W pogoni za marzeniem: 03. Zacząć od nowa

– Co się z tobą stało, że postanowiłaś zerwać z jednym z najprzystojniejszych i najpopularniejszych chłopaków w szkole? – zdziwiła się Connie.

– A ja uważam, że w końcu postąpiła słusznie. Było mi aż żal patrzeć, jak…

–  Jak ty możesz tak mówić, Lydio! Chociaż raz powinnaś…

Amelia obserwowała dyskusje dziewczyn ze stoickim spokojem, uśmiechając się lekko pod nosem. Spodziewała się takiej reakcji przyjaciółek, obie miały inne zdanie co do jej związku z Lawrencem, więc jedna przekrzykiwała drugą.

Musiała jednak przyznać rację Lydii. Jej trzeźwe myślenie zwyciężyło, bo ona jako jedyna widziała, że związek Amelii z Lawrencem nigdy się nie uda. Bletchley często lekceważyła słowa przyjaciółki, z tego względu, że ta mądrość Lydii słynęła z mówienia wszystkim dookoła całkowitą prawdę – nie hamowała się przed niczym. A co za tym szło? Prawdomówność, a raczej złośliwość dziewczyny nikomu się nie podobała i przez to uważano pannę Serrano za jędzę.

Była na w pół latynoską, więc wielki temperament, jak i też wygląd odziedziczyła po swojej matce Hiszpance. Przez jej oliwkową cerę czy też bujne czarne włosy, które zazwyczaj zaplatała w gruby warkocz, chłopcy nie potrafili oderwać od niej wzroku. Miała wielu zalotników, ale tak zwanych cichych adoratorów, ponieważ bali się nawiązać z czarownicą bliższą relację – ze względu na jej wredny charakter. Choć sama Lydia powtarzała na okrągło, że nie w jej głowie romansowanie, wolała skupiać się na sobie, co wychodziło dziewczynie perfekcyjnie. Dlatego chłopcy woleli z ukrycia wzdychać do Serrano, niż narazić się na jej złowrogie spojrzenia.

Natomiast Connie była inna. Przebojowa, pełna energii nastolatka, która potrafiła swoim wyglądem oszołomić każdego chłopaka w szkole. Miała niebieskie oczy, cerę jak u porcelanowej lalki, długie blond włosy aż do pasa, do tego wysoka i zgrabna – typ idealny. W przeciwieństwie do Lydii, Murphy otwarcie flirtowała z zalotnikami, którzy całkowicie poddawali się urokowi Connie. Dziewczyna nigdy nie była w długoletnim związku jak Amelia, traktowała chłopaków jak ulotny sen – byli, i nagle znikali, pojawiali się następni.

– Dziewczyny, przestańcie! – uciszyła przyjaciółki Amelia. Dziewczyny zamilkły i spojrzały na nią zdezorientowane. – Dziękuję, że się tak angażujecie w tę sprawę, ale tutaj już nie ma niczego dyskutować. Zerwałam z Lawrencem, to koniec – powiedziała stanowczo. – Lydia miała rację…

– Ale…

– Nie ma żadnego ale, Connie, to już postanowione – przerwała jej stanowczo. Murphy westchnęła zrezygnowana, natomiast Lydia cały czas się uśmiechała. – Jeżeli jesteś nim zainteresowana, to śmiało, masz zielone światło.

– Przecież wiesz, że nie podbieramy sobie chłopaków, nawet byłych – rzekła stanowczo. – Takie jest prawo przyjaciółek.

Amelia uśmiechnęła się do niej pogodnie. Wiedziała doskonale, że Connie nigdy by się nie odważyła poderwać Dave’a, lecz mimo wszystko i tak nie miałaby nic przeciwko. Uświadomiła sobie, że zauroczenie do chłopaka minęło wraz ze słowami: Lawrence, musimy się rozstać. O dziwo, Ślizgon przyjął to ze spokojem, ponieważ on również chciał zakończyć ich związek – czuł dokładnie to samo co ona. Amelia odetchnęła z ulgą, że znajomość z chłopakiem nie skończyła się kłótnią czy też niepotrzebnymi żalami w stosunku do siebie. Zachowali prostolinijność i postanowili, że zostaną przyjaciółmi.

–  Mam jeszcze nowinę – odezwała się Amelia, by zmienić całkowicie temat rozmowy. – Pamiętacie tę bójkę na boisku, jak Lawrence rzucił się na Pottera?

– Takiego wydarzenia się nie zapomina, moja droga – uśmiechnęła się Lydia. – Słyszałam, że Lawrence dostał dwumiesięczny szlaban u profesor Han.

– Dokładnie – przytaknęła Amy. – A wiecie jaką karę otrzymał Potter od profesora Longbottoma? – Dziewczyny potrząsnęły głową, i żeby nie trzymać ich w niepewności, oznajmiła: – Będzie pomagał nam w przygotowaniach na bal.

– Żartujesz sobie?! James Potter ma nam pomagać?! Przecież on nam to wszystko zepsuje, więc jak ty możesz się z tego cieszyć?! – zadawała pytania na jednym wydechu Connie.

– Tylko niech spróbuje coś schrzanić – uśmiechnęła się cwanie. – Tak się składa, że będę miała nad nim nadzór.

– Super! – zawołała radośnie Lydia. – Kontrola nad Potterem. Już nie mogę się doczekać!

– Nie może też używać magii – dodała jeszcze Amelia. – Mam mu zabierać różdżkę tuż przed wejściem do sali. A jeśli nie będzie się mnie słuchał, mam to zgłosić i wtedy profesor Longbottom da mu całoroczny zakaz latania na miotle.

– To może zgłoś jakoś… no nie wiem… po trzech dniach jego złe zachowanie. Wtedy Potter wyleci z drużyny i może Slytherin w końcu wygra z Gryffindorem – zaproponowała Lydia.

– Nic z tego – zaprzeczyła. – Będę grała uczciwie.

– Ach, Amy, ty i te twoje zasady, oszaleć można!

 – To już nieuniknione, Lydio – rzekła zdecydowanie. – Zresztą, do końca roku i tak nie wiele pozostało, a James nie jest głównym problemem w quidditchu. Byłaby inna rozmowa, gdyby chodziło o jego brata Albusa, to on jest szukającym. Dlatego niech sobie Potter polata – zaśmiała się. – Ze mną nie będzie miał tak łatwo. Będzie się słuchał, zobaczycie.

Mam nadzieję, westchnęła z lekkim przerażeniem.

___

 Dzisiaj rocznica bloga, dlatego postanowiłam opublikować kolejną część krótkiego opowiadania o Amelii i Jamesie. Dziękuję czytelnikom, którzy czytają i komentują – nawet nie macie pojęcia, jak Wasze opinie mnie motywują.