Pod osłoną nocy: 08. Zakazana miłość

„Zrobiłbym cokolwiek, by mieć Cię po mojej stronie.”

Adam Lambert – Another Lonely Night

Rok 1998r.

– Kiedy dowiedziałam się całej prawdy, uwierzcie, było mi trudno się z tym pogodzić – rzekła Naira. – Ale Aaron okazał się bardzo miłosierny wobec mnie. – Wampirzyca spojrzała na swojego wujka z uśmiechem. Jakoś z trudem zdołałem wypowiedzieć te słowa. Wydawało się to takie niedorzeczne. – Pomagał mi, bym panowała nad swoimi zdolnościami magicznymi, a także wychował. Oczywiście kucharki nic to tym nie wiedziały – uśmiechnęła się lekko na myśl o dawnych czasach.

– Ale dlaczego stałaś się wampirzycą? Czy to ty ją zmieniłeś? – zapytałem, zwracając się do Aarona.

– Tak, to było konieczne – powiedział ze smutkiem.

– Nie miałeś wyboru. – Naira spojrzała na stryja ze współczuciem. – Musiał mnie i Agrypina zamienić w krwiopijców – zwróciła się do nas. – Przez nas została wywołana wojna – odparła, łapiąc swojego męża za rękę i spojrzała na niego czule. Wampir odwzajemnił jej gest, unosząc lewy kącik ust do góry. – Zakochaliśmy się w sobie, ale nasza miłość była zakazana. Byłam zwykłą pomocą kuchenną, służącą, a Agrypin synem króla Grecji.

– Mój ojciec nie pogodził się z tym, że ja, przyszły dziedzic tronu, zakochał się w zwykłej dziewczynie, jak to sam określił – zaczął opowiadać Agrypin. – Dla mnie jednak była tą jedyną, dlatego postawiłem przed ojcem ultimatum. Albo pozwoli mi, bym poślubił Nairę i stała się przyszłą królową, albo zrzeknę się tronu. Niestety, ojciec nie zaakceptował mojego wyboru, dlatego postanowiłem uciec z domu i wziąć z Nairą potajemny ślub. Mieszkaliśmy we wiosce, nie mieliśmy niewiele, ale to nam w zupełności wystarczyło, mieliśmy siebie.

– I przez to wywołaliście wojnę? – spytał z niedowierzaniem Mike.

– Tak, bo miałem poślubić księżniczkę Egiptu, Izaurę, by tym sposobem zjednoczyć dwa potężne narody. Wiecie, sprawy polityczne. Faraon dowiedział się, że mój ojciec go oszukał, obiecał mu, że przekona mnie do małżeństwa, lecz tak się nie stało. Kiedy trwały spory o tereny miast, w tym czasie ja i Naira spodziewaliśmy się dziecka, urodziła nam się piękna córeczka – uśmiechnął się na wspomnienie o tej chwili. Po chwili posmutniał. – Niestety nie mogliśmy dłużej się nią nacieszyć. Wybuchła wojna i rycerze faraona wkroczyli na tereny Grecji. Musieliśmy naszą córkę wywieść z miasta, by nie stało się jej nic złego, więc poprosiliśmy Aarona, żeby się tym zajął.

– Małą Nathashę wyprowadziłem daleko z miasta – odparł po chwili Aaron. – Znów spadł na mnie ten obowiązek, by oddać dziecko. Na szczęście nasza zdolność czytania w myślach sprawiła, że znalazłem odpowiedni dom dla ich córki.

– A co było z wami? – spytałem, zwracając się do Nairy i Agrypina.

– Zaczęła się wojna i… – urwał Agrypin, lecz po chwili kontynuował: – Faraon na czele ze swoimi rycerzami zaatakowali naszą armię, ale niestety, ich liczba była o wiele większa od naszej i przegrywaliśmy. Gdy ojciec zauważył mnie i Nairę wśród walczących, wściekł się. Powiedział, że nie zasługuję na to, żeby walczyć za swój kraj, więc wyzwał mnie na pojedynek. Ojciec był ode mnie silniejszy, a furia, jaka go owładnęła jeszcze bardziej spotęgowało jego zwycięstwo. Zadał mi cios w brzuch i pozostawił krwawiącego na polu bitwy, bym umarł w męczarniach… Naira, gdy to zobaczyła, chciała mu się przeciwstawić, lecz… ojciec był szybszy. Zranił ją.

– Na szczęście Aaron przybył w samą porę – rzekła Naira. – Poprosiłam go, żeby zmienił mnie i Agrypina w wampirów. Gubił się w myślach, nie wiedząc, czy słusznie postępuje, ale wiedział ile dla niego znaczymy - powiedziała, kładąc dłoń na ramieniu Aarona. Po chwili kontynuowała: – Po przemianie staliśmy się silniejsi, więc… pokonaliśmy rycerzy Egiptu. Wiedzieliśmy, że nie możemy dłużej zostać w mieście, dlatego uciekliśmy.

– A co z waszą córką? – zapytałem.

– Obserwowaliśmy jak dorasta, jak przemienia się w piękną kobietę – uśmiechnęła się Naira, błądząc we własnych wspomnieniach. – Od tamtego czasu chronimy z Agrypinem i Aaronem nasze rodzinne drzewo genealogiczne. Z pokolenia na pokolenie obserwowałam swoich krewnych… nawet po dzisiejszy dzień. Niestety, niektóre gałęzie się urywały, bo Charwich dowiedział się o wszystkim, nie wiemy jak, ale dowiedział się. Atakował naszą rodzinę, chcąc się zemścić na swoim bracie i na mamie. Ostatnim razem, gdy zaatakował naszą rodzinę… - urwała, patrząc na mnie uważnie, po czym lekko wygięła lewy kącik ust. – Było to czwartego lutego w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym piątym roku. – Gdy to powiedziała, przez mój kręgosłup przeszedł dreszcz. – Charwich tamtego dnia przesadził, bo nikogo nie zamienił w wampira… tylko zabijał. W twoim przypadku zdecydował inaczej, co mnie przyprawiło w osłupienie – dodała, spoglądając na mnie cały czas z uwagą.

Przez chwilę nie mogłem wydusić słowa. Czwarty luty, tysiąc osiemset dziewięćdziesiąty piąty rok – data mojej przemiany. Czyżby to była ta wielka tajemnica, dla którego Charwich stworzył mnie krwiopijcą? Z zemsty?

– Chcesz mi powiedzieć, że… ja – wskazałem palcem na siebie – jestem twoim… znaczy się… waszym potomkiem – zwróciłem się do ich trojga. Dość trudno było mi poskładać myśli, mając świadomość tego, że spoglądam na swoich przodków z czasów starożytnych. Kiwnęli głowami. – Jeżeli tak, to dlaczego nie pojawiały się u mnie umiejętności magiczne, gdy byłem człowiekiem, skoro jesteś czarownicą? – spytałem Nairę, mając nadzieję, że to jakieś nieporozumienie.

– Umiejętności magiczne pojawiają się jedynie u dziewczynek – odparła od razu, patrząc cały czas na mnie z uwagą, co mnie bardzo krępowało. – Widzę, że mi nie wierzysz. Chodź, pokażę ci coś – dodała po chwili, wstając z miejsca, po czym wyciągnęła do mnie rękę.

Wstałem. I z niewiadomych mi przyczyn ująłem jej drobną dłoń.

Zaprowadziła mnie do drugiego pomieszczenia – było bardzo małe, więc od razu zauważyłem na ścianach narysowane drzewo genealogiczne Nairy i Agrypina. Oni – jako pierwsi przodkowie – zostali namalowani u samej góry. Od nich gałęzie rozrastały się w dół jak u wierzby, a przy każdej z nich były napisane imiona potomków.

– Niesamowite dzieło – usłyszałem za sobą głos Mika. Spojrzałem na niego, który z wielką fascynacją spoglądał na drzewo.

– Rzuciłam na to namalowane drzewo zaklęcie. Po urodzeniu naszego kolejnego potomka, gałąź z imieniem samo pojawia się na drzewie. W ten sposób mamy na nich oko, dzięki nim mamy kontakt z ludzkim światem. Czasami jednak to nie wystarcza, niektóre gałęzie do tej pory stoją w miejscu – rzekła spokojnie. Podeszła bliżej do ściany na wprost i dotknęła jej, uprzednio zamykając oczy.

Nagle poczułem w sobie dziwne ciepło, które zaczęło krążyć w mojej krwi. W mojej głowie pojawiły się jakieś nieznane twarze, a po chwili zorientowałem się, że widzę swoich rodziców – bawili się ze mną na polanie, gdy miałem cztery lata. Ledwo pamiętałem to wydarzenie, a teraz miałem wrażenie, że przeżywam je bardzo wyraźnie. To był moment, gdy uświadomiłem sobie, że to wspomnienie Nairy – ona nas obserwowała.

Kiedy oderwała dłoń od ściany, to dziwne uczucie przestało krążyć w moich żyłach i wspomnienie zniknęło.

– Spójrz – powiedziała, patrząc na jeden wyznaczony na ścianie punkt. Podążyłem jej wzrokiem, po czym po chwili zobaczyłem własną gałąź z imieniem. Podszedłem bliżej i dłonią przyjechałem litery, a potem na imię mamy… taty… dziadków, których ledwo pamiętałem. Z ledwością powstrzymywałem łzy w oczach.

W tym momencie całkowicie im uwierzyłem – Aaron, Naira i Agrypin BYLI moimi przodkami.

Jak i również Charwich.

 __

  Ok, nie wiem, co sądzicie o tym poście, ale ja bardzo go lubię i nie mogłam się doczekać kiedy Wam go przedstawię - ciekawa jestem Waszych opinii. Zaskoczeni?

I myślę, że już nadrobiłam Wasze zaległości i jestem na bieżąco. Choć głowy za to nie daję - piszcie, gdybym kogoś pominęła.