Dragon Ball: Trening i nagroda

Zbliżały się Mistrzostwa Świata w sztukach walki, dlatego ośmioletni Trunks zaczął intensywnie trenować w sali ćwiczeń wraz z ojcem, który spędzał tutaj całymi dniami, chcąc w pełni przygotować się na rewanż z niejakim Songiem. Trunks z początku nie miał pojęcia kto to w ogóle był, zastanawiał się do kogo należał ten dziwny głos, który rozprzestrzeniał się w całej Capsule parę dni wcześniej. Nikt mu nie powiedział – ani matka, ani ojciec, ani nawet Gohan, który aż kipiał z radości, gdy się dowiedział, że ten ktoś specjalnie opuści raj, by wystąpić w Mistrzostwach. Dopiero wczoraj się dowiedział, że to ojciec Son Gotena - przyjaciel powiedział mu to, jak do niego zadzwonił - czuł w jego głosie wielką ekscytację tego, że w końcu pozna swojego ojca.

Trunks jednak nie zaprzątał sobie już głowy niepotrzebnymi myślami i stawiał dzielnie kolejne kroki w sali, która była pod obciążeniem silnej grawitacji.

– Nie wysilaj się, Trunks – usłyszał ojca. – Dla dziecka w twoim wieku to zbyt wielki wysiłek, lepiej wyjdź z sali.

– Wczoraj dzwonił do mnie Son Goten. Powiedział, że wystartuje w mistrzostwach, w takim razie ja też chcę.

– Coraz bardziej jesteś do mnie podobny. – Wyczuł w głosie ojca dumę.

– Przepraszam Cię, tato, ale to było dla mnie trudne zadanie. Muszę zamienić się w Super Wojownika.

Napiął mięśnie i skupił się na energii, która krążyła w jego żyłach, a po chwili wokół niego zaczęła emanować żółta poświata, czując, jak jego siła wzrosła dwukrotnie.

Od razu czuł się o wiele lepiej. Sala już mu nie ciążyła, mógł swobodnie biegać i robić fikołki, skacząc z jednego miejsca na drugie.

– Chodź tu, synku!

Trunks stanął nagle, lekko zaskoczony wołaniem ojca. Odkąd Vegeta dowiedział się, że ten cały Songo będzie na Mistrzostwach Świata, przestał go trenować i zajął się sobą, więc chłopak musiał sam zająć się własnym treningiem. Czyżby ojciec nagle chciał mu poświęcić parę chwil?

– Chciałbym wiedzieć, czy syn Songa także z taką łatwością przybiera postać Super Wojownika?

A więc o to chodziło… Nadzieja matką głupich.

– Tak.

– Są rozwinięci ponad wiek, coś mi umknęło – powiedział cicho, mówiąc to bardziej do siebie niż do niego. – Uderz mnie – rzekł po chwili stanowczym głosem.

– Mam zadać ci cios pięścią? To nie wypada, żeby bił ojca.

– Nie przejmuj się. Jeżeli tymi małymi piąstkami mnie trafisz, zabiorę cię do Wesołego Miasteczka.

– Naprawdę? W takim razie zgoda! – Trunks ożywił się.

A jednak nadzieja odnalazła swoją ścieżkę. Ojciec postawił przed nim trudne zadanie, ale nagroda była dla niego bardzo cenna, więc włoży w to całego siebie.

– Nie wahaj się, uderz mocno! – powiedział Vegeta, śmiejąc się cwanie.

– Jestem gotów!

Przyjął pierwszą pozycję, a po chwili ruszył na ojca.

Próbował go trafić, ale ciągle omijał jego ciosy. Trunks jednak nie poddawał się i włożył w wysiłek więcej energii. Po chwili zdawało mu się, że drasnął ojca w policzek, a potem w jednej sekundzie poczuł silny cios w nos.

Poleciał do tyłu i upadł na ziemię. Trunks złapał się za obolałą twarz.

– Oszukałeś mnie! Nie mówiłeś, że się zasłonisz!

– Wiele się jeszcze musisz nauczyć, przeciwnik zawsze ripostuje!

Trunks kiwnął głową – a jednak dzisiaj uzyskał od ojca jakąś lekcję.

– Nie płacz, dobrze się spisałeś, w nagrodę pójdziemy na spacer.

Trunks uśmiechnął się szeroko, nie przejmując się już bólem nosa.

– Mam jeszcze jedno pytanie. Walczyłeś już z Son Gotenem? Który z was jest lepszy?

– Często z nim wygrywałem, ale on jest ode mnie młodszy. Ja przynajmniej umiem latać...

        Patrzył na ojca z uśmiechem na ustach, zadowolony, że mógł z nim przez chwilę podyskutować.