Wampir Mike: Przebudzenie

12 stycznia 2000r.

        Oddycham głęboko i z wielkim zapałem stawiam w moim notatniku kolejne wyrazy. Blask świecy pada na kartkę papieru i widzę, jak pióro z czarnym atramentem kreśli na nim litery. Jestem dumny z tego, że właśnie to robię, bo myślałem, że już nigdy tego nie doświadczę. Umiem czytać i pisać dzięki Sollynowi – i mogę teraz bezproblemowo spisać moje myśli własną ręką. Zresztą, to jego rada. Powiedział mi, że tym sposobem podszkolę się w pisaniu, że bazgroły, które tutaj kreślę, zamienią się później w czytelne pismo.

Żyję.

To słowo daje mi wiele sił. Odkąd zacząłem przemianę w hybrydę, nie pamiętałem nic oprócz piekielnego bólu w klatce piersiowej i braku tchu w gardle. Miałem wrażenie, że moje ciało rozrywało się na strzępy. Od momentu kiedy dowiedziałem się o swoim pochodzeniu, zew księżyca działał na mnie pobudzająco, ale nie sądziłem, że ta transmutacja będzie tak potwornie bolesna.

Doskonale pamiętam wydarzenia przed przemianą. Byłem pod ogromnym wrażeniem odwagi, jaka we mnie wstąpiła, by tylko stanąć sam na sam z Charwichem, pomimo tego, że księżyc nadal nie wynurzał się zza ciemnych chmur. Nie mogłem uwierzyć, że jeszcze przed prawdziwym starciem potrafiłem prawie dorównać Charwichowi.

Ale potem i tak mój mentor całkowicie mnie przechytrzył. Byłem coraz to słabszy i opadłem z sił na ziemię. Traciłem wiarę, że go pokonam, bo księżyc nie zdołał do tego czasu przecisnąć się przez złowieszcze chmury, żebym mógł spojrzeć na jego całkowite oblicze. Pamiętam, jak Aaron musiał zainterweniować – zaczął walczyć z własnym bratem. Tym sposobem pozwolił mi nabrać sił, i co najważniejsze, przemienić się. Krwawy księżyc w końcu wyłonił się zza chmur i w jednej sekundzie poczułem jego zew…

I od tamtej pory nie pamiętałem nic.

Obudziłem się dopiero po walce. Bolało mnie całe ciało – miałem wrażenie, jakby ktoś przejechał mnie czołgiem. Czułem się słaby, przez co z ledwością otworzyłem oczy.

Żyję, westchnąłem z ulgą, i nie myślałem już o tym, czy dałem radę pokonać Charwicha – oddychałem, to było dla mnie w tamtym momencie najważniejsze.

Pierwsze co zarejestrowałem po przebudzeniu to widok czuwającego nade mną Sollyna. Przeżył, kolejna ulga. Siedział na krześle obok łóżka, trzymając mnie za rękę. Uśmiechnąłem się lekko i powoli zacząłem poruszać palcami, by zwrócić na siebie uwagę.

– Mike – usłyszałem wdzięczy głos ukochanego.

Miałem gdzieś ból, chciałem poczuć go w swoich ramionach, więc przyciągnąłem partnera do siebie. Wtuliłem się w jego ciepłe ciało i od razu powróciły do mnie wspomnienia, kiedy ostatni raz zobaczyłem Sollyna przed przemianą. Chciał do mnie podejść, gdy leżałem bezwładny na ziemi, jednakże wampiry atakowały go z każdej strony i musiał skupić się na walce – walczył dzielnie, pozbywał się jednego za drugim, żeby tylko się do mnie dostać. Ale w tamtym momencie usłyszałem donośny głosy Agrypina: „Mike, spójrz na niebo! Księżyc!”…

Dlatego widok ukochanego żywego sprawiło, że nabrałem więcej sił. Trzymałem w uścisku mojego partnera, a potem, nie mogąc się powstrzymać, pocałowałem go w usta, stanowczo i namiętnie. Sollyn był nieco zaskoczony moim gestem, ale po chwili poddał się przyjemności również z wielkim zaangażowaniem jak ja.

Wkrótce jednak usłyszałem chrząknięcie. Odsunąłem się szybko od Sollyna, bo zdałem sobie sprawę, że w pokoju nie byliśmy sami. Po lewej stronie zauważyłem siedzących na krześle Yamara i Nairę. Wampirzyca z wielkim uśmiechem na ustach podeszła do łóżka i usiadła na jego skraju, biorąc mnie za rękę.

– Witaj wśród żywych – uśmiechnęła się pogodnie, ale zauważyłem, że za tym uśmiechem kryła się rozpacz, bo dostrzegłem w jej oczach smutek.

– Powiadomię resztę, że się obudziłeś – rzekł Yamar, po czym opuścił pomieszczenie.

– Powiedzcie, czy Charwich… – urwałem, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.

– Udało ci się, pokonałeś go, Mike – powiedział z lekkim uśmiechem Sollyn, lecz po chwili wyraz jego twarzy diametralnie się zmieniła i posmutniał. Zerkał niepewnie cały czas na Nairę.

– Co się dzieje? – zapytałem zaniepokojony. – Dlaczego jesteście tacy przygnębieni?

Naira i Sollyn spojrzeli na siebie niepewnie.

– Co się dzieje? Powiecie w końcu?! – rzekłem lekko podenerwowany. Po chwili zdałem sobie sprawę, że ktoś z naszych... nie przeżył.

– Musisz wiedzieć, że to nie twoja wina – powiedział stanowczo Sollyn.

– Skrzywdziłem kogoś – przeraziłem się. Na myśl o tym, że mogłem zabić naszych pod postacią hybrydy… przyprawiło mnie o dreszcz.

– Nie, spokojnie. – Anglik złapał mnie za rękę. – Aaron… on… starał się odciągnąć Charwicha, jak wiesz, ale… – urwał.

– Nie! To nie może być prawda! – potrząsnąłem głową z wielkim niedowierzaniem, gdyż wiedziałem, co chciał powiedzieć. Byłem bardzo niespokojny.

– To nie twoja wina, że Aaron nie żyje. To wina Chariwcha, to on go zabił, ale zemściłeś się i raz na zawsze pozbyłeś się tego sukinsyna!

Nie chciałem się kłócić z Sollynem, dopiero co się obudziłem. Jednakże świadomość, że Aaron poświęcił swoje życie po to, bym mógł przemienić się w hybrydę…

Moje myśli były niespokojne...

~*~

Mike przestał pisać, bo do pokoju wszedł Sollyn z książką w ręku. Anglik uśmiechnął się do niego pogodnie, kiedy zauważył go z piórem w dłoni.

– Poszedłem za twoją radą i zacząłem pisać – powiedział Węgier, wstając z krzesła. – Mógłbyś rzucić okiem na moje bazgroły?

Podsunął partnerowi dziennik. Sollyn wziął notatnik do ręki, ale zamiast go otworzyć położył z powrotem na biurko.

– To są twoje myśli, Mike. Nikt nie ma prawa do nich zaglądać oprócz ciebie.

– Ale jak się dowiem, czy moje pismo jest poprawne, skoro do nich nie zajrzysz? – spytał lekko zdezorientowany Węgier.

– Myślę, że… sam się zorientujesz w odpowiednim momencie. Zresztą, idzie ci coraz lepiej, więc moja opinia wcale nie jest potrzebna.

Mike uśmiechnął się pogodnie. Cieszył się, że jego ukochany był z niego dumny, dlatego pocałował go krótko w usta, wyrażając tym gestem dowód wdzięczności.

– Przyniosłem z biblioteki kolejną książkę dla ciebie – powiedział Sollyn, po czym wręczył mu tom. – Mam nadzieję, że ci się spodoba.

– Fiodor… Dostojewski... Zbrodnia i Kara – przeczytał. – Dość ciekawy tytuł. Idealna książka dla wampira.

Sollyn zaśmiał się.

– To rosyjska powieść z moich czasów – rzekł Anglik, kiedy opanował swój śmiech. – To jedna z moich ulubionych lektur. Pierwsza książka jaką kupiłem za swoje pierwsze zarobione pieniądze, miałem osiemnaście lat.

– O czym jest?

– Powieść jest o byłym studencie, który planuje zamordować i okraść starą lichwiarkę. Pisarz idealnie opisał psychologię głównego bohatera. Książka będzie dla ciebie wyzwaniem, bo jest napisana bardzo treściwie, ale myślę, że sobie poradzisz.

– Poczytamy razem? – zaproponował Mike, po czym ułożył się na łóżku.

– Z miłą chęcią. – Sollyn usiadł obok, obejmując go ramieniem.

Mike przysunął się bliżej partnera, opierając się plecami o jego pierś. Otworzył na pierwszym rozdziale i zaczął głośno czytać.

___

Mam nadzieję, że miniaturka się podobała. Jeśli były jakieś zgrzyty w tekście, to wybaczcie mi i Mikowi, pisaliśmy po długiej przerwie, w szczególności Mike;) Za wyłapane błędy, będziemy wdzięczni :)