Wampir Jose: List do M.

17 listopada 1842r.

Najdroższa Mario,

piszę do Ciebie, a ja do końca nie mogę uwierzyć w to, że właśnie to robię. Jednak pewna osoba powiedziała mi, że jeżeli opowiem Ci moją historię, ból po Twojej stracie zmaleje. Czy okaże się to prawdą? Nie jestem do tego całkowicie przekonany, drwiłem ze słów osoby, która mi to doradziła. „To twój wybór, Jose – rzekła do mnie – zrobisz to, co podyktuje ci serce”. I zostawiła mnie samego w pokoju, z pustymi pergaminami, piórem i kałamarzem.

Wyszła dosłownie przed chwilą, a ja już skrobię do Ciebie te słowa.

Mario, moja ukochana, minęło wiele lat, odkąd odeszłaś ze świata żywych, ale pamięć o Tobie tkwi we mnie aż po dziś dzień. Wiesz, że jest już rok tysiąc osiemset czterdziesty drugi? Pewnie zastanawiałabyś się, jak to możliwe, skoro oboje pochodziliśmy z czternastego wieku. Musisz wiedzieć, że tego dnia, kiedy umarłaś, ja umarłem wraz z Tobą. Ty odeszłaś duszą i ciałem, ja jedynie duszą, bo moje martwe ciało wciąż chodziło po tej ziemi. Zostało przeklęte.

Mam nadzieję, że chociaż Ty odnalazłaś spokój w domu Pana. Wierzę, że tak jest. Że mieszkasz teraz w Niebie pośród łąk i kwiatów, i możesz podziwiać oblicze Boga. Jak wiesz, wychowałem się w katolickiej rodzinie, i pomimo tego, kim się stałem, wiara we Wszechmogącego nigdy we mnie nie umarła. Może nawet bardziej się wzmocniła? Skoro przekonałem się na własne oczy, że istnieje Piekło, to czy dla harmonii nie powinno istnieć Niebo? Jest Szatan, więc musi być Bóg, prawda?

Najmilsza, nigdy nie umiałem trzymać Ciebie w niepewności, dlatego zacznę w końcu mówić do rzeczy. Jestem potworem, Mario. Potworem, który błąka się po świecie przez wieczność w świetle nocy, ucieka przed ogniem i światłem słonecznym. Potworem, który nie zna nic innego, jak tylko pragnienie krwi.

Jestem wampirem.

Czy byłem zły na Agrypina, że stworzył mnie krwiopijcą? Z początku tak, ale wybaczyłem mu ten czyn, bo zrozumiałem, że postąpiłem źle, osądzając go, że zrobił to umyślnie. Do tej pory nie mogę pogodzić się z tym, że się go wyparłem i uciekłem od niego tamtej nocy. Nie dałem mu szanse na wyjaśnienia, miałem żal… ogromny żal, że nie mógł Ciebie uratować…  A Ty przecież już nie żyłaś, odeszłaś na zawsze…

Dotarło do mnie, że to JA powinienem prosić Agrypina o wybaczenie.

Po pięciu latach mrocznego jestestwa klęczałem w drzwiach jego domu i prosiłem mojego mentora o przebaczenie. Klęczałem, prosząc go o litość nade mną. Prosząc o schronienie i o ułaskawienie czynów jakich dokonałem.

I wiesz co zrobił? Nawet w najśmielszych snach nie spodziewałem się, że mógł coś takiego zrobić. Agrypin podszedł do mnie i rzekł z uśmiechem na ustach:

– Witaj w domu, Jose. Cieszę się, że w końcu odnalazłeś właściwą drogę.

Zmusił mnie do wstania z klęczek i, jak gdyby nigdy nic, przytulił mnie jak brata. W ogóle nie obchodziło go to, co uczyniłem – jakich złych słów użyłem przeciwko niemu, kiedy się od niego odwróciłem. Po prostu, ucieszył się, że jego dziecko nocy powróciło do domu. Zaskoczony byłem z takiego obrotu sprawy, bo to, co zrobiłem, było bardzo złe, nawet jak na wampira. Żądza krwi pochłonęła mną tak bardzo, że straciłem nad sobą całkowitą kontrolę, a rzeczywistość dla mnie nie istniała.

Dlatego jestem gotowy opowiedzieć Ci o tym wszystkim, Mario. O tym, co się ze mną działo, odkąd Ciebie utraciłem. Odkąd wyparłem się mojego mentora Agrypina i pozwoliłem, by pragnienie krwi w pełni mnie pochłonęła. Tak, jestem gotowy.

Twój ukochany, Jose.

~*~

Jose westchnął głęboko, kiedy zapisał ostatnie zdanie na pergaminie. Z ledwością powstrzymywał się od tego, żeby nie uroić łez. Pisząc ten list, nie poczuł żadnej ulgi na sercu. Wspomnienie o Marii spowodowało, że powrócił do czasów, kiedy był jeszcze człowiekiem; zobaczył piękną twarz ukochanej – jej rumiane policzki, lśniące niebieskie oczy, przypominające mu błękit oceanu, czarne włosy, które zazwyczaj zaplatała w gruby warkocz…

Jak na razie czuję całkowitą pustkę, Nairo – pomyślał. – Twoja rada rani moje serce.

Cierpliwości, Jose – usłyszał po chwili w swoich myślach cichy szept Nairy. – Do tego potrzeba czasu. Nie poddawaj się tak łatwo. 

Ponownie wziął głęboki oddech, po czym sięgnął po następny pergamin. Zamoczył pióro w atramencie, żeby pisać dalej.

Obyś się nie myliła.

__
 
 A pisałam, że nie żegnam się na zawsze z postaciami z mojego mini opowiadania: "Pod osłoną nocy"? Pisałam? :) Bohaterowie cały czas żyją we mnie, więc będę stopniowo pokazywała Wam moje pomysły ze "Wspomnień Wampirów" – w następnych miniaturach dowiecie się więcej o zakończonej wojnie z Charwichem.

 Kochani, mam nową pracę, przez co pracuje 8 godzin + dojazdy, dlatego częstotliwość dodawania notek będzie się chwiała. Na tym blogu będą się ukazywać w miarę regularnie, postaram się co dwa/trzy tygodnie jakiś post wrzucić, lecz na moich dwóch pozostałych blogach raczej nie spodziewajcie się szybko rozdziałów, za co przepraszam.

Zapraszam Was również do sondy – poszłam trochę w ślad blogowych koleżanek, bo i ja chciałabym wiedzieć, jaka jest aktywność na tym blogu :)