakowi dożywotniego latania na miotle, bo nie zrobił żadnego kawału Ślizgonom. Po prostu wdał się w bójkę z jego wrogiem – Lawrencem Davem. Nienawidził chłopaka równie mocno jak te wszystkie tandetne bale.

Dlatego kiedy dotarł na miejsce, westchnął zrezygnowany, zauważywszy siedzącą na ławce, która ustawiona była obok gargulca, Amelię Bletchley. Ślizgonka była dziewczyną Lawrence’a i zastanawiał się, co ta złotowłosa piękność Hogwartu widziała w tym dupku. Aczkolwiek słynęła za wszechwiedzącą i planującą na swój sposób czarownicę – nie wiedział, ile osób tak uważało, ale on na pewno – więc możliwe było, że dobrali się idealnie. Zdobywała wybitne oceny, zawsze aktywna na lekcjach, a także całkowicie oddana szkole, zostając ulubienicą dyrektorki, która mianowała ją redaktorem naczelnym szkolnej gazetki „Hogwart”.

Amelia nawet nie drgnęła, gdy tylko przysiadł się na drugi koniec ławki. Notorycznie coś zapisywała lub odznaczała piórem na pergaminie. James zastanawiał się, gdzie znajdował się kałamarz z atramentem, bo nie widział tego przedmiotu obok niej.

Może miała jakieś wieczne notujące się pióro? – zadumał.

Pottera nurtowało to milczenie, dlatego postanowił się odezwać.

– Za co siedzisz? – odparł z wielkim uśmiechem na ustach, lecz można było od razu wychwycić w jego tonie głosu odrobinę sarkazmu. Ślizgonka nie spojrzała na niego, ale chłopak zauważył, jak jej lewy kącik ust uniósł się do góry. – Niech zgadnę – ciągnął dalej. – Za zamieszki na zlocie fotomodelek? Zabrakło durnych serduszek na Walentynki? Albo już wiem… Dostaniesz nagrodę Merlina za zebranie wszystkich nagród?

– W zasadzie tym razem nabroiłam – odezwała się sarkastycznie, spoglądając mu teraz prosto w oczy. Jej miodowe tęczówki przeszyły go na wylot, przez co poczuł na plecach dreszcz. – Przyłapano mnie jak rzucam się z pięściami na Gryfonkę. Jestem buntowniczką – zripostowała się.

James uśmiechnął się, stwierdzając, że ta Ślizgonka to twarda sztuka. Nie dała się podejść i od razu mu dopiekła.

Jest cwaną bestią, pomyślał, unosząc szeroko kąciki ust. Chciał się zrewanżować, lecz gargulec poruszył się i na korytarzu pojawiła się dyrektorka w towarzystwie Neville’a Longbottoma. James i Amelia wstali niemal w tym samym momencie.

– O, widzę, że oboje już jesteście – uśmiechnęła się profesor McGonagall, po czym spojrzała na Ślizgonkę. – Panno Bletchley, pan Potter pomoże wam w przygotowaniach na bal.

Kiedy padły słowa dyrektorki, na twarzy nastolatków pojawiło się wielkie zaskoczenie.

– On ma nam pomagać? – zdziwiła się Amelia, wskazując kciukiem na Gryfona. – Prędzej wszystko popsuje niż pomoże w przygotowaniach!

– Ja też bym wolał nie zjawiać się na tych spotkaniach – wtrącił się James, bo nie podobało mu się to, jak dziewczyna wyrażała się o nim przy nauczycielach.  

– Bez dyskusji, Potter! – zawołał profesor Longbottom. – Albo będziesz pomagał w przygotowaniach, albo tak jak ci obiecałem nie wsiądziesz na miotłę do końca roku!

James westchnął zrezygnowany. Już wolał przemęczyć te godzinny pod dowództwem Amelii niż nie grać.

– Amelio – zwróciła się do niej dyrektorka – będziesz miała Jamesa na oku. Jeśli zrobi coś nie tak, zgłaszasz mi to, a wtedy Potter dostanie drugą karę.

Ślizgonka uśmiechnęła się na tę wieść, lecz Gryfonowi nie było z tym do śmiechu. Czuł w głębi, że dostał od losu wielką nauczę.

___

Uwielbiam tę miniaturkę :) Przyznam się, że zaczęłam pisać właśnie od niego, wcześniejszy post był dopisywany później. I tak, jestem w trakcie pisania 3 części, znaczy się poprawiania, bo to co pisałam wcześniej raczej mnie nie zadowala, więc piszę odnowa, dlatego trochę poczekacie. Ale mam jeszcze inne miniaturki, więc możliwe, że kolejny post będzie z innej beczki literackiej :) 

Wiem, że mam u niektórych zaległości, ale przez ostatni czas nie miałam dostępu do Internetu i nie miałam jak czytać... No i jeszcze w dodatku mam remont mieszkania i święta... ach, huragan w domu. Wszystko nadrobię, obiecuję, znacie mnie, zawsze się zjawiam ;)

I Wesołych Świąt, kochani! :*