Wampir Agrypin: "Bądź moim ja”

3 stycznia 2000r.

– Wzywałeś mnie?

Agrypin przerwał trening i spojrzał na Jose’a – stał przed nim wyprostowany, ręce miał splecione z tyłu, a jego twarz nie emanowała żadnymi emocjami. Jak zawsze, ubrany był jak wiktoriański dżentelmen, w długi, czarny surdut oraz w bordową, jedwabną kamizelkę – z kieszonki wystawał złoty łańcuszek kieszonkowego zegarka. Strój idealnie komponował się z jego ciemnymi włosami i oczami. Jose uwielbiał modę z dziewiętnastego wieku, więc nie zmieniał przyzwyczajeń od dwustu lat, pomimo tego, że mógł teraz włożyć na siebie wygodne dżinsy i luźny sweter.

W odróżnieniu od przyjaciela Agrypin podążał za trendem i zakładał ubrania ze współczesnych czasów. W tej chwili miał na sobie szary dres, który dobrze służył mu na treningach – czuł się swobodnie i lekko, przez co jego ciosy były bardzo płynne i szybkie. Człowiek nie mógł nic lepszego wymyślić, chwalił sobie strój. Choć niekiedy pragnął powrócić do swoich czasów, aby włożyć luźne białe szaty.

– Jose, musisz w końcu przestać zwracać się do mnie tak oficjalnie. Jestem twoim przyjacielem, nie królem – powiedział stanowczo Grek.

– Wybacz, ale obiecałem sobie, że będę się do ciebie zwracał z szacunkiem – rzekł z wielką powagą Hiszpan. – Tym bardziej teraz, skoro zająłeś miejsce Aarona.

Agrypin uśmiechnął się lekko. Stworzył wiele dzieci nocy, ale z nikogo nie był tak dumny jak z Jose’a. Żaden stworzony przez niego wampir nie wyrażał się wobec niego z godnością. Wielokrotnie prosił przyjaciela, żeby zmienił do niego nastawienie, ale wampir uważał, że nie był na to godzien. Hiszpan miał do siebie wielki żal, że wyrzekł się Greka tuż po przemianie i sam podążył w świat, pławiąc się we krwi niewinnych i służąc u boku Charwicha. Agrypin tolerował zachowanie przyjaciela przez bardzo długi czas, bo nie chciał go do niczego zmuszać, lecz musiało się to w końcu skończyć.

– Pomimo tego, chcę, żebyś zwracał się do mnie tak, jak Yamar zwraca się do ciebie – powiedział niemal błagalnym głosem Agrypin. – Proszę, zwracaj się do mnie naturalnie, jak do przyjaciela.

Jose spojrzał na mentora lekko zdezorientowany.

– Dobrze – odezwał się po krótkim czasie Hiszpan, ale Grek wyczuł w jego głosie zawahanie. Powiedział to słowo z wielkim trudem. – Postaram się.

– Masz się nie starać, tylko to zrobić, tym bardziej z powodu, dla którego poprosiłem cię, żebyś do mnie przyszedł.

– Jest jeszcze coś, co chcesz ze mną omówić? – zdziwił się Jose. – Myślałem, że wezw… znaczy się, chciałeś tylko porozmawiać o moim zachowaniu w stosunku do ciebie?

Agrypin pokręcił głową.

– Jak wiesz, Jose, zostałem liderem, dlatego muszę podjąć pewne decyzje, żeby rządzić wami godnie, tak jak robił to Aaron.

– Co zdecydowałeś?

– Wiesz, dlaczego Aaron był tak doskonałym dowódcą? – zapytał Agrypin Jose’a, który od razu potrząsnął głową. – Ponieważ miał mnie – rzekł zdecydowanie. – Nie chcę się w żaden sposób chwalić, tylko po prostu… nasze wspólne pomysły zawsze zapoczątkowywały dobrą drogę. Aaron nigdy nie podejmował samodzielnych decyzji bez konsultacji ze mną. Teraz przejąłem jego obowiązki, więc potrzebuje takiego mnie, żeby również dokonywać słuszne wybory. Dlatego tutaj jesteś – uśmiechnął się pogodnie. – Chcę, żebyś był moim ja, rozumiesz?

– Mam być twoim… zastępcą? – zapytał zdezorientowany Jose.

– Dokładnie – przytaknął Grek. – Bądź moim ja.

– Nie wiem, co powiedzieć… – zawahał się, Hiszpan był w totalnym szoku.

– Po prostu się zgódź – powiedział Agrypin, kładąc rękę na lewym ramieniu przyjaciela. – Ufam ci, jak nikomu innemu. Oczywiście, nie licząc Nairy – dodał z uśmiechem.

­– To będzie dla mnie wielki zaszczyt – rzekł radośnie Jose. – Zostanę tym... twoim ja.

– I to chciałem usłyszeć! Co powiesz teraz na mały sparing? – zapytał po chwili Grek.

– Przyjmuję wyzwanie, przyjacielu – uśmiechnął się Hiszpan, zdejmując frak i kamizelkę. Rzucił ubrania w kąt sali, podciągnął rękawy białej koszuli i przyjął pierwszą pozycję.

Zaczęli się pojedynkować, czerpiąc z każdego zadanego ciosu wiele satysfakcji, pomimo tego, że nie każdy chwyt trafiał w przeciwnika. Jednakże po piętnastu minutach musieli przerwać starcie, bo do sali treningowej wszedł Yamar. W jednej chwili Jose znalazł się na podłodze, leżał na plecach przygnieciony ciężarem Agrypina, który, gdyby był wrogiem, mógłby bez problemu wbić mu drewniany kołek w serce i pozbawić głowy.

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam…? – zawahał się Yamar, stojąc cały czas w progu, nie wiedząc, czy ma się wycofać, czy wejść do środka.

– Właśnie pozbawiłeś mnie głowy – rzekł z lekką irytacją w głosie Jose.

Hindus nie odezwał się, a jedynie posłał w stronę swojego mentora szeroki uśmiech.

– O co chodzi? – zapytał Agrypin, wstając z podłogi. Za jego śladem podążył Jose.

– Przepraszam, że wam przeszkodziłem w treningu, ale mam wspaniałe wieści – powiedział z uśmiechem Yamar. – Mike się obudził.

– To rzeczywiście bardzo dobra wieść. Jose – Grek spojrzał na przyjaciela – zwołaj proszę wszystkich do głównej sali, trzeba w końcu zrobić zebranie i ustalić pewne szczegóły.

– Jasna sprawa, już się robi.

– Pomogę ci, Jose – oznajmił Hindus, który podążył za Hiszpanem.

Agrypin został sam w pomieszczeniu. Zamknął oczy, kładąc ręce na biodrach, i westchnął głęboko. Czuł wielką ulgę, kiedy dowiedział się o przebudzeniu Mika. Musiał zrobić walne zgromadzenie, lecz nie dlatego, żeby oznajmić wszystkim, że Jose został jego zastępcą, ale przekonać Mika i Sollyna, aby zostali u nich na stałe. Dzieci Charwicha mieli nadzwyczajną moc – podczas treningu wykazali się niesamowitą siłą, uczyli się szybko i sprawnie, a czyny, jak dokonał Mike na polu bitwy, przechodziło samo za siebie. Przewyższali siłą nawet tak starożytne wampiry jak on czy Agron. Zresztą, nie wiedzieli też, czy podczas następnego krwawego księżyca Mike ponownie nie stanie się hybrydą, dlatego musiał mieć na niego oko – nie mógł pozwolić, by opuścił ich dom. Jako nowy dowódca czuł się w obowiązku, żeby przezwyciężyć pewne środki. Nie mógł zawieść Aarona.

Niespodziewanie po jego policzku popłynęła krwawa łza, a potem następna. Rzadko płakał, w zasadzie uświadomił sobie, że ostatnio uronił łzy w momencie, kiedy trzymał w ramionach swoją córkę… kiedy musiał oddać ją do obcych ludzi. I teraz, po tylu latach ponownie pozwolił sobie na odrobinę słabości – strata Aarona poruszyła go dogłębnie. Był nie tylko jego mentorem i władcą, lecz również ojcem, którego tak pragnął mieć. Biologiczny ojciec Agrypina był na tyle szalony, że chciał pozbawić go życia, ale dzięki Aaronowi mógł ponownie się narodzić i tym sposobem zyskał nowego rodziciela.

Nie zawiodę cię, Aaronie, pomyślał, dłońmi ocierając krwawe łzy z policzków. Obiecuję, że będę godnie cię zastępować. Będziesz ze mnie dumny… ojcze.

 ___ 

Bardzo lubię tę miniaturkę, więc mam nadzieję, że i Wam przypadła do gustu. Oczywiście będę też wdzięczna za wyłapanie błędów. I zapraszam do głosowania w ankiecie :)

I tak, zrobiłam nieco małą rewolucję przez weekend majowy w zakładce "Mini Opowiadania". Myślę, że teraz jest o wiele przejrzyście, trochę się napracowałam. Dlatego też musiałam zmienić szablon, bo poprzedni wykorzystałam do czegoś innego.