Kiedy Wzejdzie Słońce 16. James Potter: Złośliwość

James stał nieruchomo, trzymając ręce w kieszeniach spodni. Wiedział, że był obserwowany, ale on dostrzegał tylko Amelię. Przyglądał się Ślizgonce z wielkim uśmiechem, pokazując jej śnieżnobiałe zęby. Ona spoglądała na niego mocno zdezorientowana – spodziewała się, że jego nazwisko na liście było kolejnym jego kawałem. Co prawda sam pragnął oznajmić dziewczynie, że to żart, ale zapisał się do kółka nie bez powodu. Jeśli miał dostać się do Harpii z Holyhead, musiał poprawić oceny i wstąpić przynajmniej na jedne pozalekcyjne zajęcia – i tak oto tutaj zawitał.

Kiedy zauważył Rose i Isabelle, które siedziały tuż obok Evelyn Bings, uśmiechnął się i pomachał do nich żwawo. Zauważył, że dziewczyny też były zdumione, ale to akurat Pottera nie dziwiło – on sam do końca nie mógł uwierzyć, że przekroczył próg tej klasy. Na szczęście obok jego kuzynki znajdowało się wolne krzesło, więc usiadł tam, kładąc torbę na ziemi, po czym spojrzał ponownie na Amelię, która cały czas patrzyła na Gryfona lekko zdezorientowana.

– Możesz nam wyjaśnić, co tutaj robisz? – zadała mu pytanie Rose, uprzedzając tym Blatchley, która najwyraźniej nie mogła z siebie wydusić żadnego słowa.

– Cóż, drogie panie… i panowie – dodał szybko James, zauważając, że oprócz niego znajdowało się tutaj jeszcze trzech chłopaków. – Jestem w siódmej klasie i muszę uzyskać z owutemów co najmniej trzy oceny zadowalające oraz dwa powyżej oczekiwań, żeby dostać się do Harpii z Holyhead. A dodatkowo, nie licząc tego, że jestem w szkolnej drużynie quidditcha, zaliczyć jeszcze jedne pozalekcyjne zajęcia. Cóż… jakoś nie palę się do szkolnych rozgrywek szachowych, a tym bardziej nie będę zajmował się sadzeniem roślin na kółku zielarstwa u profesora Longbottoma, więc… Oto jestem! – Uśmiechnął się szeroko w stronę redaktorki naczelnej.

– Wiedz, Potter, że to, co tutaj robimy, jest dla nas bardzo ważne – powiedziała do Jamesa stanowczym głosem Amelia. – Nie zajmujemy się tylko pisaniem do gazetki, chodzi również o dobrą organizację naszej szkoły.

Gryfon obserwował Ślizgonkę badawczo. Zauważył, że bardzo poważnie traktowała funkcję, jaką powierzyła jej dyrektorka. Amelia wykazywała się precyzją i dobrą organizacją – była Prefekt Naczelną, prowadziła gazetkę szkolną, udzielała korepetycji; wszystkie stanowiska na samym szczycie, i niemal powielające się ze sobą. Potter teraz uświadomił sobie, dlaczego ją zatkało, gdy zobaczyła go w tej klasie. Blatchley nie chciała, aby on stroił sobie żarty z tego, co tutaj robili.

Widząc, że nadal oczekiwała jego odpowiedzi, James uśmiechnął się szeroko do Amelii i powiedział:

– Spokojnie, kochana, nie będę wam niczego utrudniał, będę siedzieć cicho jak mysz pod miotłą – zapewnił dziewczynę. – A jeśli chcesz, mogę napisać jakieś ciekawostki sportowe… albo pomóc wam w przygotowaniach na Noc Duchów – dodał, kiedy zauważył na tablicy gwóźdź programu dzisiejszego spotkania.

Po chwili Amelia przytaknęła, po czym przeszła do następnego punktu. James uznał, że jego argumenty mogły ją po części przekonać. Przypuszczał, że dziewczyna uwierzy mu dopiero wtedy, kiedy słowa Pottera wejdą w czyn. Blatchley kontynuowała zebranie i namawiała zgromadzonych, by przekonali jeszcze innych do zapisania się do kółka. Wraz z sześcioma nowymi uczniami członkostwo liczyło sobie teraz trzynaście osób, ale Amy liczyła, że będzie ich więcej, ponieważ w tym roku niektórzy kończyli szkołę – w tym sama Blatchley.

Potem Amelia przeszła do punktu trzeciego, oczekując od każdego pomysłu na pierwsze wydanie gazetki w tym roku szkolnym. Po wszelkich dyskusjach Blatchley przyjęła parę propozycji w tym, o dziwo, także pomysł Jamesa, aby napisał ciekawostkę o quidditchu. Zapewne chciała tym sposobem sprawdzić możliwości chłopaka – czy w ogóle nadawał się na redaktora gazetki. Potter pragnął jednak udowodnić Ślizgonce, że nie tylko w sporcie był dobry. James miał wiele ukrytych zalet, chociaż publicznie tego nie pokazywał. U niego quidditch od zawsze znajdował się na pierwszym miejscu.

James miał też nadzieję, że Blatchley umówi się z nim na randkę. Zwykle nie umawiał się ze Ślizgonkami, bo robiły wokół siebie wielkie zamieszanie, ale przeczuwał, że tym razem będzie inaczej. Amelia wydawała się być zupełnie inna, biło od niej bardzo pozytywną energią, a w dodatku była naprawdę piękną dziewczyną – złote włosy do pasa, miodowe oczy, pełne usta, zgrabny nos… Czego chcieć więcej?

Po chwili Bletchley przeszła do czwartego punktu: Noc Duchów.

– Słuchajcie, oczekuję, że w tym roku to wydarzenie będzie się różniło od poprzednich, bo mam już powoli dość słuchania co roku tych samych opowiadań duchów. Rozmawiałam z dyrektorką i przekonałam ją, że możemy zrobić coś innego… Coś, co przekona większość uczniów do świętowania tego dnia, a nie tylko objadania się i rzucania w duchy dyniowymi pasztecikami – rzekła Amelia, spoglądając ukradkiem na Jamesa.

Gryfon uśmiechnął się, bo rzeczywiście rok temu tak się nudził z Fredem i Hugonem tamtego wieczora, że postanowili nieco rozkręcić imprezę. Dostali wtedy od profesora Longbottoma dwutygodniowy szlaban i musieli posprzątać zakurzone klasy. James czasami tęsknił za czasami, kiedy notorycznie wywijał kawały, ale teraz był w ostatniej klasie – musiał skupić się na nauce i przyszłości związanej z karierą sportowca.

– Jakieś pomysły? – zapytała Amelia.

Na moment w pomieszczaniu zapadła cisza.

Po chwili James zauważył, jak Isabelle nieśmiało podnosi rękę. Amelia uśmiechnęła się i już chciała powiedzieć dziewczynie, żeby zabrała głos, lecz usłyszeli głośne prychnięcie Sharon.

– Och, już jesteśmy ciekawi, co też ta córka mugola ma nam interesującego do zaproponowania – zadrwiła Avery, a jej przyjaciółki zaśmiały się. Sharon patrzyła kąśliwie na Town, która na wzmiankę dziewczyny ani drgnęła.

– Zamknij się, Avery! – krzyknęła Evelyn. Potter aż podskoczył do góry na krześle, kiedy usłyszał donośny głos dziewczyny. Była naprawdę wkurzona. – Potrafisz tylko ze wszystkich szydzić, a sama nawet nie masz pomysłu, więc… bądź tak łaskawa i wysłuchaj w ciszy co ma dopowiedzenia Izzy!

– A jak nie, to co mi zrobisz?! Nie ty tu rządzisz, Bings!

– Może i Evelyn nie rządzi, ale ma zupełną rację, Avery! – wtrąciła się do dyskusji Amelia. – Z racji tego, że ja tu dowodzę, masz się zamknąć i słuchać! – powiedziała stanowczo.

– Nie będziesz mi mówiła, co mam robić, Blatchley, a już z pewnością nie będę wysłuchiwała głupich pomysłów tej, pożal się Merlinie, pół czarownicy! – rzekła kąśliwie Sharon.

Tym razem Isabelle lekko się spięła, bo James zauważył na twarzy dziewczyny smutek. Rose szybko złapała przyjaciółkę za rękę, aby dodać jej otuchy. Pottera na moment zatkało, bo nie spodziewał się, że będzie świadkiem tak złośliwych docinek ze strony Avery. Owszem, Ślizgonka słynęła z cynizmu, ale… żeby aż tak?!

W zasadzie miał się nie wychylać, ale nie zamierzał tego tak zostawiać. Co jak co, ale nikt nie będzie przezywał jego przyszłej szwagierki!

– Wiesz co, mam cię naprawdę dość, Avery! – Podniosła głos o ton wyżej Amelia, nim James zdołał cokolwiek powiedzieć. – Przez cały czas widzę, jak kręcisz oczami, gdy tylko padnie jakieś słowo w tej klasie. Lekceważysz wszystko, co tutaj robimy, i jeszcze masz czelność obrażać naszą koleżankę?! Zapisałaś się tu pewnie tylko dlatego, żeby uzyskać dodatkowe punkty, ponieważ chcesz dostać posadę w Ministerstwie Magii, prawda? Najwidoczniej twój ojciec nic nie mógł zrobić dla swojej córeczki, bo, powiedzmy sobie szczerze, kto normalny poważnie brałby słowa śmierciożercy?!

Amelia musiała uderzyć w czuły punkt dziewczyny, bo Avery zamurowało. Sharon spoglądała na nią pogardliwie, ale Bletchley się tym nie przejmowała i dalej kontynuowała swoją wypowiedź:­

– Powinnaś się choć trochę starać, że ci zależy, Avery. Spójrz na Pottera – powiedziała Amelia, wskazując na niego ręką. James nagle stał się w centrum uwagi, dlatego uśmiechnął się lekko do zgromadzonych, gdy zaczęli intensywnie się w niego wpatrywać. – On również został zmuszony, by tutaj być, ale przynajmniej siedzi cicho i nie odzywa się niepotrzebnie. Nawet zaproponował, że coś napisze do szkolnej gazetki, a ty… Jesteśmy już tu godzinę, a nie przedstawiłaś mi żadnych pomysłów. I jeżeli jeszcze raz odezwiesz się złośliwie do Isabelle albo nie zaproponujesz nam coś konkretnego, wylecisz stąd razem ze swoimi koleżankami i dyrektorka z pewnością ci nie pomoże! To tyle w tym temacie!

W sali zapanowała cisza. Sharon była zdenerwowana, z pewnością wściekała się na siebie, że nie miała jak zripostować Blatchley. James patrzył z wielkim podziwem na Amelię, coraz bardziej mu się podobała. Zaproszę ją na randkę, to nie ulega wątpliwości, pomyślał zadowolony.

– Isabelle, zdaje się, że miałaś jakiś pomysł, więc słuchamy twojej propozycji – powiedziała tym razem spokojnie Amelia.

Przez chwilę Town milczała, co Pottera wcale nie zdziwiło. Pewnie obawiała się, że znów zostanie przez Avery obrażona, gdy zacznie przedstawiać swój pomysł, mimo interwencji Amelii. James wpadł nagle na pewien pomysł, jak zachęcić dziewczynę do mówienia. Wziął ze stołu pusty pergamin oraz pióro i napisał szybko słowa: Nie przejmuj się, Izzie. Jeśli znów coś chlapnie, postaram się, by życie Avery zamieniło się w piekło, daję słowo. Posunął kartkę Isabelle, która, kiedy tylko przeczytała od chłopaka wiadomość, uśmiechnęła się lekko w jego stronę, po czym westchnęła głęboko i zaczęła mówić.

Przez całą wypowiedź Town Sharon nie odezwała się ani słowem, choć Potter zauważył, jak od czasu do czasu wywracała oczami. James miał ochotę rzucić na nią jakieś zaklęcie, ale obiecał, że będzie grzeczny i nie wywinie żadnego numeru. Choć w jego głowie pojawiły się już chyba ze sto sposobów, jak sprawić, by życie Sharon stało się koszmarem.

Pomysł Isabelle przeszedł większością głosów. Potter cieszył się, że będzie mógł pomóc w przygotowaniach na Noc Duchów i że nie będzie bezużyteczny.

Po spotkaniu James postanowił zaprosić Amelię na randkę. Podszedł do dziewczyny, gdy tylko członkowie kółka opuścili pomieszczenie.

– To, co zrobiłaś dla Isabelle, było naprawdę szlachetne z twojej strony – powiedział James, na co Blatchley uniosła głowę znad pergaminów, lekko się wzdrygając. Zapewne nie spodziewała się, że ktoś jeszcze znajdował się w klasie.

– Zrobiłam to, co musiałam – rzekła z uśmiechem Amelia. – Ale ty także pomogłeś Izzie. Co jej napisałeś na pergaminie? – zapytała zaciekawiona.

– Napisałem, że jeśli Avery znów powie coś złośliwego, zamienię jej życie w piekło.

– Też bym chciała – uśmiechnęła się. – Tak bardzo nie chcę jej w kółku, ale nie mam na to wpływu, skoro samodzielnie się zapisała.

– Jeśli będziesz chciała, mogę dosypać do jej soku dyniowego, albo co ona tam pije, mocny eliksir przeczyszczający. Z pewnością przez miesiąc nie opuści toalety, co ty na to?

Amelia zaśmiała się głośno, a James musiał przyznać, że miała naprawdę przepiękny uśmiech.

– Pomysł zabawny, ale nie mam zamiaru łamać regulaminu, Potter. Może dyrektorka coś poradzi. Porozmawiam z nią – rzekła dobitnie Blatchley.

– Jak chcesz, ale jakby co, to wiesz, gdzie mnie szukać – uśmiechnął się cwanie James, na co Amelia podążyła jego śladem. – Słuchaj… – powiedział po chwili, lekko zmieszany. – Tak sobie pomyślałem, że może… umówisz się ze mną na randkę? Ja jestem wolny, ty również z tego, co słyszałem.

– Nie – powiedziała stanowczo Blatchley.

– Nie jesteś wolna? Wciąż chodzisz z Dave’em?

– Jestem wolna, ale nie umówię się z tobą, Potter. Może i jestem blondynką, ale to nie znaczy, że jestem na tyle głupia, żeby nie wiedzieć, że poderwałeś już połowę dziewczyn w tej szkole. Dlatego moja odpowiedź brzmi: nie.

Blatchley wzięła do ręki swoje dokumenty, założyła torbę na ramię i wyminęła zdezorientowanego Jamesa, opuszczając salę.

Potter nie mógł uwierzyć, co przed chwilą się stało. Jeszcze żadna dziewczyna mu nie odmówiła, a teraz, kiedy naprawdę chciał, żeby randka wypaliła, dostał kosza.

___

 Ten rozdział pragnę wyjątkowo zadedykować drogiej mi Neithirze :* Wiem, że bardzo lubisz Jamesa... I mam nadzieję, że wciąż śledzisz świat blogowy gdzieś w tym chaosie naszych prywatnych spraw... że nadal śledzisz moje potterowskie opowiadanie, bo to dzięki Twoim komentarzom sprawiłaś, że warto nadal prowadzić KWS. Dziękuję :*:*

Co do rozdziału... Rozpoczynamy wątek Jamesa i Amelii. Chcę jednak uprzedzić, że tutaj ich relacja będzie inna, niż w moim krótkim opowiadaniu W pogodni za marzeniem.