Kiedy Wzejdzie Słońce 13. Isabelle Town: Dylemat

Isabelle nie potrafiła zasnąć przy zgaszonym świetle, dlatego zawsze wyczarowywała sobie jasne płomyki tuż przed tym, jak kładła się do łóżka. Sprawiały, że czuła się przy nich całkowicie rozluźniona – a co najważniejsze – mogła dzięki nim bezproblemowo zasnąć.

Kłopoty ze zasypianiem u dziewczyny pojawił się w momencie, kiedy straciła matkę. Bała się zamykać oczy, bowiem gdy tylko to robiła, przed jej oczami pojawiał się obraz martwej sylwetki Iris Town oraz widok pustych, ciemnych tęczówek czarnoksiężnika, który pozbawił jej życia. Isabelle od razu budziła się z krzykiem, mając wrażenie, jakby morderca był w tym samym pokoju i czekał, by dziewczyna spojrzała mu prosto w oczy, zanim on nie pośle w jej stronę śmiercionośnego zaklęcia.

I wtedy z pomocą przyszła ciotka Miranda – to ona każdej nocy przy łóżku siostrzenicy wyczarowywała płomyki, żeby Isabelle mogła się uspokoić. Gdy Town posiadała już własną różdżkę, nauczyła się od czarownicy zaklęcia i, będąc w Hogwarcie, sama mogła je rzucać. Isabelle bardzo wiele zawdzięczała matce Davida. Nie dość, że czarownica przygarnęła ją pod swój dach po zniknięciu ojca, to także dzięki niej Town przetrwała trudne chwile tuż po śmierci matki – co uczyniła tym gestem z jasnymi płomykami. Pomimo że sny nie znikały, dzięki tej niezwykłej magii ciotki Mirandy mogła spokojnie oddawać się w ręce Morfeusza, nie budząc się cały czas z krzykiem.

Niestety tym razem płomyki nie pomagały.

Powód? Albus Potter. Spotkanie go wczoraj na Wieży Astronomicznej spowodowało, że Isabelle spędziła tam więcej czasu, niż zaplanowała. Nie spodziewałaby się, że może z chłopakiem przeżyć tak miły wieczór. I to w dodatku uświadamiając sobie, ile Potter dla niej znaczył. A nie mogła zasnąć, bo cały czas przed oczami widziała obraz zielonych oczu Albusa, które świdrowały ją z góry na dół. Niemal czuła na swojej skórze ciepło jego dłoni, kiedy odległość pomiędzy nimi była tak niewielka, że o mały włos nie doszłoby do pocałunku, którego – na Merlina! – chciała doświadczyć. Jednak strach zawładnął nią wtedy tak bardzo, że się cofnęła.

Isabelle kręciła się z jednego boku na drugi, gdzie sen zmógł ją dopiero o drugiej w nocy, i dlatego następnego dnia wstała dziesięć po dziewiątej. Rzadko zdarzało się, żeby budziła się tak późno w sobotę. A nie ukrywała tego, że była rannym ptaszkiem – nie potrafiła spać dłużej niż do ósmej.

Kiedy odsunęła kotary, odruchowo spojrzała w prawo. Zobaczyła Liv Chambers i Kirę Brooks, które spały twardo na łóżku tej pierwszej. Dziewczyny, rozwalone na całym łóżku, miały na sobie codzienne ubrania – Isabelle zaśmiała się w duchu, widząc z rana taki obrazek. Nawet nie wiedziała, która to która. Obie były blondynkami, a spały na brzuchach, więc włosy przysłoniły ich twarze. Wczoraj Lawrence Dave i Simon Zabini zorganizowali imprezę w pokoju wspólnym Ślizgonów, więc Town domyślała się tylko, że musiały wrócić do dormitorium nad ranem.

W końcu nie działo się to pierwszy raz.

Liv i Kira były niemal nierozłączne. W ławce siedziały razem, jak i na imprezy chodziły razem – a gdy jedna nie miała ochoty na tańce, druga też nie szła. Dlatego uczniowie uważali Chambers i Brooks za siostry, bo nie tylko z wyglądu były do siebie podobne, z zachowania również. Obie zawsze w centrum uwagi, a gdy ktoś chciał rozsiać jakąś plotkę, te dwie Gryfonki idealnie nadawały się do puszczenia takiej informacji. No bo niby skąd Isabelle dowiedziała się, że James Potter próbował poderwać Samanthę Whitmore, która jako jedyna dała mu kosza? Albo że Evelyn Bings i Scorpius Malfoy podobno po zakończeniu edukacji w Hogwarcie mieli się pobrać? Liv i Kiry nie obchodziło to, czy ta wiadomość była prawdziwa czy nie – nie znały skrupułów, a przez takie zachowanie nie raz raniły swoimi plotkowaniem czyjeś uczucia.

Isabelle nie tolerowała takiego postępowania, przez co trzymała się z daleka od ich złośliwych plotek. Co nie było łatwe, zważywszy na to, że musiała dzielić z nimi dormitorium.

Przetarła oczy i spojrzała na łóżko naprzeciwko. Siedziała na nim Rose, ubrana już w dżinsy i czerwoną bluzkę.

­– Dzień dobry, Rose – przywitała się.

Weasley lekko się wzdrygnęła, gdy usłyszała jej głos. Isabelle zdążyła zauważyć, jak Rose przetarła dłonią policzki, podciągając nosem. Town zaniepokoiła się stanem przyjaciółki, bo wszystko wskazywało na to, że płakała.

– Cześć, Isabelle – rzekła drżącym głosem Weasley. – Jak spałaś?

– Dobrze – skłamała. Na chwilę obecną Town nie chciała obarczać przyjaciółki swoimi rozterkami, skoro ta była smutna. Kogo teraz obchodziły jej problemy sercowe?

Isabelle nie mogła zlekceważyć złego samopoczucia przyjaciółki. Domyśliła się, że za tym stoi nie kto inny, jak Scorpius Malfoy. Do tej pory Weasley dawała sobie radę, nie przejmowała się docinkami chłopaka, ale nigdy jeszcze przez niego nie płakała. Musiało się wydarzyć coś naprawdę niedobrego, skoro Rose tak niespodziewanie z rana wylewała łzy.

A może płakała już wczoraj, a ja tego nie zauważyłam? – pomyślała smutno Isabelle, przyglądając się Rose uważnie.

Town uświadomiła sobie nagle, że nie była dobrą przyjaciółką, skoro nie potrafiła dostrzec wcześniej złego samopoczucia Rose. Musiała w końcu zmienić nastawienie, bo nie mogła pozwolić, żeby jej przyjaciółka płakała przez chłopaka. Isabelle między innymi dlatego tak uparcie skrywała swoje uczucia wobec płci przeciwnej – żeby nie zostać przez nią zraniona.

–  Rosie, co się stało? – powiedziała zmartwiona, wstając i siadając na jej łóżku. Wzięła przyjaciółkę za rękę, na co Weasley spojrzała na nią zaskoczona.

–  To nic, Izzie – potrząsnęła głową.

– Przecież widzę, że coś się dzieje. – Town nie dawała za wygraną. – Policzki masz napuchnięte, trzęsiesz się. Nie potrzeba tutaj zdolności Albusa, by się zorientować, że płakałaś. To przez Scorpiusa, prawda? – zapytała, kiedy Rose wciąż uparcie milczała.

– Nie chcę cię obarczać moimi problemami.

– Posłuchaj, może i nie znam się na sprawach sercowych, ale… zawsze mogę cię wysłuchać – rzekła dobitnie Isabelle.

– Dziękuję, Izzie, to miło z twojej strony – uśmiechnęła się lekko Weasley, a po krótkiej chwili milczenia powiedziała: – Tak, masz rację, to przez Scorpiusa. Ale, jeśli pozwolisz, opowiem ci o tym innym razem. Jestem trochę głodna, no i w każdej chwili mogą się obudzić Liv i Kira. – Rose spojrzała na ich współlokatorki i zaśmiała się, na co Town wygięła kąciki ust do góry.

– Jasna sprawa, porozmawiamy później – powiedziała pogodnie Isabelle, po czym wstała z łóżka. – Pójdę wziąć prysznic. Poczekasz na mnie ze śniadaniem? – spytała przyjaciółkę, na co Weasley kiwnęła głową.

– Izzie… – zawahała się Rose, kiedy Town miała zamiar pójść do łazienki. – Wiesz, że to działa w dwie strony. Jeżeli będziesz miała jakieś pytania co do… no wiesz…

– Nie wiem – odparła zdezorientowana.

– Albo już nic… zapomnij – wybełkotała  Weasley, wstając z łóżka, po czym odruchowo zaczęła głaskać swoje rude włosy. Wzięła do ręki książkę, którą miała na posłaniu, i spojrzała na Town z uśmiechem. – Poczytam w pokoju wspólnym.

Isabelle z osłupieniem spoglądała na wychodzącą z dormitorium Rose. Wciąż nie rozumiała, o co jej mogło chodzić. Dlaczego zachowywała się tak tajemniczo? 

Dopiero kiedy ciepła woda spłynęła po jej nagiej skórze, dotarło do niej, co Weasley chciała przez to powiedzieć. Uśmiechnęła się na myśl, że i ona mogła zwrócić się do dziewczyny, gdyby miała problemy sercowe. Choć nie wiedziała, czy odważyłaby się mówić przy niej o Albusie – w końcu to jej kuzyn.

A może Rose domyśla się, co czuję do Pottera?

~*~

Godzinę później Isabelle i Rose poszły do Wielkiej Sali na śniadanie. Town zauważyła, że w pomieszczeniu było mało osób, pomimo tego, że wskazówki zegara wskazywały już za kwadrans jedenasta. Powodem małego tłumu zapewne była wczorajsza impreza, którą wszyscy teraz odsypiali.

Uczniowie ze Slytherinu i Gryffindoru, jak wiadomo, nie darzyli się szczególną sympatią, więc przy stoliku Domu Lwa znajdowało się najwięcej uczniów. Dziewczyny rozglądały się za Albusem i Davidem; ledwo co znalazły ich na końcu sali, tuż obok stołu nauczycielskiego. Chłopaki rozmawiali o czymś zawzięcie, przeglądając Proroka Codziennego, jednocześnie jedząc kanapki z szynką i serem.

Isabelle na moment zabrakło powietrza, gdy spojrzała ponownie w zielone tęczówki Pottera. Weź się w garść, upomniała się w myślach. Albus uśmiechnął się do niej pogodnie, przez co lekko się speszyła – ale mimo to odwzajemniła gest chłopaka.

– Cześć, dziewczyny – zwrócił się do nich David, kiedy usiadły naprzeciwko nich.

Isabelle zauważyła, że Albus również czuł się nieswojo w jej obecności, bo na jego policzkach pojawiły się lekkie rumieńce oraz głośno przełknął ślinę. Speszył się, kiedy spojrzał w jej orzechowe tęczówki. Dziewczyna zaczęła się więc zastanawiać, czy aby chłopak również poczuł do niej to, co ona do niego? W tym momencie żałowała, że nie potrafiła zobaczyć w myślach Gryfona, jakie uczucie skrywał do Isabelle. Czy uważał ją nadal za swoją przyjaciółkę? A może jednak poczuł coś głębszego? Town przyznała, że ta sytuacja całkowicie wytrącała ją z równowagi. Dlaczego akurat musiało się to przytrafić właśnie mnie? I dlaczego miłość musi być taka skomplikowana?

 – Słuchajcie, opuszczam was – wyrwał ją z rozmyśleń głos Albusa. Chłopak odwrócił od niej wzrok, spuszczając głowę w dół, po czym wstał z miejsca. – Widzimy się później – powiedział Gryfon i pospiesznym krokiem opuścił Wielką Salę.

– A temu dokąd tak śpieszno? – zapytała zdezorientowana Rose. – Zaczyna mnie to niepokoić, gdzie to też mój kochany kuzyn tak znika.

– Pewnie ma swoje powody – oznajmił spokojnie David. – Jeśli będzie chciał rozmawiać, to nam o tym powie.

– Jakoś nie chce mi się wierzyć, że tak spokojnie o tym mówisz – rzekła dociekliwie Weasley. – Może ty coś wiesz i dlatego tak się zachowujesz, co?

– A może nie jestem aż tak dociekliwy jak ty? – zripostował się. – Szanuję prywatność przyjaciela.

– Jasne – bąknęła. – Izzie, chyba mamy prawo wiedzieć, gdzie chodzi Albus?

Rose i David spoglądali na nią uważnie, szukając u niej wsparcia. Isabelle, milcząc, patrzyła na nich lekko zdezorientowana. Za bardzo nie wiedziała, kogo powinna wesprzeć, bo tak jak Weasley chciała wiedzieć, dokąd udawał się Albus w sobotnie poranki – a w tym roku zauważyła, że znikał na znacznie więcej godzin – ale Sandlerowi również przyznawała rację. Trzeba uszanować prywatność Pottera. Co jak co, ale Isabelle doskonale to rozumiała. Dziewczyna również nie pozwalała niektórym za bardzo wchodzić z butami do jej życia. Szczelnie zbudowała wokół siebie mur, zamykając swoje serce na klucz.

Koniec końców Isabelle nic nie odpowiedziała, a jedynie wzruszyła ramionami. Nałożyła na talerz dwie duże łyżki jajecznicy i zaczęła jeść. Rose i David – lekko zawiedzeni, że nie wyraziła swojej opinii na ten temat – również podążyli za jej śladem. A co niby miała im powiedzieć, skoro sama była w tym wszystkim zagubiona?

Gdyby tylko wiedzieli, jakie dylematy teraz przechodzę…

___

 I tak, jestem w końcu z nowym rozdziałem opowiadania "Kiedy Wzejdzie Słońce". Przepraszam, ale musiałam nieco przemyśleć sprawę, jeśli mam dokończyć to opowiadanie, choć nie gwarantuje, że mi się to uda. Nie ukrywam, że Wasze komentarze dodatkowo mnie zmobilizują, dlatego proszę o pozostawienie sobie śladu. A w ramach tego, że tak to zaniedbałam, a też mam już ustalone to wszystko z betą, postanowiłam ukazać jeszcze dla Was trzy rozdziały. Dopiero po nowym roku przejdę do innych opowiadań.

A już w następnym rozdziale dowiemy się, gdzie znika nasz kochany Albus. Przekonamy się, co on czuję do Isabelle. 

Beta: Condawiramus :* 

Edit 05.11.16: Kochani, mam urlop i wyjeżdżam dziś na wieś do taty, więc mnie nie będzie przez tydzień. Gdyby pojawiło się coś od Was w tym czasie, nadrobię zaległości po 14 listopada.